'Mijn roodwitte club,
mijn roodwitte publiek,
mijn roodwitte hart...'
JOHN HFITINRA
Plafond
AJAX KJ CIC Orr
11
Met een lach en een traan
De vraag is: voor wie is het afscheid pijnlijker? Voor het publiek dat in hem de onverzettelijkheid,
toewijding en clubliefde herkende, of voor de speler in kwestie, die nooit naliet de liefde van zijn
publiek te beantwoorden? John Heitinga verlaat de ArenA, met een lach en een traan.
tekst Raymond Bouwman
Bijna verontschuldigend legt Heitinga uit waarom hij niet anders
kon, dan gaan. 'Uiteindelijk wil je toch weten waar je plafond
ligt,' zegt hij zacht. Zijn transfer naar Atlético de Madrid zal voor
velen een droomtransfer lijken, maar zelfs in zijn dromen was Heitinga
altijd alleen maar Ajacied. Een succesvolle Ajacied. Dromen... Hij heeft
genoeg gewonnen met zijn club, maar wat is genoeg, als je de laatste
jaren beschouwt? Hij wil het niet hebben over de sportieve teleurstel
lingen die hij heeft doorgemaakt in de beste jaren - zijn laatste twee -
van zijn carrière. 'Ik wil het hebben
over de grootheid van deze club,'
zegt hij, nu iets harder en strenger.
'Ajax is zo verschrikkelijk mooi.
Als je ziet wat deze club allemaal
heeft voortgebracht, waar hij voor
staat en wat er is gewonnen, dan
weet je dat het een unieke club is in
de wereld. Welke andere club heeft
zo'n cultuur, is in alle geledingen zo
herkenbaar? Zeg het maar. Het type
voetbal dat er wordt gespeeld is al
tijd gericht op winst en schoonheid. Het maakt niet uit in welk tenue er
wordt gespeeld. Als je iets van voetbal weet, kan je binnen 10 seconden
zien dat die ene ploeg Ajax is. Ajax is niet zo maar geschikt voor iedere
goede voetballer. Ik ben er onwaarschijnlijk trots op dat ik hier 17 jaar
heb mogen aantonen dat ik bij Ajax paste.'
Heitinga schrok een tijdje geleden van de gedachte dat het dak van de
ArenA waarschijnlijk zijn plafond niet was. En met hem schrok het
publiek, dat toch inmiddels ook wel zal hebben gezien dat hun po
pulairste held zo goed speelde dat buitenlandse verlokkingen spoedig
zouden volgen.
'Het is bijna onmogelijk om me niet schuldig te voelen ten opzichte
van het publiek dat me altijd zo heeft gesteund,' zegt Heitinga weer
iets ingetogener. 'Laat ik het zo zeggen, het heeft me heel veel moeite
gekost om de knoop door te hakken; om voor mezelf toe te geven
dat ik Ajax wel eens kon gaan verlaten. Helemaal omdat je weet
hoe de mensen op de tribunes over je denken. Wat zouden ze in
Madrid voor je zingen? Als ze al iets voor je zingen... Nooit meer
"Oh Johnny, zing een liedje voor mij...". Welk liedje moet ik zingen,
voor wie?' Even dreigt de meedogenloze verdediger weg te zakken in
het drijfzand van de melancholie. Een stilte volgt. Een stilte waarin
hij zich kennelijk een beeld heeft gevormd. 'Het zal zo gek zijn om
een ander shirt te dragen,' zegt hij nauwelijks hoorbaar. 'Ik weet niet
beter dan dat schitterende Ajax-shirt. En het zal gek zijn om in een
auto te stappen en niet naar de
ArenA te rijden. Mijn auto reed
me er inmiddels vanzelf naartoe.
Ik draaide alleen het sleuteltje
om en dan bracht mijn auto me
automatisch naar Ajax. En na
de training of de wedstrijd weer
terug naar huis. Het ging op
de automatische piloot. Ik hoor
van mijn collega's die vóór mij
het buitenland kozen, dat het
allemaal zo totaal anders is: het
voetbal, de competitie, de tegenstanders, het leven... Ik ben gewoon
heel erg benieuwd.'
Het voetbal zal zeker anders zijn. Tonny Bruins Slot roemde in
Sportweek Heitinga's kwaliteiten, en noemde het 'doodzonde' dat
de Ajax-verdediger nu al vertrok. Een kanttekening maakte hij wel.
Heitinga moet niet denken dat ze in Spanje zitten te wachten op een
inschuivende verdediger. De speler in kwestie weet wat Bruins Slot
bedoelt. 'Hoe anders het spel er zal zijn, moet ik gewoon ervaren,' zegt
hij monter. 'Ik weet ook dat het vooral in Nederland wordt gewaar
deerd als je mee inschuift. Misschien kan het in Spanje minder vaak.
Ik weet dat een verdediger daar in eerste instantie moet verdedigen;
doelpunten voorkomen, spitsen uitschakelen. Maar gelukkig heb ik
me bij Ajax vooral ontwikkeld in het doseren. Ik kies mijn momenten
beter. Ik ben veel rustiger geworden. Dat is mijn spel ten goede geko
men. Mijn spel draait niet om inschuiven; mijn spel draait om zo goed
mogelijk aanvoelen waaraan het team behoefte heeft. In die zin heb ik
alle vertrouwen in mijn overstap.'
