DUIZENDPOOT KAN
MEER DAN ALLEEN
MAAR VERDEDIGEN
Nick Viergever
In zijn eerste maanden als Ajacied manifesteerde Nick Viergever (25) zich verrassenderwijs
als een manusje-van-alles. Als controlerende middenvelder en linksback presteerde hij naar
behoren, terwijl hij als centrale verdediger werd gerekruteerd. Een gesprek over hoe de bal
soms goed of verkeerd kan vallen.
Aan tafel in het clubhuis op sportpark de
Toekomst is nog net geen tandengeknars
hoorbaar. Maar het zit Nick Viergever
overduidelijk niet lekker dat hij de laatste
tijd maar mondjesmaat aan spelen toe
komt. Niet dat hij iemand iets verwijt; de trainer die de
opstelling bepaalt of de medespeler die zijn plekje heeft
ingenomen. Maar hij is nu eenmaal een sportman, op
en top gemotiveerd, een voetballer die altijd wil laten
zien wat hij kan. Als dat niet lukt, dan is dat moeilijk te
accepteren, ook al heeft hij geen andere optie.
De gedrevenheid die vandaag in zijn woorden doorklinkt,
stamt al uit zijn jeugd in Capelle aan den IJssel, waar hij de
liefde voor voetbal meekreeg van zijn vader. Viergever
senior, die zelf verdienstelijk amateurspeler was geweest
en die bij Excelsior ook nog tegen het betaalde voetbal
aan had geschuurd, was ook de eerste jeugdtrainer van
zijn zoon, bij het plaatselijke CW Zwervers.
VADER
'Als eerstejaars D maakte ik de overstap naar Sparta,'
vertelt Viergever. 'Vanaf dat moment was het eigenlijk
alleen nog maar voetbal dat de klok sloeg. School was daar
ondergeschikt aan, hoezeer iedereen mij ook probeerde
te motiveren om ook daar serieus mee bezig te zijn. Ik
werd met een busje opgehaald om naar de training te
gaan, kwam 's avonds laat thuis. Tussen de bedrijven door
voetbalde ik nog buiten op straat, met vriendjes uit de
buurt. Dat was het leven toen.'
Dat leven kwam tot stilstand toen zijn vader overleed,
volkomen plotseling. Viergever senior vertrok 's ochtends
naar zijn werk, waar hij zomaar in elkaar zakte. Een ge
beurtenis die begrijpelijkerwijs enorme impact had op het
gezin dat achterbleef: moeder met twee zoons, van wie
Nick de jongste. Dertien was hij. 'Een kind dat zijn vader
verliest, dat hakt er sowieso al in. Het laat een enorm
gat achter. Daar kwam in mijn geval nog eens bij dat wij
tweeën heel close waren, met het voetbal deelden mijn
vader en ik dezelfde passie. Mijn moeder heeft het dat
daarna wel over proberen te nemen, maar dat was toch
anders. De rituelen die ik met vader had, het praten over
voetbal, dat was er ineens niet meer. Je moet ermee leren
leven. Met de jaren heb ik het een plekje kunnen geven.'
Als onderdeel van een extreem talentvolle lichting haalde
Viergever bij Sparta het eerste elftal. 'Het is de club waar
voor mij alles is begonnen en die altijd in mijn hart zal
zitten. Ik volg ze nog altijd, ook al zijn bijna alle jongens
met wie ik samengespeeld heb, intussen vertrokken. In
dat opzicht is de binding misschien wel iets minder ge
worden, maar als ik mensen van de club tegenkom is het
nog steeds heel hartelijk.'
Voor die mensen, van de materiaalman en de koffiejuf
frouw tot de kantoormedewerkers en de supporters,
daarvoor vond Nick Viergever het vreselijk om te zien hoe
