IN VOOR TEGENSPOED HOOGTEPUNTEN KICK OFF NR. 14-47 „Vervolgens heb ik onder Louis van Gaal nog drie mooie ja ren meegemaakt. We wonnen de UEFA Cup, de KNVB-beker en in 1994 werden we landskampioen. Sindsdien heb ik bij na geen wedstrijd meer gespeeld voor Ajax. En de kans dat dat nog gaat gebeuren, is klein. Ondanks dat ik op dit mo- ment weer helemaal fit ben. Wat ik het liefst zou willen, is onmogelijk. Ik wil name lijk bij Ajax blijven, maar dat is uitgesloten. Het zou triest zijn als ik op deze manier af scheid moet nemen van mijn club. Ik ben al zo lang uit beeld." „Natuurlijk heb ik veel hoogtepunten meegemaakt. En soms komen die mooie momenten weer terug in mijn herinnering. Zoals voor de uitwedstrijd om de Supercup tegen Real Zaragoza. Dan zie je ineens die beelden van negen jaar eerder voorbij flitsen. Het veld dat helemaal onder water stond. Er kon eigenlijk niet op gespeeld worden, maar achteraf zorgden die om standigheden juist voor een onvergetelijke avond, ledereen was drijfnat en helemaal kapot. We wonnen met 3-2 dankzij twee kopdoelpunten van John Bosman. De derde was van Robbie Witschge, ook met zijn hoofd. Thuis werd het 3-0. Die twee duels tegen Zaragoza waren misschien wel mijn beste wedstrijden van het seizoen." „Nee, er is tijdens deze reis naar Zaragoza verder niet over die Europa Cupwedstrijden van toen gesproken. Maar ik heb wel meerdere keren uit moeten leggen waarom mijn transfer naar FC Tirol niet doorging. Het is ook een merk waardig verhaal. Ik was zo goed als rond met die club, maar op het laatste moment was ik volgens hun ineens niet fit ge noeg. Ik zou slechte ogen hebben en een kapotte knie. Maar als dat werkelijk zo is, dan zit je bij een club als Ajax toch niet op de reservebank? Daarvoor moet je honderd procent fit zijn." „Ik moet maar afwachten wat er gaat gebeuren. Ik ben ab soluut fit genoeg om weer wedstrijden op niveau te spelen, dus ik blijf hopen op een goeie aanbieding van een leuke club. Ik ben transfervrij. Hoewel ik diep in mijn hart hele maal niet weg wil bij Ajax. Maar nogmaals: dat is onmoge lijk. Ik zal geduld moeten hebben, zoals mijn geduld de af gelopen negen jaar wel vaker op de proef is gesteld." Dick Sintenie NEDERLANDS ELFTAL Vervolg pag. 45 zijn teamgenoten mee, zette een gek petje op en wierp de honderdduizenden supporters een gulle lach toe, maar hij ontbeerde het ware feestgevoel. Zoals hij dat eerder wèl had op het Leidse Plein, toen hij met Ajax gehuldigd werd voor het winnen van de UEFA-beker ('92), de KNVB-beker ('93) en het landskampioenschap ('94). En uiteraard in 1987, toen het aanstormende talent de Europa Cup voor beker winnaars mocht kussen en met een open tram door het har tje van Amsterdam werd gereden. Nu Sonny Silooy, die sinds 1988 werd achtervolgd door bles sureleed, eindelijk weer fit is, is het wachten op wat de toe komst hem zal brengen. Aan de vooravond van wat mis schien wel eens zijn laatste Ajax-feestje zou kunnen worden, neemt Sonny Silooy zijn voetbalperiode tussen Zaragoza '87 en Zaragoza '96 onder de loep. „Aan de ene kant kijk ik met een tevreden gevoel terug op mijn loopbaan zoals die zich tot nu toe heeft ontwikkeld. Aan de andere kant knaagt er wat. Ik heb mooie dingen meegemaakt, maar ik heb ook veel gemist. Met het Neder lands elftal bijvoorbeeld. De teller is voor mij stil blijven staan op 25 interlands en ik heb niet een keer een eindtoer- nooi meegemaakt. Of ik was geblesseerd, of ik viel op het laatste moment buiten de selectie. Vooral in 1988 was de te leurstelling erg groot. Nederland werd Europees kampioen en ik zat voor de televisie. Te kijken naar zoiets moois, waar ik eigenlijk bij had moeten zijn. Al die jongens, die je zo goed kent. Het feest. Toen heb ik wel even wat weg moeten slikken." „Niet lang daarna keerde ik terug bij Ajax, hoewel ik het in Frankrijk goed naar mijn zin had. Maar het voetbal was min der, laat ik zeggen: anders dan ik gewend was. Op het mo ment dat ik Arie van Eijden aan de telefoon kreeg, stond mijn beslissing eigenlijk al vast. Want wie zegt er nou 'nee' tegen Ajax? Maar ik was nog niet terug in De Meer, of ik scheurde mijn kruisbanden. Die blessure heeft me al met al acht maanden revalidatie gekost. Ajax werd dat jaar kam pioen, maar ik kwam niet verder dan twee invalbeurtjes. Tegen Haarlem en Den Bosch, wedstrijden waarin we al met 4-0 voor stonden. Een verloren seizoen. Ik miste daardoor met Oranje ook het WK in Italië." Gespartel in de plassen van Silooy, met 3-2 van Real het stadion La Romareda, Zaragoza won. waar Ajax, met Sonny

AJAX ARCHIEF

Programmaboekjes (vanaf 1934) | 1996 | | pagina 46