LEO HORN
door Peter Hekkema
Ik ben altijd erg ijdel geweest, tot op het
ziekelijke af. Ik zocht altijd naar een manier
waardoor ik kon opvallen, ongeacht of dat
op positieve of negatieve wijze was. Leo
Horn, de meest kleurrijke arbiter die
Nederland ooit bezat, slaagde in zijn opzet,
door veelvuldig de krantenkolommen te
halen en regelmatig op de buis te verschij
nen, dingen waarvan hij genoot.
Leopold Sylvain Hom werd op 29 augustus
1916 geboren in Sittard, in de Begijnehof
straat 21 waar hij opgroeide in het gezel
schap van buurjongen Toon Hermans. Als
6-jarige werd hij aangemeld bij de Rooms
Katholieke voetbalvereniging VVS dat
speelde op een terrein waarvan Leo's vader
eigenaar was. Een mooi voorbeeld van de
kleinschaligheid bij zo'n kluppie was het feit
dat de keeper van het eerste elftal tevens
kantinehouder was en in de pauze kopjes
koffie stond in te schenken. In hem
ontwikkelde zich hetzelfde karakter als zijn
in Keulen geboren moeder, een echt stre
berstype die de zaken energiek aanpakte.
Zij was ook de drijfsveer achter de ver
huizing naar Amsterdam, Leo Hom was
toen 12 en had inmiddels 2 broers (Edgar
en George) en een zus (Fiti). Binnen een
jaar was hij lid van Wilhelmina Vooruit dat in
de Watergraafsmeer speelde. Op links
speelde hij op alle posities en haalde zelfs
sporadisch als invaller het eerste elftal,
maar de grote crack werd hij nooit, zeer tot
leedwezen van zijn vader, een veehande
laar, die hem liever in het Oranjeshirt had
zien spelen als in een pak met een FIFA-
badge. Zijn spelerscarrière duurde dan ook
niet lang, op zijn 17e moest hij vanwege het
voetbal een operatie aan de linkerknie
ondergaan, en daar was je in die dagen
maanden mee zoet. In de "Sportweek" las
hij dat bij de Amsterdamse Voetbalbond
scheidsrechters werden gevraagd, korte
tijd later werd zowel hij als zijn oudste broer
Edgar aangesteld als nieuwbakken arbiter,
dat was in 1934. In tegenstelling tot de
prestaties van zijn broer, verliep de carrière
van Leo Horn als spelleider zeer voorspoe
dig: in 1948 werd 't Gooi tegen DOS zijn
eerste duel in de allerhoogste speelklasse
en drie jaar later werd hij geplaatst op de
internationale lijst nadat Dirk Nijs te oud
was geworden. Nog in datzelfde jaar (1951)
floot hij een "voorlopig Nederlands elftal"
tegen Engeland B waarvoor (Sir) Stanley
Rous als coach optrad, en floot hij ook een
duel van Oranje tegen Wolverhampton
Wanderers met in de gelederen Billy
Wright. De latere Engelse record-internatio
nal was nogal te spreken over de leiding
van Leo Horn en diens invloed zorgde
ervoor dat hij in november 1952 met
Engeland-België zijn eerste A-interland
mocht fluiten, het thuisland won met 5-0 en
de naam Hom hield men in het achter
hoofd. Een jaar later (25 november 1953)
mocht hij de wedstrijd fluiten welke hij nog
altijd als het hoogtepunt in zijn scheids-
rechtersloopbaan beschouwd: Engeland-
Hongarije, uitslag 3-6 en gelijk de eerste
keer dat Engeland thuis verloor van een
niet-Britse tegenstander Dit historische feit
had overigens kort daarvoor aan heel dun
draadje gehangen toen het Engelse elftal
door een kort voor het einde benutte
strafschop tegen een FIFA wereldelftal
(exclusief Hongaren) toch nog 4-4 uitkwam.
Voor Hom was het memorabele duel van
extra betekenis doordat het (na Engeland-
België 5-0 en Saarland-Noorwegen 0-0)
zijn derde A interland betrof en daarmee de
VERVOLG OP PAGINA 9
1
