mmmmm
door de fraaie treffer in het prach
tige Parken-stadion, de voetbal
tempel van vaderland
Denemarken. Klik, klik, klik deden
de noppen. Daar, in Kopenhagen,
en eindelijk ook weer hier, in
Amsterdam. Bij Ajax-Willem II
was hij weer zover. De rillingen lie
pen hem over de rug. Even kreeg
hij het koud toen hij het veld
betrad. Opeens waren er zoveel
mensen. Niet alleen maar hij, de
bal en de trainer op een veldje in
maart. Nu was het weer echt. Het
publiek, de tegenstander, het witte
shirt met de rode baan. De duels
waren pittig, het begin even
onwennig. De vorm was er nog
niet helemaal, maar al snel kwa
men lichaam en geest weer nader
tot elkaar. Hij rende weer langs de
kant, passte, maakte hier en daar
een sliding, won kopduels en
1 o schuwde bovenal de duels niet.
Nee, zei hij. Waarom zou ik bang
zijn? De blessure ontstond immers
niet door fysiek geweld. Er was
niemand in de buurt, alleen hij en
de bal en opeens was het mis. De
operatie werd verricht in het
koude Colorado, van waaruit hij
zich terdege nog met de resultaten
van zijn Ajax bemoeide. Via
Denemarken kwam hij weer in
Amsterdam, waar de revalidatie
werd voltooid.
Maar nu is hij weer echt onderdeel
van de selectie. Traint mee, reist
mee, is weer onderdeel van de
groep. Speelt mee, zweet mee,
juicht mee. Inmiddels is de eerste ,v
interland ook al weer volbracht,
het wachten is op de eerste goal
van de verdediger met aanvallende
aspiraties. De lach op zijn gezicht
zal voorlopig niet verdwijnen, het
litteken op de knie het enige sou
venir van nare tijden. Ole is terug!!
