'Uit de tijd dat ik nog op het middenveld speelde,
weet ik dat ik een tegenstander kan uitspelen
en dat ik het vermogen heb om bij het doel
van de tegenstander te komen.
Die rushes zijn heel natuurlijk ontstaan'
18 INTERVIEW
BOEGBEELD
Zesenhalf jaar later is de belofte van toen Ajax' boeg
beeld van nu. Jan Vertonghen staat in het licht van de
schijnwerpers, als vaandeldrager van een team dat een
opmerkelijke inhaalrace wederom ziet uitmonden in het
kampioenschap, maar ook als gevolg van de uitmuntende
vorm die hij de laatste maanden zelf etaleerde. En dan is er
nog die vermeende belangstelling van grote buitenlandse
clubs, de geruchten over een vertrek in de komende
zomermaanden. Iedere journalist met Ajax in zijn porte
feuille wilde er de voorbije weken het zijne van weten:
bij de persafdeling van de club stapelden de aanvragen
voor een interview zich op.
Maar Vertonghen kan desgewenst nog altijd terugstappen
in de relatieve anonimiteit, zo beaamt hij. Hij geldt als
een ietwat atypische voetballer, een jongeman die nog
weieens een boek leest, die graag een pubquizje mag
spelen en die met zijn vriendin Sophie theatervoorstel
lingen bezoekt. Daar, in dat culturele wereldje, weet bijna
niemand wie hij is, want voetbal is er geen item. Heerlijk,
in elk geval op zijn tijd. 'Je zult mij niet horen zeggen dat
die wereld mooier of beter is dan de voetbalwereld, maar
het ik vind het persoonlijk wel prettig om af en toe over
andere dingen te kunnen praten en andere gezichten
tegen te komen.'
Zijn persoonlijke ontwikkeling loopt synchroon met de
evolutie die hij als voetballer doormaakte. 'Toen ik hier
net kwam kijken in de jeugdopleiding, was ik ook in mijn
spel rustig en bescheiden, afwachtend zelfs. Maar ik kan
tijdens een wedstrijd ook heel emotioneel zijn, anders
dan buiten het veld. Dat driftige heb ik als voetballer altijd
gehad en ik probeer het wel in te tomen, maar het zal
wel nooit helemaal weggaan. Maar dat hoeft ook niet. Als
je gaandeweg maar ontdekt dat het soms nuttiger is om
de rust te bewaren. Ik denk dat ik me ook in dat opzicht
goed ontwikkeld heb, wat samenhangt met de ervaring
die je opdoet en het zelfvertrouwen dat je daarmee op
bouwt. Dat zelfvertrouwen probeer ik ook uit te stralen.
Sommige mensen verwarren dat weieens met arrogantie,
maar zo is het echt niet bedoeld.'
OMMEKEER
Het was roerig als nooit tevoren, dit voor Vertonghen
mogelijk laatste seizoen bij Ajax. Rode draad daarin was
de door Johan Cruijfif ontketende 'fluwelen revolutie', die
enerzijds voor een voortdurende stroom aan publiciteit en
onrust rond club zorgde, maar daarmee ook de aandacht
afleidde van de sportieve problemen waarmee het eerste
elftal lange tijd worstelde. 'Veel van wat er gebeurd en
gezegd is, was in principe voor niemand goed. Maar het
had gek genoeg ook een positieve kant. Door al het
rumoer in de kranten en onder de supporters zijn wij als
eerste elftal wel een beetje buiten schot gebleven. Ook
in de periode dat het gewoon heel slecht ging. Normaal
kan de trainer of de spelersgroep dan onder vuur ko
men te liggen, maar omdat iedereen focuste op andere
dingen hebben wij in relatieve rust aan een ommekeer
kunnen werken.'
Dat het er halverwege de competitie allerminst naar uitzag
dat Ajax zijn titel zou prolongeren, verklaart Vertonghen
vooral vanuit de waslijst aan blessures die de selectie van
Frank de Boer in die periode trof en het ontbreken van
automatismen in het steeds van samenstelling wisselende
elftal. 'Het is een feit dat we een tijdlang heel erg zoekende
zijn geweest. We misten meerdere jongens die normaal
basisspeler zouden zijn geweest en met de overgebleven
