Volwassenheid
DE OPINIE VAN NIIKE SNOEI
Of ik dit seizoen in iedere Vitesse
Vandaag een stukje wilde schrijvenDat
werd me kort na mijn officiële benoe
ming als hoofdtrainer gevraagd. Dat wil
ik, heb ik geantwoord, maar dan op mijn
manier. Die manier is dat ik wil proberen
u als toeschouwer te informeren op een
manier die aanvullend is op alle andere
informatiekanalen, zoals televisie, radio
en kranten. Waarbij u er wel begrip voor
moet hebben dat ik geen zogenaamde
'kleedkamergeheimen' prijs ga geven.
Dat zou tegen alle codes in zijn. Ik zal ook
niet altijd naam en toenaam noemen van
een speler als ik een gebeurtenis aanhaal. Dat is in nie-
mands belang. Maar ik wil wel open zijn. Omdat u het
recht heeft om veel over Vitesse te weten.
Ik was ontzettend blij vorig weekeinde in Groningen.
Weken van tevoren had ik al aangegeven dat die eerste
wedstrijd ontzettend belangrijk zou zijn. Vooral niet ver
liezen heb je dan in je hoofd en heel stiekem denk je: als
we daar toch eens zouden kunnen winnen. Dan krijgen
we kort voor de wedstrijd eerst nog een paar teleurstel
lingen te verwerken. Didier die ziek wordt, Stefan die
een zware knieblessure oploopt (hij zou gespeeld heb
ben op Ikedia) en zelfs kort voor de wedstrijd nog Bob
die af moet haken. Dan heb je het dus over drie routi
niers die wegvallen. Toch wonnen we. En hoe! Door
strijd te leveren. Ik heb genoten. Dejan die voor de wed
strijd in de kleedkamer de boel nog eens extra op scherp
zette, Gert die de gelijkmaker inleidt, en natuurlijk
genoot ik van Emile, Nicky, Matthew, Jhonny, Ruud, Theo
en Kalle, de jongeren. Waarvan ik er ook nog twee op de
bank had, Riga en Richard. Allemaal jongens die Theo en
ik kennen vanuit de jeugd. We waanden ons gewoon
met het A! in de Shell Jeugdcompetitie. Met dit verschil
dat er in Groningen 11.000 toeschouwers zaten die
natuurlijk bijna allemaal op de hand waren van de
tegenstander. Als je dan wint dan ben je trots als trainer.
Hier heb ik het voor gedaan en daarom wilde ik er ook
van genieten. Maar pas op, we hebben het over jonge
talenten. Dat soort jongens moet om ver
der te komen ook fouten mogen maken.
Veel meer trouwens dan bij de jeugd
voelde ik in de dagen voor de wedstrijd
de druk toenemen. Theo, Abe en ik zijn
dan ook heel intensief met de strijdwijze
bezig geweest. We hebben er bijvoor
beeld enorm op gehamerd dat we hoe
dan ook grip op het middenveld
moesten houden. Het liep eigenlijk
prima, ledereen was honderd procent
bezig met het winnen van die wedstrijd.
Daarom baalde ik ook van die gele kaart
van Nicky wegens praten. Hij moet gewoon tot tien tel
len en zijn mond houden. Zoals Emile dit keer gelukkig
wel deed. Er is er maar één die tegen de scheidsrechter
praat en dat is Dejan, onze aanvoerder.
Het zijn allemaal stappen in het proces naar volwassen
heid. Volwassen worden als profvoetballer. Om dat zo
snel mogelijk te bereiken hebben we bijvoorbeeld ook
geoefend uit tegen West Ham United. Ik weet zeker dat
we baat hebben bij dat tripje als we straks voor het UEFA
Cup-toernooi op pad gaan. Ik heb trouwens niks te kla
gen over de manier waarop iedereen bezig is.
Zaterdagavond voor de wedstrijd in Groningen was
iedereen om elf uur op z'n kamer. Dat was vroeger toen
ik zelf nog prof was wel anders. Ik mis soms zelfs een
zekere ontspannenheid. Dan is het aan ons als trainers
dus de taak daarvoor te zorgen, want een heel seizoen
op je tenen lopen houdt niemand vol.
Ajax vandaag wordt een ander verhaal dan Groningen.
Hoe houden we ons tegen een ploeg met zoveel kwa
liteit? Dat is ook voor ons een vraag. Punten kan ik u niet
beloven, wel dat
we er brutaal tegenaan
gaan om het Ajax zo
moeilijk mogelijk
te maken.
Tot de volgende keer.
Voor ieder één Vitesse
Vitesse - Ajax 17
