De West-Duitse
Uwe Seeler
springt over de
klemvaste Jashin.
WK 1966, West-
Duitsland - Sovjet
-Unie, 2-1.
terwijl iedereen omviel van verba
zing over het gemak waarmee De
Beste Keeper van de Wereld zijn
faam als Beste Keeper van de
Wereld waarmaakte. Jashin was een
levende legende, één van die voet
ballers aan wie jonge jongens zich
spiegelden. Er zat iets mysterieus
aan hem. Alleen al omdat hij Rus
was. En van Russen wist je niet
veel. Die woonden achter een ijze
ren gordijn.
Nationale elftal
Lev Jashin was vooral bekend als
keeper van het nationale elftal. In
1960 werd hij met dat team
Europees Kampioen. En in 1966
verdedigde hij het doel tijdens het
wereldkampioenschap. Drie jaar
nadat de Europese sportpers deze
man had gekozen als Europees
Voetballer van het Jaar, voor aan
vallers als Gianni Rivera en Jimmy
Greaves. Een keeper als De Beste,
nooit eerder en ook nooit later
vertoond! Jashin speelde voor een
beroemde Russische club, Dinamo
Moskou. Maar in die jaren merkte
je niet zoveel van het Russisch
clubvoetbal. In 1966 nam voor het
16 eerst een Russische kampioen deel
aan het Europa-Cuptoernooi,
Torpedo Moskou. Wat ik wel weet
van Dinamo is dat de club een
schitterend borstwapen had. Ook
de keeper droeg dat: op Jashins
zwarte trui droeg hij een fantas
tisch mooi gekrulde D.
Ik zag die D en de eenhandige red
ding en de lach en de zwarte trui
terug toen mevrouw Valentina
Jashin in Götenburg de prijs voor
haar overleden man in ontvangst
nam.
Een Russische prinses van gevor
derde leeftijd die nog steeds niets
van haar charme had verloren. Ik
waagde het op haar af te stappen
en stelde mij voor. Bescheiden,
zoals het tegenover prinsessen
betaamt. Zij glimlachte, sprak drie
woorden Engels en opende haar
handtas. Haar hand gleed naar
binnen en kwam terug met een
ansichtkaart. Zij overhandigde die
aan mij en haar glimlach zei alles.
Ik bekeek de ansicht. Het was een
foto van Lev Ivanovic Jashin. De
grote keeper. De Beste van de
Wereld. Met een magistrale D op
de rechterborst van zijn zwarte
keeperstrui.
David Endt
