DE FINALE
EEN ZINDERENDE
EINDSTRIJD
AJAX TORINO
V^j5>
KICK OFF
NR. 6- 19
Vier Europese bekers had Ajax in de prijzenkast staan: drie
van het toernooi voor Landskampioenen, en eentje van dat
voor de Bekerwinnaars. Er stond nog een wereldbeker naast,
de Supercup was tweemaal gewonnen, en verder lag er een
flinke serie kampioens- en bekermedailles. De enige prijs die
er nog niet stond, was de UEFA Cup.
En nu, in april 1992, had Ajax de kans ook dat gat te vullen.
De enige die dat nog kon verhinderen, was de ploeg van Tori
no, die zich via KR, Boavista, AEK, B 1903 en tenslotte Leo
Beenhakkers Real Madrid naar de finale had gespeeld. Ook
Torino was het niet ontgaan dat Ajax van het principe uitging
dat de aanval de beste verdediging was, en ook in uitwed
strijden onvervaard de aanval koos. Dat was een speltype
waar men in Italië niet geheel happy mee was; al sinds de ja
ren zestig had men in het land van de laars andersom gerede
neerd: wie geen tegendoelpunt krijgt, weet in ieder geval ze
ker dat hij niet verliest, eveneens een redenering waar geen
speld tussen te krijgen is. Bovendien had Torino voldoende
slagkracht in huis om via de counter Ajax in verlegenheid te
brengen: de aanvallende impulsen van de Italiaanse Belg Sci-
fo en Lentini, en de trefzekerheid van Martin Vazquez of Ca-
sagrande zou de Amsterdamse verdediging nog handenvol
werk kunnen bezorgen, zeker in de eerste wedstrijd, die
werd afgewerkt in het oogstrelende Stadio Del Ie Alpi, waar
de Turijnse 'Traditionsverein' zijn wedstrijden speelde.
De openingszetten waren zoals verwacht: een afwachtend
Torino, en Ajax dat onmiddellijk de offensieve mogelijkhe
den exploreerde. Na een kwartier werd de patstelling door
broken, toen Frank de Boer de bal van de voet van Lentini af
plukte, en teruglegde op Wim Jonk. Van vijfentwintig meter
afstand haalde de Volendammer met de rechtervoet ineens
uit, en zag de bal tot zijn genoegen wegdraaien van de han
den van doelman Marchegiani en onhoudbaar in de rechter
hoek ploffen. Ajax leidde met 1-0, en deze uit-goal zou wei
eens van groot belang kun
nen zijn. Even later leek Ajax
voor een snelle beslissing te
zorgen, maar Marchegiani
redde op de vallende kopbal
van Winter, op aangeven van
Bergkamp. Na van de klap
bekomen te zijn, trok Torino
de teugels aan, schiep zich
kansen via Scifo en Casagrande, maar kon pas in de tweede
helft juichen. Mussi begon aan een lange rush over links, leg
de bij de rand van het strafschopgebied terug op Scifo, die
verwoestend uithaalde. Menzo kreeg de bal niet klemvast,
waarna Casagrande attent intikte: 1-1Nu was het Torino dat
de tegenstander met de rug tegen de muur had. Nog twee
maal was Casagrande kansrijk voor Menzo opgedoken, toen
Bergkamp plotseling een slordige pass oppikte, het straf
schopgebied binnenging en door Benedetti werd neerge
trokken. Scheidsrechter Worrell wees naar de stip, en temid
den van het helse gefluit bleef Pettersson ijskoud: 1-2. Vijf mi
nuten voor tijd kwam Torino toch nog aan de verdiende ge
lijkmaker, toen Casagrande gebruik maakte van onoplet
tendheid in de Ajax-verdediging, en de bal eerst langs Blind
en vervolgens langs Menzo wipte: 2-2. Na afloop brachten de
spelers, aangekleed en wel, een bezoek aan de supporters die
om veiligheidsredenen nog even werden vastgehouden in
hun vak en voor een onvergetelijke sfeer zorgden.
De buit is binnen! Michel
Kreek, Aron Winter en John
ny van 't Schip koesteren de
zojuist gewonnen UEFA Cup.
SPANING
in de finale werd Torino
door de dubbel tellende
doelpunten in Turijn versla
gen.
Onvergetelijk was ook de avond van de dertiende mei 1992 in
het Olympisch Stadion, dat nog eens duidelijk toonde zeer
sfeervol te kunnen zijn als het erop aankomt. Torino, dat ge
zien de stand de aanval moest zoeken, schiep zich enkele klei
ne kansen, maar zag Ajax, zonder de door griep gevelde
Bergkamp, daarna de duimschroeven aandraaien. Een kopbal
van Pettersson werd van de lijn gehaald, een schuiver van Roy
eindigde via Marchegiani's handen naast. Torino repliceerde
met een kopbal van Casagrande op de paal, en een theater
stukje van Cravero die een penalty trachtte te versieren.
In de tweede helft liep de spanning op tot het kookpunt: Pet
tersson stuitte op de doelman, een schot van Mussi ketste via
Blinds voet de paal. Alflen en Van Loen kwamen in goede sco-
ringspositie, maar d ebeste kans kwam opnieuw aan de ande
re kant, toen twee minuten voortijd Fusi voorkopte en inval
ler Sordo met een halve omhaal de bal op de lat schoot. De er
gernis over de voortdurende pech deed bij Torino de stoppen
doorslaan. Terwijl de laatste seconden wegtikten, werd Pet
tersson bij de cornervlag tegen de grond gekwakt, een actie
waarbij de Zweed een arm brak. Onderweg naar de ambulan
ce hoorde Pettersson het laatste fluitsignaal, gevolgd door
het pandemonium rond de ploeg van Van Gaal, die zijn eer
ste (halve) seizoen als hoofdtrainer bij Ajax met een Europese
beker bekroonde. Met tienduizenden trokken de supporters
naar het Leidseplein, waar de buit nog eens uitgebreid aan
den volke werd getoond. Onderweg naar de huldiging was
ook Pettersson bij de VU opgehaald om met de arm in het
gips het feest mee te kunnen maken. Ook de zieke Bergkamp
werd niet vergeten: de spelersbus reed even langs de Jan van
Goyenkade, waar Danny Blind hoogstpersoonlijk de beker op
Dennis' jongenskamertje kwam laten zien.
Ernstige incidenten bleven ditmaal uit bij de viering; toch
bleef het nog lang onrustig in de stad.
Evert Vermeer
