"ALS Ai AX VERLOOR,
KON IK WEL JANKEN"
WILLEM ll-SPITS
HOOPT OP WK
EARNEST STEWART
Als klein Udens manneke
werd Earnest Stewart, roep
naam Earny, gepest op
school. Niet vanwege zijn
licht getinte huid of zijn
Texaanse bloed. Nee, het be
stond Earny, temidden van
de PSV-supporters, zijn lief
de voor Ajax openlijk uit te spreken. Inmiddels heeft Ste
wart, van 28 maart 1969, zijn hart verpand aan het 'Ajax van
het Zuiden'. Hij koestert het troetelnaampje van Willem II als
geen ander.
"Al ben ik de eerste om toe te geven dat de vergelijking bij
de spelbenadering ophoudt", lacht Stewart aan de voor
avond van de uitbeurt bij Ajax. "Kwalitatief gaapt er na
tuurlijk een flink gat. Maar ik vind het een groot compli
ment dat we het Ajax van het Zuiden worden genoemd. De
mensen hebben door dat we aanvallend en attractief voet
bal proberen te spelen. Toen ik klein was kon ik echt wel
janken als Ajax verloor. De eerste keer dat ik in de Meer
speelde, met VW, zal ik ook nooit vergeten. Daar was ik he
lemaal van ondersteboven."
Vorig seizoen bleek Stewarts adoratie van Ajax al aardig te
zijn verbleekt. De aalvlugge rechtsbuiten scoorde in Tilburg
het enige doelpunt uit de twee onderlinge competitieduels.
"Hartstikke leuk natuurlijk" beaamt Stewart "maar voor het
overige konden we niet echt spreken van een succesvol sei
zoen. Dit jaar begint de aanpak van Jan Reker gelukkig te
werken. Zijn komst is heel belangrijk geweest voor Willem
II. Van meet af aan heeft hij
gehamerd op de teambuil
ding. Dat begon al met een
etentje voor de hele selectie
bij hem thuis, ter kennisma
king. Daarna zijn we op sur
vival gegaan in de Arden
nen. Door dat soort dingen,
en door zijn enthousiasme
en goeie kijk op voetbal,
staat er nu een heel hechte
groep."
USA 1994
Hoe zeer het Willem II ook
naar den vleze gaat, het ul
tieme hoogtepunt dient zich
voor Stewart pas volgend
jaar aan. Het WK in Ameri
ka, geboorteland van zijn
vader. Stewart, in Veghel
geboren na een Ameri
kaans/Nederlands onderons
je, hoopt volgend jaar de
vruchten te plukken van het
aanhouden van zijn Ameri
kaanse paspoort. "Ik heb
nooit overwogen me tot Ne
derlander te laten naturali
seren. In deze fantastische
generatie voetballers zou ik
echt geen schijn van kans
hebben op selectie voor
Oranje." Januari volgend
jaar worden de eerste zes
tien namen van de Amerikaanse selectie vrij gegeven.
Hoewel Stewart in al zijn Brabantse bescheidenheid een slag
om de arm houdt, lijkt hij zeker te zijn van een uitnodiging.
Tijdens de US-Cup was hij alle duels, tegen Brazilië, Duits
land en Engeland, van de partij, zo ook bij de latere oefen
potjes tegen IJsland en Mexico. "Ik word door de Ameri
kaanse voetbalbond keurig op de hoogte gehouden. Drie
keer per week rolt er een fax binnen. Over de voorbereiding
is nog weinig bekend. Dat hangt af van het tijdstip, waarop
de in Europa spelende jongens beschikbaar zijn. Ik hoop
maar dat ik erbij ben."
KNOP OMDRAAIEN
Stewart zal, bij een eventuele uitverkiezing, even een knop
je moeten omdraaien. Want trainen in Nederland of in
Amerika blijkt niet alleen vanwege de tijdzones een verschil
van dag en nacht. "Echt alles gaat daar anders op de trai
ning. Overal zitten restricties aan, vooral bij de partijvor-
men. Twee keer raken, iedereen een vaste taakomschrijving
waar je nooit van mag afwijken, dat soort dingen. Een vrij
partijtje van zes tegen zes, daar hoef je in Amerika niet om
te komen."
Waar het met weinig voet
balkennis gezegende pu
bliek en de pers een finale
plaats verwachten, mikken
de spelers op de tweede
ronde. "In de kranten wor
den we nu al gebombar
deerd tot een van de kans
hebbers", schampert Ste
wart. "Typisch Amerikaans.
USA is op alle fronten num
ber one, zo wordt gerede
neerd, dus ook op voetbal-
gebied. Niet erg realistisch.
Er is genoeg kwaliteit om de
eerste ronde te overleven.
En we hebben het thuis
voordeel. Ook al hebben
Amerikanen weinig verstand
van voetbal, reken maar dat
het een gekkenhuis wordt.
Daarom denk ik dat we de
tweede ronde kunnen ha
len. Alles wat er daarna nog
gebeurt is een toetje, een
heel lekker toetje."
Simon Zwartkruis
