m
tieke linkspoot heeft een honger, die nodig
gestild moet worden. Honger naar de bal,
maar vooral honger naar succes. En daarbij
geldt: the sky is the limit. 'Toen ik een jaar of
negen was, vertelde ik mijn moeder dat ik er
van droomde om wereldberoemd te worden.
Ik heb haar toen beloofd dat doel te bereiken.
Mijn ambities zijn groot en met Gods wil kan
niemand me stoppen.'
Edgar Manucharyan zag het levenslicht op
19 januari 1987 in Erevan, de hoofdstad van
Armenië en met 1,2 miljoen inwoners tevens
de grootste stad van de voormalig republiek
van de Sovjet-Unie. De jonge Edgar groeide
op in een roerige tijd. De val van het 'IJzeren
Gordijn' werd eind jaren tachtig ingezet en bo
vendien was Armenië met Azerbeidzjan in een
bloederige oorlog verwikkeld over Nagorno-
Karabach, een hoofdzakelijk door Armeniërs
bevolkte enclave op Azerbeidzjaans grond
gebied. Politiek was echter het laatste waar
hij zich mee bezig hield. 'Ik wilde maar één
ding en dat was voetballen. Als klein jongetje
was ik al constant met de bal in de weer. Tot
ongenoegen van mijn buren: heel wat ramen
hebben er aan moeten geloven.'
Hoewel de sportvoorzieningen in de arme
staat verre van goed zijn en de Armeense voet
balcompetitie - na het uiteenvallen van de
Sovjet-Unie - in het verval raakt, weet
Edgar zijn kansen altijd af te dwingen.
Mede dankzij zijn vader Vagrik, die hem
onvoorwaardelijk steunt in het na
streven van zijn doel. 'Ik heb
altijd alles op alles gezet
om te kunnen voetbal
len. Dat was wat ik
kon en dat was wat
ik wilde. Mijn fana
tisme heeft me de
weg gewezen.'
Al snel valt het ta
lent van de jonge
Manucharyan op
en wordt hij gescout door Pyunik
Erevan FC, dé club van Armenië. Op
zijn vijftiende debuteert hij in het
eerste en vanaf dat moment gaat het
hard. Manucharyan onttrekt zich aan de
malaise van het Armeense voetbal, groeit
uit tot de grote smaakmaker en ontpopt
Edgar Manucharyan 13
zich bovendien tot goaltjesdief. In 54 wed
strijden komt hij tot veertig doelpunten en aan
de hand van zijn trefzekerheid pakt Pyunik
twee keer de landstitel. Daarnaast heeft hij
een groot aandeel in de succesvolle kwalifica
tiereeks van Armenië onder 19 voor het EK
2005. Sterker nog, Edgar schiet zijn elftal als
aanvoerder hoogstpersoonlijk naar Noord-
Ierland, door in het allesbeslissende duel met
Hongarije maar liefst vier doelpunten voor
zijn rekening te nemen. Het is voor het eerst
in de geschiedenis dat een van de vertegen
woordigende teams van Armenië zich weet
te plaatsen voor een eindronde. Zijn storm
achtige ontwikkeling blijft niet onopgemerkt.
Hij wordt in zijn vaderland uitgeroepen tot
voetballer van het jaar en een selectie voor het
nationale A-elftal blijft dan ook niet uit. Op 9
oktober 2004 debuteert hij als invaller in de
wedstrijd tegen Finland.
Ook Europese scouts hebben ondertussen niet
zitten slapen. Een van hen is Ton Pronk, die
het helemaal ziet zitten in de technisch vaar
dige Armeniër. Op zijn aandringen biedt Ajax
hem in december 2004 een stageperiode aan.
De komst van de dan pas 17-jarige aanvaller
valt samen met een oefentripje van het elftal
van Ajax naar Barcelona. In het overweldi
gende Nou Camp maakt hij zijn debuut
voor de Amsterdammers tegen de
plaatselijke FC. Een hoogtepunt wordt
het zeker niet voor Manucharyan. Na
welgeteld veertien minuten moet
hij met een zware voetbles
sure van het veld. De
diagnose
luidt een
gebroken
middenvoetsbeentje in zijn rech
tervoet, een kwetsuur die hem ze
ker drie maanden uit de roulatie
zal houden.
I Desondanks neemt de techni-
j sche staf van Ajax een opval-
i lend besluit: de speler mag in
Amsterdam blijven om te re
valideren en krijgt een tweede
kans om zich te bewijzen. Het
onderstreept nog maar eens
wat een uitzonderlijke belofte
Manucharyan is. Hij grijpt
y Ajax Kick Off FC Kopenhagen
