GRISELDA VISSER
FRANCESCO
Griselda-Edwien Visser is be
kend als presentatrice van
Studio Sport maar is ook een
gewaardeerd pop-scribent
Sommige beelden blijven voor eeuwig in
het menselijk geheugen gegrift, als een
trage film die ieder moment op "rewind"
kan worden gezet. De zomer van 1974
is zo'n klassieker op Cinemascope-for
maat. Zinderend was de temperatuur in
het vakantie-oord La Zenia, maar meer
nog door de ontknoping van het WK
voetbal in München dan door de straling
van de Spaanse zon. Ter voorbereiding
hadden mijn broers en ik thuis nog een
maal de collectie voetbalplaatjes door
gekeken, interviews met "onze" jongens
gespeld om vervolgens weddenschap
pen met elkaar af te sluiten. Dat Oranje
big deal was bemerkten we al op het
vliegveld van Alicante. Met de grootste
moeite wist mijn vader een Spaanse
kruier die zijn bod op het Cruijff-T-shirt
van mijn broertje maar bleef verhogen
("para mi nino, senor, por favor?"), van
zich af te houden. Wij wisten het zeker:
met Kroeiff in de basis kon het WK niet
stuk. Zo overtuigd van ons gelijk waren
we, dat we de zegereeks van Oranje bij
na als vanzelfsprekend beschouwden.
Ja, wat wilde je ook? Gouden team,
toch, Rep, Rensenbrink, Krol, Nees-
kens, Haan, Suurbier, Van Hanegem,
Cruijff...Oranje ging voor goud.
De "non-playing" tijd verdeelden we tus
sen een tennis-toernooitje, carting en
zwemmen, maar het WK was onze pri
me time: de 2-0 overwinning op Urugu
ay, het gelijkspel tegen Zweden, Bulga
rije met 4-1 naar huis gestuurd, gevolgd
door de finaleronde. Dag Oost Duits
land, wanneer is die finale ook al weer?
De discussies met de Duitse hotelgas
ten werden steeds levendiger (lees:
chauvinistischer). "Sehen Sie, unsere
Jungs schaffen's, gewiss", pareerde de
Duitse buurman aan de ontbijttafel. "Se
hen Sie mal", bromde pa, om vervolgens
enthousiast te vertellen over de komen
de tegenstander van Oranje, Brazilië.
Dat "we" zouden winnen, stond buiten
kijf, maar dat stond even los van dat ge
weldige Braziliaanse team (driemaal we
reldkampioen!) en de herinnering aan le
vende legendes als Pelé en Garrincha.
De wedstrijd tegen Brazilië, daar ging
het dus mis met me. Kijk, ik had hem al
het hele WK gevolgd, maar dat hij de
oorzaak van een diep gewetensconflict
zou worden...
"De Blonde Pijl" luidde zijn bijnaam,
doopnaam Marinho, Francesco. Vanaf
het eerste moment dat ik hem in de spits
zag bij Brazilië kon ik niet anders doen
dan hem gefixeerd volgen. Selectieve
observatie heet dat, geloof ik. Hoe Zico
ook eccelleerde of Pereira uithaalde -
laat maar, de halfgod met Nummer 6
had me geestelijk geblesseerd. Z'n ver
schijning liet me ademloos. "Marinho,
ha, ha", joelden mijn broers, "zou-ie wel
echt blond zijn?". En zo brak de grote
dag aan. Het hele Nederlandse kamp
zat gekluisterd aan de televisie in de
lounge, maar ik kreeg het steeds be
nauwder, Hoe moest dat nou wanneer
Brazilië won? Kon ik moeilijk uitgelaten
zijn, toch? De 2-0 overwinning bevrijdde
me van die gewetensnood, de hele
tweede helft was in een waas aan mij
voorbij gegaan, ook al door die selectie
ve observatie. Terwijl een indianengejoel
opsteeg in de lounge, sloop ik naar m'n
kamer. "Dag Francesco, voor mij blijf je
toch de beste".
Nu, jaren later, vraag ik mij wel eens af
wat ik zou zeggen wanneer ik hem tegen
zou komen. Idolen zijn niet het makke
lijkst om te interviewen, vertel mij wat.
Nee, wanneer ik hem zou ontmoeten op
het strand van de Copacabana zou ik de
introductie wel weten: "Dag Francesco,
ben je nou van nature zo blond?"
Griselda-Edwien Visser
Tecmessa is in het toneelstuk "AJAX" van de klassieke Griekse toneelschrijver Sophocles, de vrouw van de Griekse held naar
wie de voetbalclub werd genoemd.
8
