OPGEGROEID
OP DE PLEINTJES
Lerin Duarte
Als hij rondkijkt op de pleintjes van de wijk Spangen, waar hij zelf als klein ventje zijn eerste
schreden als voetballer zette, dan ziet Ajacied Lerin Duarte bijna nergens meer kinderen met
een bal in de weer. Het is de tijdgeest, denkt de Rotterdammer in Amsterdamse dienst. 'Alles
verandert met de tijd. Mensen zijn tegenwoordig vooral bezig met hun computer, met een iPhone
of een Blackberry. Ik vind dat wel jammer. Ik zou iedereen de jeugd gunnen die ik heb gehad.'
Tekst Maarten Dekker
Hij was zes jaar oud en kende voetbal ei
genlijk alleen maar van de pleintjes en de
straten in de Rotterdamse wijk Spangen,
toen Lerin Duarte eind jaren '90 in de
jeugdopleiding van Sparta werd opge
nomen. Zijn vijf jaar oudere broer Eddie speelde er ook
al. 'Mijn vader nam me mee naar de open dag en daar
werd ik direct aangenomen,' vertelt hij in de kantine van
sportpark De Toekomst. 'Ik woonde op vijf minuten van
het toenmalige jeugdcomplex Vreelust, naast het Kasteel.'
Duarte komt uit een warm nest. De 23-jarige Ajacied
groeide op met twee oudere broers en twee oudere zus
sen in een typisch Rotterdams-Kaapverdiaanse familie. 'Het
is altijd druk en gezellig, ledereen komt bij elkaar over de
vloer. Mijn tantes, de zusjes van mijn vader, ooms. In het
weekend komen we allemaal samen, vaak bij mijn ouders
thuis. Dan maakt mijn moeder eten voor de hele groep.'
Zijn voetbalcarrière begon als gezegd op straat, op de
pleintjes in de buurt, waar hij met zijn broer en andere
'grote jongens' dagelijks uren zoet was met wedstrijdjes.
Als jongste en kleinste van het stel was hij aangewezen
op snelheid en slimheid, vaardigheden die hem later nog
goed van pas zouden komen. Voetbal zat altijd wel in me.
Op straat kon ik als klein mannetje al snel goed overweg
met de bal. Maar echt voetballen heb ik pas bij Sparta
geleerd, op het veld. Op straat was ik meer bezig om zelf
mooie trucjes te leren, terwijl we bij Sparta leerden om
als team samen te spelen, meer gedisciplineerd, zakelijker.'
SOLIDE BASIS
De pure techniek en de balbeheersing die hij zich op de
pleintjes eigen maakte, vormden een solide basis om zich
in clubverband tot een complete voetballer te ontwik
kelen, zegt Duarte. Maar ook niet meer dan dat. 'Want
als je eenmaal hogerop komt en wat ouder wordt, merk
je steeds vaker dat je het niet alleen op techniek afkunt.
Dan komen er ook andere dingetjes bij kijken.'
Met zijn lange dreadlocks van weleer zijn in de loop der
jaren ook Duarte's trucjes en frivoliteiten meer en meer
verdwenen. Niet dat hij ze niet meer kent of wil gebrui
ken, maar functionaliteit en volwassenheid hebben de
overhand gekregen, zegt hij, zonder spijt in zijn stem. 'Bij
Sparta was ik nog best wel speels, ook in het eerste elftal
nog wel. Pas toen ik naar Heracles ging, heb ik geleerd
om een wedstrijd echt zakelijk te benaderen.'
Dat wil niet zeggen dat het toen pas ernst werd met
zijn sport. 'Ik ben iemand die altijd wel aanwezig is in de
kleedkamer, iemand die op zijn tijd een beetje gekkig
heid uithaalt om de boel los te krijgen. Maar voetbal heb
ik altijd wel serieus genomen, ook omdat ik al zo jong
in de jeugdopleiding bij Sparta kwam. Na de F sloeg ik
de E over, ik mocht met jongens als Kevin Strootman,
