Eyong Enoh
14 INTERVIEW
Eyong Enoh voetbalt naar zijn aard en geheel in lijn met zijn rootssoms wat ongepolijst,
ruw of onbehouwen zo je wilt, maar altijd met hart en ziel, onverzettelijk. Een Afrikaanse
krijger, die zich vol overgave in het gevecht stort. Nooit ligt er kwade intentie ten grond
slag aan de overtredingen die hij maakt, en waarvoor hij vaker dan hem lief is gele
kaarten incasseert. 'Als je voor staat, moetje als ploeg "samenkomen", je groeperen en
uitstralen dat er voor de tegenstander niets te halen valt.'
AFRIKAANSE
KRIJGER
Met kleine mistdruppeltjes op zijn dam
pende en glinsterende hoofd verlaat
Eyong Enoh het trainingsveld. Het is
deze morgen grauw, nat en kil op
sportpark de Toekomst; een schril
contrast met de aangename condities waaruit Enoh net
is teruggekeerd/Ik was met de nationale ploeg van Kame
roen in Marokko, waar we een vriendschappelijk toernooi
hebben gespeeld. Het was goed om mijn landgenoten
weer even te zien, en dan helemaal in een fijne, relaxte
atmosfeer zoals die van Marrakesh.' In de koningsstad
stonden voor Kameroen aanvankelijk drie oefenwedstrij
den op het programma, tegen achtereenvolgens Soedan,
Marokko en Algerije, waarbij het laatste duel uiteindelijk
werd geschrapt omdat de Kameroeners hun contractueel
vastgelegde gage niet kregen uitbetaald.
Enoh haalt er zijn schouders over op. Hij kijkt liever naar
de twee wedstrijden die wel doorgang vonden en waarin
hij tegen Soedan (3-1de score opende voor de On
tembare Leeuwen. Zo vaak scoort hij als controlerende
middenvelder niet, voor zijn club noch voor zijn land. Het
was pas de tweede interlandgoal ooit voor de 25-jarige
Ajacied, die stilaan tot de wat meer ervaren garde bin
nen de nationale ploeg wordt gerekend.'Het is altijd een
eer om voor je land uit te komen. Dat zal elke voetbal
ler zeggen, maar in Afrika zijn de emoties altijd net wat
heftiger Daar leeft dat gevoel nog veel sterker' zegt Enoh,
die zijn band met het vaderland onderstreept middels
het driekleurige zweethandje dat hij tijdens wedstrijden
steevast om zijn pols draagt. Groen-rood-geel, met een
gele ster in de middelste baan.
Dat Kameroen zich niet wist te kwalificeren voor de eind
ronde van de Afrika Cup, vanaf 21 januari in Gabon en
Equatoriaal-Guinea, kwam als een grote schok in het land
zelf, maar ook op de rest van het zwarte continent. Sinds
Roger Milla en de zijnen furore maakten op het WK van
1990 groeide Kameroen uit tot een grootmacht binnen
het Afrikaanse voetbal, met vier eindzeges in de Afrika
Cup als tastbaar bewijs. In Marrakesh probeerden Enoh en
zijn teamgenoten de teleurstelling als team te verwerken.
'We moeten vooruit kijken, nieuwe doelen stellen. Blijven
hangen bij iets wat is gebeurd, dat heeft geen zin.'
