Stefan Pettersson ten voeten
uit: sterk, stijlvol en gecon
centreerd.
Foto: Louis van de Vuurst
tersson tegen de vlakte en
gaat en passant op diens arm
staan. Elleboog uit de kom.
Enkele minuten later wordt
de ongelukkige Zweed met
gillende sirenes naar het zie
kenhuis afgevoerd.
NAAR HET LEIDSEPLEIN
KICK OFF
NR. 24-11
vuurt een krullende voorzet af. En treft de roos, in de vorm
van Petterssons voorhoofd. Een licht knikje is genoeg om de
bal in de uiterste hoek van het Genoa-doel te prikken en de
deur naar de finale wagenwijd open zetten.
Vier weken en een 4-3 totaaloverwinning op Genoa later gie
ren de zenuwen door 3.000 schorre kelen in het Ajax-vak van
het Turijnse Stadio delle Alpi. Zo niet bij Stefan Pettersson. De
stand tijdens de eerste finalewedstrijd tussen Torino en Ajax
is 1-1, Dennis Bergkamp is even te voren gevloerd. Strafschop.
Tien Italianen klitten heftig protesterend en gebarend samen
rond scheidsrechter Worrall, de kolkende tribunes koken bij
kans over van emotie. Temidden van alle hectiek vormt Ste
fan Pettersson een ijskoud rustpunt. Zijn penalty komt er toch
wel, zo weet hij, diepe concentratie is geboden. Als de storm
eindelijk is gaan liggen toont hij nog steeds onbewogen.
Fluitje, aanloop, schuiver, doelpunt. Zo simpel als wat. Pet
tersson over die penalty: "Ik ben nooit een zenuwelijer ge
weest en had al vaker onder druk een strafschop genomen.
Omdat het door die protesten allemaal zo lang duurde, was
het een kwestie van m'n concentratie vasthouden. Tijdens
mijn aanloop wist ik al in welke hoek ik ging schieten. Links
van de keeper. Gelukkig viel hij naar de verkeerde kant. Want
het was absoluut geen beste strafschop."
Tijdens de return, Ajax koestert een 2-2 gelijkspel, blijven Pet
tersson en de zijnen met kunst- en vliegwerk overeind. 'Hij
daarboven heeft vanavond een rood-wit shirt aan', jubelt de
NOS-commentator door zijn microfoon als Walter Casagran-
de zijn inzet via onderkant lat het veld weer ziet inspringen.
Vlak voor tijd heeft 'Hij daarboven' zijn Ajax-shirt kennelijk
even uitgetrokken. Stefan Pettersson probeert bij de corner-
vlag tijdwinst te boeken door de bal af te schermen. Tot woe
de van alles wat Torino heet. Verdediger Policano werkt Pet-
Juist hij, producent van twee
cruciale doelpunten in de be
slissende fase van de Europa
Cup-strijd. Nadat zijn arm in
het gips is gezet schiet Pet
tersson een verpleegkundige
aan. Hij wil naar het Leidse-
plein, maar heeft zijn kleren
uiteraard niet bij zich. Zo
vlug hij kan hijst-ie zich in
het hem aangereikte verple
gers-tenue; blauwe broek,
wit hemd, onbestemde
schoenen. Vervolgens gaat
het onder politie-escorte
richting centrum, waar in
middels over de verhitte
hoofden gelopen kan wor
den. Als hij het bordes boven
het volgepakte Leidseplein
betreedt sluit de geluksdron-
ken massa de tijdelijk verlo
ren zoon op onvergetelijke
wijze in de armen. Een or
kaan van lawaai raast over het Leidseplein, zijn naam klinkt
uit tienduizenden kelen. Stefan Pettersson, normaliter heer
send over zijn emoties, heft zijn gezonde arm ten hemel en
schiet vol. Over de huldiging: "Als ik terugkijk op zes jaar Ajax
is dat één van de eerste momenten die bovenkomt. Om nooit
te vergeten, zo mooi. Zoals die twee finales so wie so hoogte
punten waren. In Turijn, de Ajax-fans die een uur na de wed
strijd nog aan het zingen waren in hun vak. In Amsterdam de
volgepakte tribunes anderhalf uur voor de wedstrijd. En het
moment dat ik het bordes op kwam, dat was het allermooi
ste. Kippevel."
VERPLICHTE VAKANTIE...
De onbesuisde actie van Policarno blijft voor Pettersson niet
zonder gevolgen. De Europese Kampioenschappen in zijn ge
boorteland gaan aan z'n neus voorbij. Hij slikt de teleurstel
ling manmoedig weg. Want Pettersson zou Pettersson niet
zijn, als hij ook in dit geval de positieve kant van het verhaal
niet zou laten overheersen. "Ik had me er ontzettend op ver
heugd, een EK voor eigen publiek. Maar het heeft geen enke
le zin om lang bij dit soort teleurstellingen stil te blijven
staan. En na verloop van tijd vond ik het eerlijk gezegd ook
niet zo erg meer. Ik had eindelijk, na vier jaar, een hele zomer
vrij. We zijn lekker naar Zweden gegaan, ik heb een paar
wedstrijden bezocht en verder een hoop oude vrienden en
familie opgezocht. Dat is me ook heel veel waard. Een lange,
heerlijke zomervakantie in Zweden, daar was ik ook wel een
beetje aan toe."
En als iémand het op dat moment verdiend had...
Simon Zwartkruis
