'Bij het begin van de voorbereiding
heb ik al tegen mezelf gezegd:
ik ga bij Frank de Boer op de deur kloppen
en ik blijf kloppen, desnoods tot de deur breekt'
me ontzettend veel pijn gedaan. Ik wilde daarna ook
helemaal stoppen met voetballen.'
Nu kan hij uiteraard nuchter en met meer distantie te
rugkijken. 'Ik heb het alsnog tot profvoetballer geschopt,
bij Ajax nota bene. Dus in feite ben ik nu heel blij dat
het zo gelopen is. Wat er in het verleden is gebeurd, is
niet belangrijk meer.'
Al is de omweg die hij heeft afgelegd misschien juist wel
cruciaal geweest voor zijn ontwikkeling. Na zijn vertrek
bij Feyenoord werd El Ghazi opgepikt door Tony Pen-
gel, jeugdtrainer bij het Rotterdamse Spartaan '20 en
tegenwoordig nog altijd zijn begeleider. 'Van hem heb
ik heel veel geleerd, ook in mentaal opzicht. Bij Spartaan
heb ik een nieuwe start kunnen maken. Het is wel een
amateurclub, maar met een heel goede jeugdopleiding.
Wij speelden gewoon tegen Feyenoord en PSV en al
die andere clubs.'
Na een jaar werd El Ghazi ingelijfd door Sparta. Zijn
eerste maanden bij de club van Spangen waren niet
makkelijk. 'Ik moest wennen aan het hogere niveau en
aan de afspraken. Eten, studie, dat soort zaken, daar
werd allemaal streng op gelet. Vanaf de BI ging het
heel goed. Ik werd geselecteerd voor Oranje onder 17
en uiteindelijk kon ik zelfs naar Ajax.'
STRESSBESTENDIG
Uitgerekend op de dag van de wedstrijd met Oranje -18
tegen Duitsland kreeg hij te horen dat er belangstelling
was vanuit Amsterdam. Dat was geen toeval. 'Mijn zaak
waarnemer Saren Lerby weet dat ik heel goed met druk
kan omgaan. Hij had het bewust een tijdje stilgehouden
en vertelde me het juist op de dag van die wedstrijd. "Ze
komen vanavond ook kijken. Als je goed je best doet, heb
je grote kans dat je op gesprek mag komen." Ik speelde
vervolgens één van mijn beste wedstrijden, maakte ook
de eerste twee doelpunten, De volgende dag zaten we
al aan tafel met Marc Overmans en Wim Jonk.'
Die cocktail van zelfvertrouwen en stressbestendigheid zit
in zijn karakter, denkt El Ghazi. 'En misschien helpt het ook
wel dat ik vroeger in de jeugd al veel grote toernooien
heb gespeeld, waar veel publiek langs de lijn stond. Daar
was ook al een soort druk. Al is dat van een totaal andere
orde dan wanneer je in een volle ArenA speelt. Als je
dan een keer een foute bal inspeelt, kun je het gemor op
de tribune horen. Maar dat heeft op mij geen invloed.'
STROEF BEGIN
Hij is onverstoorbaar. Zo ook toen het niet overal in goe
de aarde viel dat hij, een jongen uit de regio Rotterdam,
de overstap maakte naar de aartsrivaal in de hoofdstad.
'Er waren wel wat mensen die boos reageerden, die mijn
keuze niet accepteerden. Maar dat was maar een kleine
groep. En ze moeten toch kunnen begrijpen dat ik ook
gewoon maar een jongen ben die zijn droom achterna
gaat? Ik ben nota bene weggestuurd bij Feyenoord. Dan
zie ik echt het hele probleem niet.'
Zijn entree in Amsterdam verliep verre van gladjes. El
Ghazi was aanvankelijk nog niet speelgerechtigd voor zijn
nieuwe club én was een tijdlang uitgeschakeld vanwege
een gebroken sleutelbeen en later een gebroken pols.
Maar gaandeweg het seizoen kreeg de rechtsbuiten het
Ajax-spelletje steeds beter in de vingers. Dat El Ghazi
het voetbaljaar alsnog afsloot als topscorer van zijn team,
spreekt wat dat betreft boekdelen.
Doorstromen naar Jong Ajax leek voor de hand te liggen,
maar El Ghazi had ook wel in de gaten dat de flanken bij
het eerste nogal dun bezet waren. 'Ik had in mijn achter
hoofd dat ik door goed te spelen in Jong Ajax misschien
