'De lichting Stam, Van der Vegt en van den Belt is misschien wel de beste
lichting die er ooit bij een Nederlandse amateurclub vandaan is gekomen.'
Ik zat altijd naast Hans van Dijkhuizen, die dan
weer naast Abe en Briegel zat. Joetse, die voor
Rijkswaterstaat de hele dag tot z'n middel in
koude sloten rondom Kampen stond en er toch
niks van snapte dat z'n rugge altijd zo zeer deed,
zat links van mij. Als iemand wat gas liet
ontsnappen vroeg Briegel altijd wie er een
"kadaver soeppien" of "een nessie dooie
vogelties" had gegeten. We praatten voor de
training altijd even over Married with Children.
Jaap was gek van die platte tv-serie en als twee
luie studenten lagen we, ieder in ons eigen huis,
op de bank Al Bundy-kijkend ons op detraining
voor te bereiden. Han Hanekamp, die sinds zijn
16e geen haar meer op z'n hoofd had, werd na
we natuurlijk nooit dat dit zo'n speciale groep
jongens was. De lichting Stam, Van der Vegt en
van den Belt is misschien wel de beste lichting die
er ooit bij een Nederlandse amateurclub vandaan
is gekomen."
Henry vertrok aan het einde van het seizoen naar
FC Zwolle en leefde ook daar onmiddellijk voort
als Abe, onwetende Zwolse toeschouwers
vroegen zich lang af wie toch die Abe was waar
de spelers om schreeuwden. Met het eerste elftal
van DOS speelden we best aardig maar we
konden die bal er gewoon niet in krijgen. We
lagen in het seizoen 1991-92 met onszelf en
met elkaar overhoop. Mijn eigen voetbal
schoenen zaten aan elkaar geknoopt en m'n
iedere training steevast om gel gevraagd en Hans
van Dijkhuizen was het verbod opgelegd om in
de kleedkamer naar het toilet te gaan. ("Kadaver
Soeppien, Hans?"). We spraken een geheime
kleedkamertaal, die op zaterdagavond ook in de
binnenstad van Kampen en soms Zwolle werd
gesproken. Een "kiek doar es", een "ooh" of het
luid ophalen van de neus vertelde een heel
verhaal. Een verhaal dat alleen wij, Hans,
Abe, Briegel, Beitje en ik begrepen. Het
voetbaljaar 1990-91 was voor mij het
allermooiste voetbalseizoen van
mijn leven. Hoewel Hans in
het DOS clubblad De
Nieuwsgier Jaap eens
in een wereld
elftal zette,
wisten
handschoenen waren ingesmeerd met vaseline.
We degradeerden zelfs na een beslissings
wedstrijd naar de Tweede Klasse, maar Briegel
voetbalde goed genoeg om Theo de Jong te
overtuigen en tekende bij Zwolle. Op 15 augustus
1992 was ik erbij toen Jaap zijn debuut maakte in
het betaalde voetbal tegen
Heracles in het Oosterenk
Stadion. Voor de wedstrijd
glipte ik naar de hal
onder de tribune waar
de spelers een lijn
vormen voordat ze het
veld opgaan. Ik
schudde Jaap de
hand, wenste Briegel
geluk en zag in zijn
diep liggende ogen
wat wij bij DOS
allang wisten:
Jaap is er
klaar voor.
Afscheidsjg»
