INTERVIEW 15
ik de dag erna op de bank mocht zitten bij het eerste,
dat tegen Heracles speelde. Toen was ik natuurlijk alsnog
blij met die wissel.
Ik maakte me op voor een mooie ervaring, een middag
indrukken opdoen. Maar dat liep een beetje anders. Daley
Blind raakte na een minuut of veertig geblesseerd en
ineens moest ik erin. Alsof het zo moest zijn. Vanaf dat
moment ging alles heel snel met mij, in een alleen maar
stijgende lijn. Ik stond de rest van het seizoen in de basis,
waaronder die twee gekke wedstrijden tegen Twente.
Eerst de bekerfinale, die we verloren na een 2-0-voor-
sprong. En een week later die waanzinnige wedstrijd hier,
toen we kampioen werden.'
DOOR DE PIJN HEEN
'Na de zomer ging het aanvankelijk ook nog lekker. Ik
debuteerde zowel in de Champions League als de nati
onale ploeg van Denemarken. Tot 18 september 201 I
In de wedstnjd tegen PSV liep ik een scheur op in mijn
hamstring. De anderhalve jaar daarna ben ik eigenlijk al
leen maar aan het revalideren geweest. Er is heel veel
gebeurd in die periode. Ik heb niet stilgezeten, heb een
paar keer aan een rentree mogen ruiken. Maar telkens
begaf die hamstring het weer.
Ik heb veel verschillende specialisten, artsen en fysio
therapeuten geraadpleegd. En ik heb veel verschillende
manier van revalideren geprobeerd, inclusief echt gekke
dingen, alles om maar eindelijk weer fit te worden. Ze
hebben stroomstootjes door mijn lijf gestuurd, terwijl ik
met mijn voeten in het water stond. Er zijn naalden in
mijn been gestoken; niet een beetje oppervlakkige acu
punctuur, maar echt diep erin. Ik heb gerevalideerd met
als uitgangspunt dat ik helemaal geen pijn meer mocht
voelen, maar ook dat ik juist door de pijn heen moest
trainen. Terwijl ik oefeningen deed, sloeg iemand op mijn
been. Dat soort dingen doe je niet meteen op dag één
van het revalidatieproces, je probeert het natuurlijk eerst
op de "normale" manier. Maar naarmate het steeds langer
duurt, ga je toch zoeken naar iets dat wél werkt. Want als
je negentien of twintig jaar bent, wil je er niet bij lopen
als een man van zeventig. Je wilt niet telkens pijn voelen,
nauwelijks de trap op kunnen lopen of je eigen veters
kunnen strikken. Het was op een gegeven moment zo
erg dat ik geen boodschappentassen meer mocht dragen,
omdat dat mijn hamstring te veel belastte. Ik heb toen zo'n
rolkoffertje moeten kopen, waar je oude mensen vaak
mee ziet lopen. Daar liep ik dan mee door de supermarkt.
Mensen keken me na. Nu kan ik er wel om lachen, maar
op dat moment was het echt heel vervelend.
'LUIE' SPIER
Bijna een jaar geleden kwam ik in contact met een
Zweedse professor die gespecialiseerd is in hamstrings,
Carl Askling. Hij heeft de fout gevonden. De ene spier
in mijn hamstring functioneerde niet goed. De andere
spier moest alles overnemen en ik had die spier zo hard
getraind, dat dat nog bijna helemaal lukte ook Het enige
wat ik niet kon, was een sprint van meer dan veertig meter
trekken. Elke keer als ik dat deed, ging het weer fout en
scheurde die spier weer in.
Drie maanden lang heb ik heel intensief samengewerkt
met Askling. Ik heb allerlei oefeningen gekregen, die ik
dagelijks meerdere keren moest doen, met als doel die
"luie" spier te activeren. Buiten, binnen, in het zwembad,
's ochtends vroeg, 's avonds laat, voordat ik ging slapen,
als ik net wakker was. Alles om die spier te prikkelen.
Normaal gebeurt dat automatisch, vanuit je hersenen.
Bij mij werkte dat niet meer goed, omdat er al zo vaak
schade aan die hamstring was geweest. Door het litteken
konden de zenuwen het signaal niet meer doorgeven van
mijn hersenen naar die spier.
