'Ik was een jaar of negentien
en moest eerlijk tegen mezelf zijn.
Ik kon het niveau bij Ajax toen gewoon niet aan'
INTERVIEW
Tijdens zijn vorming tot voetbalprof kreeg de jonge André
Ooijer onderricht van mannen als Ton Pronk, Gerard van
der Lem, Spitz Kohn en Dirk de Groot 'Iconen binnen
Ajax en trainers die ontzettend veel hebben meegemaakt.
Zij zien van een speler in welke richting hij zich het beste
kan ontwikkelen. Tot een jaar of tien lopen de beste
voetballers allemaal voorin, dat is logisch. Daarna gaat je
lichaam zich pas echt vormen en wordt duidelijk waar
je goed in bent. Ik heb jarenlang door het team heen
gezworven: linksback, rechtsback, centraal achterin, op
het middenveld, je kunt het zo gek niet verzinnen. Voor
deel was dat ik altijd speelde, nadeel was dat ik niet kon
uitblinken in een specifieke positie. Dat is uiteindelijk pas
later gekomen, als centrale verdediger.'
Zoals iedere jongen hunkerde hij in gedachten naar zijn
debuut in het eerste elftal. 'In de jeugd bij Ajax doorloop
je een traject en dat leidt logischerwijs naar de ArenA.
Allerlei zaken zijn zo goed geregeld en zonder dat je er
erg in hebt zit je er zo diep in, dat alles normaal en van
zelfsprekend lijkt. Ook dat je Ajax I gaat halen. Pas als je
zienlijke risico tweede keuze te blijven achter Reiziger,
of een eigen route uitstippelen? De Amsterdammer
opteerde voor het laatste, iets waar hij met de kennis
van nu geen seconde spijt van heeft. Via FC Volendam
(een jaartje als huurling) en RodaJC (tweeënhalf seizoen)
belandde de verdediger bij PSV, waarmee hij grote suc
cessen beleefde. 'Ik was een jaar of negentien en moest
eerlijk tegen mezelf zijn. Ik kon het niveau bij Ajax toen
gewoon niet aan.'
Niet iedereen zou dat kunnen: op die leeftijd zulke
radicale conclusies trekken. Maar volgens Ooijer past
het ook bij de voetballer die hij was en is geworden.
'Ik ben iemand die verantwoordelijkheid nooit uit de
weg gaat. Iemand die leiding geeft en anderen stuurt in
het veld. Ik heb het nooit van mijn techniek of snelheid
moeten hebben.'
Zijn carrière voelt compleet, al stelt de voetballer in hem
nadrukkelijk dat het verhaal nog niet ten einde loopt.
'Wie weet volgt er na dit seizoen nog wel meer. Maar
als ik nu terugkijk, denk ik dat ik het maximale uit mijn
andere kinderen hoorde praten over wat zij meemaakten,
merkte je hoezeer jijzelf in de watten werd gelegd.'
Toen het moment daar was om daadwerkelijk de stap
naar de selectie te maken, bleek hij 'gewoon nog niet goed
genoeg' om de vacature van Sonny Silooy in te vullen.
Die baan werd vergeven aan Michael Reiziger. Dat was
destijds misschien moeilijk te accepteren, nu kan Ooijer
er met een kwinkslag over praten. 'Een enkeling debuteert
op zijn zestiende, zoals Clarence Seedorf. En er zijn ook
jongens die daar tot hun 36ste op moeten wachten. En
daar ben ik er dus een van.'
MOEILIJKE KEUZE
Zo voelde Ooijer zich op jonge leeftijd genoodzaakt een
moeilijke keuze te maken. Bij Ajax blijven, met het aan-
mogelijkheden heb gehaald.' Hij tekent er meteen bij aan
dat het traject allicht anders was geweest, als zijn ouders
niet kort na elkaar waren overleden, in 1999 en 2002.
'Hun dood staat centraal in mijn leven. Eerst overleed
mijn moeder, plotseling. Mijn vader werd ziek, hij leed aan
longemfyseem en had verzorging nodig. Daar stem je ook
je keuzes op af, bijvoorbeeld of je wel of niet openstaat
voor een buitenlands avontuur. Hij was toen de reden
dat ik in Nederland bleef.'
MAXIMAAL HAALBARE
André Ooijer maakte veel mee, zoals vijf landstitels met
PSV, een driejarig verblijf bij het Engelse Blackburn Rovers,
blessureleed (een aantal beenbreuken, plus een zware
kniekwetsuur) en een rijke loopbaan in het nationale elftal.
