Miralem Sulejmani
Sportief gezien heeft Miralem Sulejmani moeilijke tijden achter zich liggen, en hij legt graag
de nadruk op die twee woorden: achter zich. Vorig seizoen worstelde hij nadrukkelijk met
zijn fitheid en kwam hij mede daardoor nauwelijks aan de bak. Inmiddels lijkt zijn situatie
bij Ajax ten goede gekeerd. 'Ik sta weer in de stadions, daar waar een voetballer het liefst
wil zijn, spelend voor zijn publiek.'
MOEILIJKE TIJDEN
ZIJN VOORBIJ
Tekst Maarten Dekker
De 21 -jarige Serviër spreekt van 'de
grootste ervaring in zijn carrière tot
nu toe', als hij terugblikt op die voor
bije periode aan de zijlijn. Hoe positief
en optimistisch hij ook is ingesteld, dat
opgeruimde karakter van Sulejmani werd nadrukkelijk
op de proef gesteld.'Natuurlijk heb ik weieens in de put
gezeten,' bekent hij.'Omdat voetbal niet alleen mijn werk
is; het is ook mijn leven. Die twee dingen, die vormen een
twee-eenheid. Als jonge speler moetje leren accepteren
dat de dingen niet altijd gaan zoals je gehoopt had. Het
gaat erom dat je niet in een hoekje gaat zitten huilen,
maar uiteindelijk sterker terugkomt. Dat moet te allen
tijde vanuit jezelf komen,'
Als hij alleen was en piekerde over zijn toekomst, dwaal
den zijn gedachten vaak af naar Batajnica, een voorstadje
van Belgrado, waar Sulejmani opgroeide met de illusie dat
voetbal altijd puur zou blijven, louter om van te genieten.
'Ik wist toen nog niet hoe de wereld en het voetbal in
elkaar zitten.' Zijn land verkeerde in de nasleep van de
burgeroorlog, een bloedige strijd die Joegoslavië defini
tief uiteen deed vallen tot de versnipperde verzameling
autonome landen die het nu is. Hij praat daar liever niet
oven in elk geval niet met buitenstaanders/Omdat ik een
voetballer ben en geen politicus. Laten we het alsjeblieft
niet over politiek hebben.'
Liefde en respect klinken door in zijn stem als hij het heeft
over zijn ouders, die met grote regelmaat overkomen uit
Servië om bij hun zoon in Amsterdam te zijn. 'Zij heb
ben alles mogelijk gemaakt voor mijn zusje en voor mij.
Mirella is twee jaar ouder dan ik en studeert nu aan de
academie voor toerisme. Mijn ouders werkten vroeger
zo'n beetje 24 uur per dag om alles te kunnen bekostigen.
Ze waren allebei ambtenaar bij het openbaar vervoer
maar daarnaast hadden ze nog baantjes in de avonduren,
Alleen op die manier konden ze voetbalschoenen voor
mij kopen. Dat was een ongekend luxeproduct, zeker in
die economisch zware tijden.'
Hij is blij om zijn land te zien opkrabbelen. 'Ik ben trots
op Servië, zoals iedereen in mijn land dat is. Behalve trots
zijn we ook eerlijk en recht door zee. Serviërs hebben
vaak het hart op de tong, zeggen alles wat ze denken.
Dat is niet altijd een handige eigenschap, zeker niet als er
ook nog een beetje temperament bij komt kijken, maar
