'Natuurlijk heb ik het ook zelf afgedwongen
dat ik nu bij Ajax speel, maar ik ben
bij Sparta echt voetballer geworden,
door het vertrouwen dat ze in mij stelden'
Georginio Wijnaldum en Nick Viergever meteen naar de
E-Top. Ook al ben je dan nog een kleine jongen, zo krijg
je toch wel door dat je misschien iets in je mars hebt.'
En waar het nog nodig was om de jonge Duarte in het
gareel te houden, was er altijd zijn vader nog. 'Die lette
er bijvoorbeeld heel scherp op dat ik altijd op tijd kwam
en er op trainingen nooit met de pet naar gooide. En
hij praatte ook veel met mij over dat soort dingen. De
discipline die ik nu als profvoetballer kan opbrengen, heb
ik voor een groot deel aan mijn vader te danken.'
Hij herinnert zich nog levendig hoe zijn teamgenoten en
hij vroeger toeleefden naar wedstrijden tegen Feyenoord
en Ajax. 'Dat waren de grote clubs, waar iedereen per se
van wilde winnen. Twee dagen ervoor waren we altijd al
zenuwachtig. Een club als Ajax, daar keek je als spelertje
van Sparta toch wel tegenop. Ik ben in die tijd ook een
keer benaderd door Ajax, dat moet in de C of de D zijn
geweest. Feyenoord wilde me ook hebben. Maar Sparta
deed echt zijn best om me te houden en mijn vader wilde
ook liever dat ik gewoon daar bleef voetballen, lekker
dicht bij huis, en bij een club waar de kans veel groter
was om vanuit de jeugd ook daadwerkelijk het eerste te
halen. Sparta zal ook altijd mijn club blijven. Natuurlijk heb
ik het ook zelf afgedwongen dat ik nu bij Ajax speel. Maar
ik ben daar bij Sparta echt voetballer geworden, door
het vertrouwen dat ze al die jaren in mij hebben gesteld.'
Als jongetje in Rotterdam-West had Ajax altijd al wel zijn
sympathie. 'Ja, ik was fan. Maar het was niet zo dat ik dat
van de daken schreeuwde of dat ik in een Ajax-shirtje
of met een vlag door de straat liep, nog los van de vraag
of dat verstandig was geweest. Het was in mijn geval
vooral iets tussen mij en mijn vriendengroepje. Je weet
wel hoe dat werkt. De een is voor Ajax, de ander voor
Feyenoord en een derde voor PSV. Als jouw ploeg dan
in het weekend van de ander wint, kun je elkaar de rest
van de week daar lekker mee dissen
EERSTE LIEFDE
Lang bleef Duarte trouw aan zijn eerste liefde, het plein
tjesvoetbal. Tot het in de BI van Sparta fysiek niet meer
op te brengen was om na de training bij thuiskomst de
tas neer te gooien en nog even de straat op te gaan.
'Vaak met jongens uit de buurt. Je keek thuis even om
de hoek van de deur of er al een paar bezig waren,
ledereen voetbalde destijds op straat. Nu is het heel
anders. Op die pleintjes zie je bijna nooit meer iemand
bezig met een bal. Waar dat aan ligt? Ik durf het niet te
zeggen. Het gaat met meer dingen zo. Knikkeren, dat
zie je toch ook niemand meer doen? Alles verandert
met de tijd. Mensen zijn tegenwoordig vooral bezig met
hun computer, met een iPhone of een Blackberry. Ik
vind dat wel jammer, Ik zou iedereen de jeugd gunnen
die ik heb gehad.'
Spijtig noemt hij ook de manier waarop hij vertrok bij
Sparta, de club die hem zo lang alles gaf en hem mede
maakte tot de voetballer die hij nu is. Allereerst beleefde
hij de degradatie in het voorjaar van 2010, via twee dra
matische nacompetitieduels met stadsgenoot Excelsior.
Na een jaar in de Eerste divisie - en het vertrek van
toonaangevende teamgenoten als Kevin Strootman en
Erik Falkenburg - toonde Heracles zich geïnteresseerd
in de diensten van Duarte. De onderhandelingen tussen
de clubs verliepen stroef daar waar Duarte had gehoopt
op iets meer inlevingsvermogen van de kant van Sparta.
Uiteindelijk kreeg hij toch zijn zin: een stap hogerop, terug
naar de Eredivisie.
