Mounir El Hamdaoui
Het spelen in teamverband, op een groene grasmat, dat is in feite een aangeleerd kunstje
voor Mounir El Hamdaoui. Want in de kern is hij ook nu nog een jongen van de straat.
'Daar ligt de basis van de voetballer die ik ben geworden. Dat kun je er nooit uithalen.'
PRODUCT
VAN DE STRAAT
Tekst Maarten Dekker
Mounir El Hamdaoui groeide op in een
groot Rotterdams gezin, met twee ou
dere broers, twee jongere broers en
twee zusjes om zich heen. Nog altijd
woont de Ajacied in zijn geboortestad,
in dezelfde buurt waar hij opgroeide: Kralingen.'Het is een
heel gezellige wijk, met veel verschillende nationaliteiten,
's Zomers speelt het leven zich er voornamelijk op straat
af. Ik kan me eigenlijk geen fijnere omgeving voorstellen
om als kind in op te groeien.'
Met vriendjes uit de buurt was hij dagelijks op de pleintjes
van Kralingen te vinden. Robin van Persie en Said Bouta-
har waren er ook altijd bij. 'Als ze zo jong bent, ben je
nog onbezorgd, heb je weinig dingen aan je hoofd,' blikt
El Hamdaoui terug op die tijd. 'We hadden geen vaste
plek waar we voetbalden. De speeltuin aan de Oude
Dijk was ons verzamelpunt. Daarvandaan zochten we
naar uitdagingen, steeds naar andere jongens en andere
buurten om tegen te spelen.'
Tijdens vakanties komt hij er nog weieens kijken, bij het
asfaltveldje waar hij zijn eerste schreden als voetballer
zette.'Er loopt altijd heel veel talent rond. Het is alleen
de vraag of ze het ook op het veld kunnen redden. Er
komen zo veel dingen bij kijken. Mentaliteit, druk, doorzet
tingsvermogen, discipline, Dat zijn dingen die bepalen of
je uiteindelijk echt kunt doorbreken.'
Hij spreekt uit ervaring, legde zelf dat moeilijke traject af.
'Als kleine jongen denk je: voetballen is voetballen, dat
blijft altijd hetzelfde.Totdat je je bij een club aansluit en
je hogerop komt. Dan ontstaan er ineens verplichtingen,
er komen plotseling heel veel andere dingen bij kijken.Je
krijgt met trainers te maken, waarvan de een je een aantal
dingen wil afleren en de volgende het weer anders wil
zien. In dat systeem is het een kunst om jezelf te blijven als
voetballer Natuurlijk moetje dingen leren van trainers en
dingen oppakken waar je iets aan denkt te hebben. Maar
je bent toch niet meer zo vrij in je hoofd als wanneer je
lekker onbezorgd op straat voetbalt.'
EXCELSIOR
Zelf sloot hij zich op zijn elfde aan bij Excelsior, de profclub
die Kralingen nadrukkelijk als zijn achterland heeft. Het
was niet eens zozeer zijn eigen wens om de pleintjes te
verruilen voor grasvelden. El Hamdaoui volgde slechts
zijn vrienden van de straat. 'Zij gingen allemaal bij een
club, de meesten bij Excelsior, ik ging daar vaak kijken
en vond het leuk. Soms deed ik een keertje mee op de
training en aan het einde van het seizoen mocht ik mee
naar een toernooi. Via de open dag ben ik uiteindelijk
ook aangenomen, Al wisten ze tegen die tijd natuurlijk al
wat ze aan me hadden.'
De eerste maanden op Woudestein waren voor de
jonge El Hamdaoui een grote gewenningsperiode. De
straatvoetballer pur sang moest zich aanpassen aan de
mores van het veldvoetbal. 'Het bleken eigenlijk twee
verschillende takken van sport te zijn. Op een pleintje
ben je eigenlijk vooral individualistisch bezig. Ook al heb
je drie of vier medespelers, er wordt verwacht dat je
