MARLEEN HOUTER
In deze rubriek laten bekende en minder be
kende vrouwen hun licht schijnen over het
fenomeen voetbal. Vandaag is de gastschrijf-
ster Marleen Houter.
Marleen Elisabeth Houter, geboren 11 december
1961 te Hoorn, was lid van de nationale turnse-
lectie op Papendal van 1976-1980 en nam deel
aan de EK 1977 in Praag, en de WK's van 1978
in Straatsburg en 1979 in Fort Worth. Studeerde
aan de Haagsche Academie voor Lichamelijke
Opvoeding (HALO), was sportverslaggeefster bij
De Telegraaf en werkt sinds 1984 bij het pro
gramma "Match" op RTL-4.
Een rasechte Amsterdammer
Het koffiehuis aan de Molukkenstraat.
De klaverjasmaten. DWV en vooral
kleindochter Rebecka
En toch vertrok Rinus Israel naar Roe
menië. Om precies te zijn naar Boeka
rest. Hotel Bucuresti, suite 325.
Het moet hem door zijn ziel gesneden
hebben, een half jaar geleden. Het be
richt in de krant: "Israel kandidaat-op
volger van Ben Hendriks bij Emmen."
De grote Israel. IJzeren Rinus, een van
de beste verdedigers die Nederland ooit
heeft gehad. Hij moet toen gedacht heb
ben: "Als-ie komt, de buitenlandse aan
bieding, dan moet 't maar gebeuren."
En daar ligt hij dan. In het veel te grote
ledikant van kamer drie, twee, vijf. Daar
ligt hij. "Wat en hoe in het Roemeens" op
het nachtkastje.
De woensdag hebben de Dinamo-spe-
lers vrijaf gekregen van hun nieuwe
hoofdtrainer. Voor hen een ongekende
weelde, voor Israel zelf een doffe ellen
de.
Uit pure verveling verlaat hij het hotel,
stapt in z'n auto met privé-chauffeur en
laat zich afzetten in het Dinamo-stadion.
Op dat moment verschijnt er een klein,
zwartharig mannetje. Stoffig bruin trai
ningsjack aan, volkomen afgetrapte
sportschoentjes, maar helder uit zijn
ogen kijkend. Pitiek heet hij. En Pitiek is
het zoontje van de terreinknecht. Ballen-
jongen bij de training, waterdrager bij de
wedstrijden.
Dank zij Pitiek groeien de woensdagen
uit tot hoogtepunten in de week. Voor
zowel het Roemeense jochie als voor Is
rael. Uren achtereen spelen ze voetbal-
tennis. Als Pitiek aan het eind van de
middag, gewonnen of verloren, een paar
honderd lei (één lei 0,8 cent) rijker is,
huppelt hij naar huis.
Maar 's avonds in Hotel Bucuresti, VI's
uitgelezen, telefoontje naar Holland ge
pleegd, niets op de Roemeense televi
sie, dan slaat de heimwee opnieuw toe.
De bikkelharde voetballer van vroeger is
alleen.
"Waar doe ik het voor, waar ben ik mee
bezig?" Het dreunt voortdurend door Is
raels hoofd. Praten met de spelers gaat
niet, de tweede trainer ligt meer dwars
dan dat hij helpt, maar ook geen boe
renkool met worst of aardappelen met
jus. En zijn humor zal geen mens daar
ooit begrijpen Was Emmen misschien
toch een beter idee geweest?
Zondagavond, 18.30 uur
De wereldontvanger wordt op tafel ge
zet, de antenne tegen het raam gericht.
Het geworstel voor de beste ontvangst
kan beginnen. Gepiep en gekraak is
voorlopig het enige resultaat.
Maar dan toch: "Goedenavond dames
en heren, de wereldomroep met de uit
slagen van de Eredivisie."
Ingespannen luistert Israel naar wat
Feyenoord, Ajax en Den Bosch hebben
gedaan. Maar nog meer gaat z'n inte
resse uit naar de Hoofdklasse. DWV,
daar ligt zijn hart. DWV heeft gewonnen.
Hij zucht. En zet de radio uit.
Het is aftellen in Boekarest
Maar hij weet waarvoor hij het doet. Het
jaar WW is hem slecht bevallen. Dus is
het nu afzien, kampioen worden met Di-
namo en dan hopen op een goeie Belgi
sche of Nederlandse club.
Dat hoop ik ook.
Want Rinus hoort hier.
Tecmessa is in het toneelstuk "AJAX" van de klassieke Griekse toneelschrijver Sophocles, de vrouw van de Griekse held, naar
wie de voetbalclub werd genoemd.
25
