Ulrich Wilson,
de vrolijke Amsterdammer in Groningen
De glimlach lijkt niet van zijn gezicht te
timmeren. Want praten over Blauw Wit,
AJAX, vrienden, stappen, FC
Groningen Milko Djurovski, Groningse
studenten en andere' doodnormale za
ken' stemmen Amsterdammer Ulrich
Wilson zeer vrolijk. Theo Vonk kan
daar niets aan veranderen en over En
gels voetbal is de back van Groningen
zelfs lyrisch. 'Alleen wanneer Schippie
me gedold heeft en mij daarna uitlacht
ben ik even niet vrolijk. Voor de rest
altijd'.
De opgewektheid van de 27-jarige ver
dediger lijkt een beetje haaks te staan
op de carrière waar hij op af stevende.
Die van twaalf clubs en dertien
ongelukken. 'Dat die indruk bij sommi
ge mensen leeft komt door de proble
men die ik een aantal jaren geleden bij
FC Twente heb gehad', legt Ulrich uit.
'Want totdat Theo Vonk bij FC Twente
de touwtjes in handen kreeg verliep al
les prima. Voor Ajax was ik net niet
genoeg. Voor Willem II wel. Daar ging
het zo goed dat Twente mij kocht.
Het eerste jaar onder Kees Rijvers was
ook hartstikke leuk, maar dat
veranderde toen Vonk de leiding
kreeg. Dat was in 1986. In dat seizoen
begon ik steeds slechter te spelen,
raakte in een diep dal. Maar in plaats
dat Vonk me vertrouwen gaf, zette hij
mij op de bank. Ik werd er doodziek
van en wilde dolgraag weg. Maar tot
overmaat van ramp brak ik vlak voor
het einde van het seizoen mijn been,
waardoor het vinden van een nieuwe
club lastig werd'.
'Bij Twente zagen ze mij vanaf dat mo
ment niet meer terug. Ik trainde om in
vorm te komen eventjes bij Blauw Wit,
de club van mijn jeugdtijd, en onder
Cruijff bij Ajax. In die twee maanden
bij Ajax kreeg ik de kans om bij Ips
wich Town mee te trainen. Na twee be
zoekjes was ik helemaal verkocht. Ips
wich speelt weliswaar tweede divisie,
maar heeft in Engeland een goede
naam. Het is jammer dat ik door de
nasleep van mijn gebroken been en
de grote concurrentie binnen de selec
tie alleen de laatste zeven wedstrijden
van het seizoen heb meegedaan,
waardoor het contract helaas niet ver
lengd werd. En ik bij Go Ahead Eagles
terecht kwam'. En ondanks dat Ulrich
Wilson het reuze naar zijn zin heeft bij
FC Groningen zou hij direkt weer
oversteken naar Engeland, wanneer
een goede aanbieding zich voor doet.
'Kijk, de manier waarop de Engelsen
voetbal benaderen spreekt mij enorm
aan. Bij FC Twente was ik gewend dat
iedereen een paar uur voor de wed
strijd rustig en geconcentreerd met de
wedstrijd bezig was. Bij Ipswich be
gonnen ze pas een half uur voor de
wedstrijd aan voetbal te denken. De
eerste wedstrijden dacht ik ook dat het
nooit wat zou worden met onze ploeg.
De oudere
spelers, Jan Wark bijvoorbeeld, gingen
in een warm bad liggen. Ik was de
enige die een echte warming-up deed.
Omdat Romeo Zondervan het zo sneu
voor mij vond dat ik alleen over het
veld liep, ging hij wel eens mee.
Maar meestal lag hij ook in bad. Een
warming-up vinden de Engelsen niets
anders dan het verspillen van kracht.
Die houding verandert overigens wel
een beetje. De jonge jongens gaan nu
tien minuten vantevoren even het veld
op om wat sprintjes te trekken...'
'Bij Ipswich hing er een telefoon in de
kleedkamer', gaat Ulrich enthousiast
verder,De manager kon ons daar
mee vanuit zij luie stoel op zijn kantoor
vertellen wat we op de training moes
ten gaan doen. Die man zagen we
soms dagen niet. Alleen bij de wed
strijd was hij altijd aanwezig. De trai
ner laat je zoveel mogelijk met rust.
Wanneer 'ie een keer met je praat,
hoor je niets anders .dan positieve
dingen.
Jouw slechte punten laat hij bijna altijd
achterwege. Van tachtisch geouwe
hoer en moeilijke verhalen over hoe
voetbal gespeeld moet worden willen
ze in Engeland weinig weten'.
'Toen Everton een paar weken geleden
0-0 speelde tegen Liverpool met een
sweeper (laatste man), was het alsof
Howard Kendall, de manager van
Everton, een grote tactische vondst
had gedaan. De kenners spraken van
groot vakmanschap. En dat terwijl er
op 'het vaste land' bijna altijd met een
laatste man wordt ge speeld. Nee,
over voetbal willen de Engelsen niet
moeilijk praten, 'just play the fucking
game'.
Ulrich Wilson vindt overigens die be
nadering van 'niet lullen, maar zoveel
mogelijk voetballen' niet uit te voeren
in Nederland. 'Hier roepen de mensen
nogal eens dat prof-voetballers zeuren,
wanneer ze moeite hebben met twee
wedstrijden in de week. maar je moet
niet vergeten dat in Engeland alle
voetballers full-prof zijn, zelfs in de
tweede divisie. Daarbij trainen de En
gelse profs slechts één keer per dag.
En die trainingen zijn nooit echt zwaar.
Ze bestaan ook veel uit het oefenen
van spelhervattingen. De Engelse full-
profs hebben dus veel meer tijd tus
sen wedstrijden door om zich te her
stellen. Veel meer dan de semi-profs
die Nederland rijk is'.
Een vriendenploeg
'Dat ik graag terug wil naar Engeland
heeft niets, maar dan ook niets met FC
Groningen te maken. Ik heb het hier
verschrikkelijk naar mijn zin. We
hebben een hechte ploeg, een vrien
denploeg. Al vind ik het moeilijk daar
van te spreken. In de voetballerij heb
je maar een paar echte vrienden. Ron
Willems bezoek ik altijd wanneer ik bij
mijn ouders in Amsterdam ben. En Ro
meo Zondervan is
een echte vriend. In Engeland heeft hij
mij heel goed geholpen. Hij loopt ove
rigens fantastisch te voetballen, was
zelfs aanvoerder van Ipswich.
Toen het Nederlands elftal met een
probleem aan de linkerkant zat heb ik
vaak aan hem gedacht. Hij was een
oplossing geweest. Maar zijn pro
bleem is dat hij 'maar' in de tweede di
visie voetbalt. John van 't Schip is ook
een vriend. Maar niet van het voetbal.
We kennen elkaar al vanaf dat we zo
groot waren', waarop Ulrich zijn hand
een meter boven de grond houdt.
'De kracht van Groningen is dat we
tien gelijkwaardige spelers hebben die
precies weten wat ze kunnen. En dat
hebben we er eentje bij die echt een
5
