FIFA-badge verkreeg. Engeland-Hongarije
werd op de televisie uitgezonden, wat voor
de bekendheid van Leo Hom geen slechte
zaak was; zo werd hij in 1954 uitgeroepen
tot 's werelds beste scheidsrechter en
kwamen er invitaties uit Uruquay (1955) en
Griekenland (1958). Met de komst van de
Europa Cup's kreeg hij het alleen nog maar
drukker: zo leidde hij in 1957 (Real Madrid-
Fiorentina 2-0) en in 1962 Real Madrid-
Benfica) de finale om de Europa Cup voor
landskampioenen, vooral die laatste con
frontatie, gespeeld in Amsterdam, groeide
uit tot één van de mooiste finales aller
tijden. Nu was 1962 so-wie-so al een top
jaar voor Horn, want enkele maanden later
mocht hij ook de beslissingswedstrijd om
de Copa Libertadores fluiten toen Santos
met 3-0 van Penarol won waarbij Pele in
Buenos Aires twee maal scoorden. Daar
tussenin lag het WK van 1962 dat in Chili
werd gehouden, er waren 48 arbiters voor
32 wedstrijden, maar Leo Hom kreeg toch
maar liefst drie duels toegewezen (waar
onder wéér Engeland-Hongarije); deson
danks ging hij met een kater naar huis want
waar hij op had gerekend (de finale) ging
aan zijn neus voorbij, hij moest daarin zich
tevreden stellen met een optreden als
grensrechter (samen met de Schot David
son). Dat niet hij maar de Rus Latyschev in
1962 de WK-finale mocht fluiten kwam door
het oudzeer van Sir Stanley Rous, inmid
dels hoogste baas bij de FIFA. Onze land
genoot was diep beledigd over de slechte
huisvesting en het slechte eten dat de
arbiters in Chili ten deel viel: terwijl Rous
een ruime suite in het Hilton ter beschik
king had, moest Hom het doen met een
ligplaats op de divan, in een vertrek waarin
ook zijn collega's Ken Aston en Bob
Davidson waren ondergebracht. Hij pikte
het niet, vond elders een kamertje voor drie
dollar per etmaal en stelde de situatie bij
Rous aan de kaak. Na afloop van het toer
nooi werd Hom gevraagd voor een dank
woord namens de arbiters, ook daarin
klaagde hij over de omstandigheden waar
in de arbiters tijdens het toernooi hadden
moeten leven. Dat knoopte Rous zich goed
in de oren zodat vier jaar later, ondanks de
nominatie van de KNVB, Hom niet meer in
aanmerking kwam voor het leiden van WK-
duels, hetgeen hem ertoe bracht een open
brief aan het adres van de rancuneuse Brit
te publiceren. Hom was extra giftig omdat
hij voor het WK van 1958 niet in aanmer
king kwam vanwege het feit dat toen alleen
arbiters uit de deelnemende landen wer
den gerecruteerd, en men hem in 1962 had
verteld dat hij nog te jong was om de finale
te leiden, hetgeen vier jaar later een mooi
sluitstuk voor hem zou betekenen.
Nu moest hij zich in 1966 tevreden stellen
met de terugwedstrijd in de finale om de
Intertoto Cup (Lokomotive Leipzig-IFK
Norrköping 4-0), en met Sparta-ADO (1-0)
zijn derde nationale bekerfinale na Ajax-
NAC (3-0) in 1961 en ADO-Willem II (0-3) in
1963. Uiteindelijk kan Leo Hom op een
sportieve carrière terugkijken die circa
1300 wedstrijden bevat met 133 internatio
nale duels waarvan 40 A-interlands (de
laatste was Portugal-Tsjechoslowakije 0-0)
op 31 oktober 1965. Onder die 1300 duels
was ook een duel tussen Hollandse en
Belgische parlementariërs (oktober 1959)
en een voetbalwedstrijd van de Zaanse
pers die hij te paard leidde. Voor publicitiet
was niets hem te dol, zo bengelde hij ooit
uit een helicopter om even later in een
reddingsboot te landen tijdens een aktie
voor de melkbrigadiers. Talrijke huldiging
en werden zijn deel: kreeg hij al in 1954 de
zilveren fluit als 's werelds beste ref, en in
1959 (vlak voor Ajax-Elinkwijk) van de
KNVB de gouden fluit omdat hij 25 jaar in
VERVOLG OP PAGINA II
9
