"25 INTERLANDS
IS TE WEINIG"
KICK OFF
NR. 13 - 11
voor een flapuit als ik. Achteraf vind ik het een hele prestatie
dat ik dat heb volgehouden."
Met veel trompetter en klaroengeschal werd de Verloren
Zoon in 1989 weer binnengehaald. Silooy bleek, gemeten aan
de hartstochtelijke reacties van de fans, aan populariteit nog
meer gewonnen te hebben. Pas na het herstel van een zeer
ernstige blessure aan de knie kon hij zijn ware gezicht weer
aan het hunkerende publiek tonen. Sonny Silooy, binnen het
veld de sobere mandekker, daarbuiten de uitbundige gang
maker. "Het begin van het huidige seizoen ging het voor
geen meter, maar gelukkig gaat het de laatste weken weer
als vanouds. Ik heb een sterke serie achter de rug, zoals het
hele team goed draait. De balans tussen routine en jeugdig
talent is ook perfect. Hoewel ik mezelf niet echt een routinier
voel. In de defensie wordt de kar meer door Danny Blind ge
trokken. Zijn centrale positie leent zich daar ook beter voor."
Vorig jaar liet de tegenstander de opbouw bij Ajax meer dan
eens aan Silooy over. Omdat hij, in de ogen van de desbe
treffende trainers, over de minste aanvallende capaciteiten
zou beschikken. "Dat hoeven ze nu niet meer te doen, hoor",
klinkt het zelfverzekerd. "Ik voel me nu sterk, heb veel zelf
vertrouwen. En dat heb ik nodig, wil ik me veel met de aanval
bezighouden. Hoe beter ik me voel, hoe meer ik me met de
opbouw bemoei. Ik weet ook dat ik het kan. In de jeugd heb
ik veel op het middenveld gespeeld. Als stofzuiger centraal
op het middenveld, met Gerald Vanenburg rechts naast me.
Later heb ik nog een tijdje rechtshalf gespeeld."
"Maar uiteraard is een positie in de mandekking het meest
geschikt voor mij. Of ik op die plek voor Oranje nog in beeld
ben? Ach, er kan nog van alles gebeuren rond de selectie voor
het WK in Amerika. Ik bedoel, dacht je dat Wim Koevermans
ooit had durven dromen dat hij er op de EK in '88 bij zou zijn?
Het kan raar lopen. En zoveel pure mandekkers heb je na
tuurlijk niet in Nederland. Ja, ik richt me op het WK. Ik blijf zo
goed mogelijk voor Ajax spelen en dan zien we wel waar het
schip strandt. Het vreet ontzettend aan me dat ik ben blijven
steken op 25 interlands. Amerika is waarschijnlijk de laatste
kans op een groot toernooi. En daarnaast hoop ik nog in het
nieuwe stadion van Ajax te mogen spelen. Mijn contract
loopt vlak voor de opening af, maar het lijkt me schitterend
om daar bij te kunnen zijn. Ik heb al zo veel gemist in mijn
loopbaan..."
Simon Zwartkruis
