VOETBALTALENT IS EEN GIFT
s
van mijn moeder
7
Tekst: NAC PR
Foto: Maurice van Steen
Luka llic had in juni, daags voor zijn 19e verjaardag,
zijn touchdown in Nederland. De Serviër kwam over
van Rode Ster Belgrado, waar hij een jaar daarvoor
werd ontdekt door Manchester City. The Citizens
besloten de aanvallende middenvelder toen nog
even in zijn moederland te laten, maar dit seizoen
was het tijd voor de volgende stap: NAC Breda.
Bijna vijf maanden later maken we kennis met de
jeugdinternational van Beli Orlovi, kleinzoon van
een volkszanger en protégé van 'Pizon'.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het
juichgebaar na je goal tegen Heracles Almelo.
"Haha, daar heb ik meer vragen over gekregen.
Er zit inderdaad een verhaal achter. Het was een
gebaar naar mijn 3 beste vrienden. Ik wist dat ze
thuis in Servië naar de wedstrijd zaten te kijken. In
eerste instantie rende ik naar rechts en dacht 'wacht
even, hier staat helemaal geen camera', vandaar die
plotselinge schijnbeweging. Het handgebaar moet
een 4 voorstellen. Het staat voor mijn drie vrienden,
Nikola, Jovan, Nikola, en ik. We kennen elkaar van
de basisschool en waren toen ik nog in Nis woonde
onafscheidelijk. Heel mijn jeugd heb ik doorgebracht
met hen, 24/7 waren we samen. Ik kan niet wachten
om ze hierheen te halen, want ik wil ze heel graag
NAC en Breda laten zien."
Als ik Servië zeg, dan zeg jij? "Voetbal, Novak
Djokovic en mooie vrouwen."
En verder...? "Het land is uniek door de mensen die
er leven. Ze zijn speciaal. Hun emoties schieten alle
kanten op. Van boos naar blij, naar verdrietig en weer
terug. Dat verbergen ze niet. Bij voetbal komt er ook
emotie los. Servische voetballers hebben daarnaast
een ijzeren discipline, bijna militair. Dat wordt er
met de paplepel in gegoten. Verliezen is geen optie.
Gebeurt dat toch? Dan doet dat zo'n pijn, dat kan ik
niet beschrijven. Ik ben in dat opzicht dus wel echt
een Serviër."
Je zit hoog in de emotie? "Absoluut. Mijn
gemoedstoestand kan heel snel wisselen. Dat steek
ik ook niet onder stoelen of banken. Ik schaam mij er
niet voor. Als ik boos ben, mogen mensen dat zien. De
blessure die ik opliep tegen Heracles bijvoorbeeld. Ik
moest noodgedwongen naar de kant en ging uit mijn
stekker. Dat hoort erbij."
Kom je uit een voetbalfamilie? "Ik ben van huis uit
supporter van Rode Ster, de club leeft binnen de
hele familie. Van kinds af aan weet je dan: Partizan
is de eeuwige rivaal. Mijn vader heeft gevoetbald,
mijn moeder was op een zeker moment een van de
bekendste basketballsters in Servië. Ze was écht heel
goed, een killer. Ik heb op videobanden wedstrijden
van haar teruggezien. De fijne techniek heb ik denk ik
van haar, ze danste met de bal over het veld."
Lijk je buiten het veld ook op haar? "Ik ben echt een
mix van mijn vader en mijn moeder. Het sportieve
heb ik van mijn moeder. Zij heeft mij en mijn broertje
bij onze geboorte voetbaltalent als gift meegegeven.
Dat is de reden dat ik profvoetballer ben geworden,
daar geloof ik in. Ik had ook een ander talent kunnen
krijgen, iedereen wordt namelijk geboren met een of
meerdere talenten."
Wat heb je van je vader? "De kant van mijn vader
is heel muzikaal. Mijn vader is muziekleraar. Zijn
vader, mijn opa, is een bekende volkszanger in Servië:
Sloboban llic Boban. Hij is nu 77, maar leeft alsof hij
20 is. Ik speel geen instrument, maar kan wel zingen.
Al heb ik daar nooit echt iets mee gedaan. De liefde
voor muziek zit wel in mijn genen."
Het hele interview lees je binnenkort op NAC.nl.
