KICK OFF
NR. 5 - 19
EDGAR DAVIDS
Er zijn van die dagen: dan is
er geen kruid tegen hem ge
wassen. Dan ligt er zoveel
kracht, passie en agressie in
dat kleine gedrongen li
chaam opgeslagen, dat een
tegenstander geen tegen
stander is, maar bij voorbaat
al een geslagene.
Als het bij iemand duidelijk
is dat maximale inzet de op
timale bloei van technisch
vermogen veroorzaakt, dan
wel bij hem, Edgar Davids.
Als hij tot het uiterste gela
den is dan speelt de kleine
man met zo'n groot hart,
dat hij hoog uittorent boven
welke opponent dan ook.
Letterlijk zie je dat bij kop
duels. Ja, als er zo'n dag is
dat hij zijn dag heeft, dan
weet je dat er iets moois te
beleven valt.
Op 14 september was zo'n
dag, toen AC Milan in zijn
trots gekrenkt werd. Edgar
gaf niet om reputaties: hij
stoorde, veroverde, prikte
en tikte dat het een lieve
lust was en tegen het einde
van de eerste helft brak hij
als een drilboor door de Mi
lanese verdediging heen en
zag tot ontzetting van ie
dereen de bal net naast het
doel van Rossi verdwijnen.
Maar drie dagen eerder was
er ook al zo'n dag. Ajax
speelde tegen Vitesse. On
der het publiek leefde de
vrees, men zag tegen de
wedstrijd op. Zo niet Edgar.
Als een heldhaftige David
trok hij vanaf het eerste
fluitsignaal ten strijde tegen
wat in de verbeelding van
het publiek een Goliath was.
En in de vierde minuut had
hij "de reus" al geveld. Op
zijn bekende wijze (tik-tak,
tik-tak in hoog tempo) boor
de onze kleine man door de
Vitesse-verdediging, zo on
weerstaanbaar, datVitesse-
verdediger Vermeulen geen ander wapen meer vinden kon
dan de botte bijl.
Edwin scoorde die wedstrijd niet. Maar in feite was zijn bij
drage van een hoger niveau: de rode kaart voor Vermeulen
bracht Vitesse zo van slag, dat de doelpunten daarna als rij
pe appelen van een boom vielen. Het was de tactiek van een
verkenner, zo overrompelend dat de rest van het leger met
groot gemak over de knock-out geslagen tegenstander
heen kon walsen, om in oorlogstermen te spreken.
Foto: Louis van de Vuurst
Toch vond ik het ook wel weer heel jammer dat Edgar niet
scoorde. Alleen al omdat hij zo mooi juicht: een explosie van
vreugde, die meer aan woede doet denken, een geboorte-
schreeuw bijkans.
Enfin: die zondag was dus weer één van die dagen. Dat er
nog vele mogen volgen.
Klaas Vos
