STAPJE VOOR STAPJE,
MAAR UITEINDELIJK
KOMT HIJ ER WEL
Mike van der Hoorn
12 INTERVIEW
Noem zijn debuutseizoen bij Ajax geen rampjaar, ondanks die tuimeling van Mario Balotelli en
de veelal anonieme optredens in Jong Ajax. Want Mike van der Hoorn (21) legde toen ook de
basis voor de vorm en het niveau waarmee hij zich in de eerste weken de nieuwe competitie
een waardig vervanger van Joël Veltman toonde. 'Ik ben nooit de snelste leerling geweest.'
Tekst Maarten Dekker
Buiten regent het pijpenstelen en klinkt af en
toe een angstaanjagend gerommel uit de vijftig
tinten grijs die de hemel bedekken. Binnen, in
de kantine van sportpark De Toekomst, gaan
de gedachten van Mike van der Hoorn terug
naar eind oktober vorig jaar, toen de weersomstandigheden
al even bar en boos waren. Maar de optelsom van die
grauwe maandagavond was nog veel treuriger: Jong Ajax
dat op eigen veld met 0-4 verliest van FC Dordrecht, slechts
een paar honderd man op de kletsnatte tribunes en een
centrale verdediger die een zeer ongelukkig duel speelt.
De autorit terug naar Almere, die hem normaliter een
minuut of twintig kost leek nu wel uren te duren. Achter
het stuur overdacht Mike van der Hoorn zijn situatie. Die
was uiteraard niet zoals hij voor ogen had gehad toen hij
een paar maanden eerder zijn handtekening zette onder
een contract bij zijn droomclub. Natuurlijk afkomstig van FC
Utrecht waren opstartprobleempjes ingecalculeerd, maar
heel lang zouden die toch niet hoeven duren. Ajax had niet
voor niets een substantiële transfersom voor hem op tafel
gelegd. Ze zagen het in hem zitten en hij zou ze niet te
leurstellen. Hij zou zijn onwezenlijke droom venwezenlijken.
Met zijn voetbalvriendjes in Almere filosofeerde de kleine
Mike vroeger weieens hoe het zou zijn, om ooit daar in
dat grote stadion te spelen, aan de overkant van het water.
Maar in die tijd was het al heel wat dat hij als jeugdspelertje
van Buitenboys werd gevraagd om de overstap naar grote
broer FC Omniworld te maken. Dat had destijds nog geen
profaftakking, maar al wel een uitstekende jeugdopleiding.
'Ik kwam daar echt in een ander milieu terecht, met drie
trainingen per week en strikte regels en afspraken. Het was
echt een soort voorportaal van het profvoetbal.'
FC UTRECHT
Na een jaar meldde FC Utrecht zich. Een scout van die
club, tevens de vader van een oud-ploeggenootje van
Van der Hoorn, beval hem aan in de Domstad. Het was
een stap hogerop, maar ook een paar stappen verder
weg van huis, beaamt hij. 'Mijn ouders moesten me in
het begin vaak halen en brengen, omdat er gedoe was
met die busjes waarmee Utrecht jeugdspelers ophaalde.
Ze hadden destijds voor het eerst een paar jongens uit
Almere bij de club en het duurde een tijdje voordat dat
allemaal goed geregeld was. Ik vond het als klein ventje
alleen maar prachtig om daar te mogen voetballen, maar
voor mijn ouders moet het best pittig zijn geweest. Al
hebben ze daar nooit iets van laten blijken.'
Met de jaren ontwikkelde Van der Hoorn zich, 'Stapje
voor stapje, heel geleidelijk Zo is het altijd wel gegaan met
mij. Ik was nooit iemand die teams oversloeg.'
De liefde voor het verdedigen zat er al vroeg in. 'Ik hoorde
altijd bij de grotere jongens, dan word je al snel achterin
neergezet. Maar ik vond dat ook altijd al leuk In de jeugd
scoorde ik evengoed nog best vaak, zes tot tien goals per
seizoen. Veel uit comers, als ik mee naar voren kwam. En
ik mocht ook vrije trappen schieten.' Grijnzend: 'Hoog
en hard, dan was het meestal wel raak, met die kleine
keepertjes op doel.'
