a
Muamer Tankovic:
Hij kende met een assist en een doelpunt
een prima debuut voor AZ. In Almelo
bezorgde Muamer Tankovic (19) de
AZ-supporters blijdschap. Voor de zelf
verzekerde Zweed was het slechts een
bevestiging: "Ik ben klaar voor een
bepalende rol."
mm o
Adrenaline, daar draait het bij de kersverse AZ'er
om. Voor Tankovic is adrenaline als kerosine voor
een vliegtuig: onmisbaar. "I like action. Ik wil altijd
die scheuten van opwinding in mijn lichaam voelen.
Snelle auto's, daar word ik blij van. Zegt de navigatie
dat ik over een bepaalde afstand een halfuur doe,
dan wil ik er zeker niet langer over doen."
Ook als voetballer heeft Mujo - zoals Tankovic' bijnaam
luidt - adrenaline nodig. Een stadion met vijftigduizend
toeschouwers, daar voelt de rechtspoot zich als een
vis in het water."Als ik het veld oploop, zeg ik tegen
mezelf: 'Oké Mujo, now it's showtime'." Tankovic
kent ook de beperkingen van zijn karakter: "Je kunt
geen elf Balkanspelers zoals ik in je team hebben. Dat
wordt een zootje. Daarom ben ik blij met jongens als
Nemanja Gudelj. Dat zijn echte teamspelers. Door hun
aanwezigheid kan ik uitblinken. Natuurlijk doe ik alles
voor het team, maar ik wil ook de doelpunten maken
en man of the match worden."
"Het nadeel van mijn grote zelfvertrouwen kan zijn
dat mensen me arrogant vinden. Dat woord bestaat
in mijn beleving niet. Ik geloof in mezelf, dus waarom
zou ik dat stilhouden? In Engeland heb ik daar wel
wat problemen door gehad. Daar moet iedereen
hetzelfde praten, hetzelfde lopen, hetzelfde doen en
hetzelfde gekleed zijn. Ik voelde me een robot. Als
zestienjarige kwam ik voor het eerst het trainingsveld
op bij Fulham. Ik droeg gele voetbalschoenen. Toen
kreeg ik een uitbrander, ledereen bij de club moest
in die tijd op zwarte schoenen spelen. Wie dacht ik
te zijn dat ik die regel ondermijnde? Toen zei ik: 'Als
we allemaal hetzelfde zouden zijn als de meesten in
dit team, dan wordt het niks met ons. Ik ben Mujo
en ben nou eenmaal anders. Deze schoenen draag
ik omdat het goede schoenen zijn voor mijn voeten.'
Ze vonden me een big time-, arrogant. Dat had ik nog
nooit eerder gehoord."
In Engeland voelde de extraverte Tankovic zich
meermaals onbegrepen. Het keurslijf beperkte hem:
"Steeds als ik wilde dribbelen, schreeuwden ze dat ik
de bal moest afspelen. Dribbelen is juist één van mijn
AZ Speelt 112
