interland is meestal gespeend van eni
ge spanning, van scherpte en vaak
ook nog van inzet van de spelers. Eind
maart 1988 speelde Argentinië in Ber
lijn op een (vriendschappelijk) toernooi
tegen de Sowjet-Unie en West-
Duitsland. De Argentijnen kwamen niet
best voor de dag. Tegen Rusland, de
latere poule-tegenstander én finale
tegenstander van Nederland op het EK
ruim twee maanden later, liepen Mara-
dona c.s. achter de feiten aan en ver
loren met 4-2.
Tegen West-Duitsland was het zo mo
gelijk nog matiger. Door een goal van
Matthaus haalden de Duitsers een
zeer kleine revanche voor de verloren
WK-finale in Mexico. Althans, zo zag
het Duitse volk dat. Diego speelde on
geïnspireerd en was met name tegen
de Duitsers onzichtbaar. Nu is Argenti
nië al helemaal geen land dat trek
heeft in een stevige pot voetbal als er
niets op het spel staat, dit in tegenstel
ling tot onze Oosterburen. De enigen
die opzien baarden aan Argentijnse
kant waren twee voor Europa be
trekkelijke nieuwelingen: Claudio
Canniggia en Pedro Troglio.
Beiden nu overigens in Italiaanse
dienst respectievelijk bij Atalanta Berg
amo en Lazio Roma na samen een te
genvallend seizoen bij Verona te heb
ben meegemaakt.
Of deze twee spelers mee zullen gaan
naar Italië is nog maar de vraag. Bilar-
do vindt van met name Canniggia dat
hij wat te snel tevreden is met zichzelf
nu hij bij Atalanta speelt. De volgens
velen meisjesachtig uitziende (vanwe
ge zijn lange blonde haren) Claudio
scoorde echter veel voor het nationale
team van Argentina. Hij is razendsnel
en beschikt over een bijzonder goede
techniek. Een speler die vooral in een
counter menig verdediger letterlijk zijn
hielen laat zien. Een ideale speler om
door een subtiele (steek-) pass door
Maradona te worden weggestuurd.
Hetzelfde geldt trouwens voor Ramon
Diaz. Ook hij is snel en scoort veel en
gemakkelijk. De Argentijn die bij Fio-
rentina op handen gedragen werd en
die vervolgens bij Inter toch ook furore
maakte, speelt nu bij Monaco. Ramon
werd bij Internazionale overbodig door
de komst van Jürgen Klinsmann. Hij
mocht dus eind vorig seizoen vertrek
ken. Een stap waar men zich in Milaan
enige tijd later de haren over uit het
hoofd heeft getrokken.
Diaz won met zijn toenmalige boezem
vriend Maradona het jeugdwereldkam
pioenschap in 1979 en iedereen dacht
dat Argentinië voor de eerstkomende
tien jaar gebeiteld zat met een prach
tig koppel dat het nationale team
roemruchte tijden zou bezorgen. Het
pakte anders uit.
Diaz werd na het WK in Spanje eigen
lijk constant over het hoofd gezien.
Waarom, dat is slechts voor weinigen
een 'weet'. Volgens Diaz steekt Diego
zelf erachter. Na een ruzie zou Mara
dona niet meer met Diaz samen willen
spelen. Op het WK in Spanje in 1982
was Diaz nog één van de meest op
vallende spelers aan Argentijnse kant.
De herinnering aan zijn magistrale vrije
trap tegen Brazilië toen Maradona met
een rode kaart het veld al had verlaten,
is nog levendig. Met een dosis ar
rogantie en schijnbare ongeïnteres
seerdheid joeg hij vanaf zeker 25 me
ter de bal steenhard in het kruis. Dat
was meteen het laatste wapenfeit van
het voor Argentinië zo jammerlijk verlo
pen WK 1982.
Sinds die tijd is het nationale team
voor Diaz niet meer dan een herinne
ring geweest. Hij wil niets liever dan
weer voor zijn land uitkomen maar zijn
aanwezige capaciteiten werden tot
voor kort doodgezwegen. Nu zegt Bi-
lardo dat hij Ramon Diaz alleen mee
wil nemen naar Italië als hij hem een
basisplaats kan geven. Hij zou te goed
zijn om op de bank te houden...
Een en ander zal afhangen van het feit
of Jorge Valdano het nog aan kan om
een WK te spelen. De clubloze Valda
no traint sinds februari in het trainings
kamp van de nationale ploeg. Jorge
was een dragende kracht op het WK
in Mexico en Bilardo heeft de lange
spits hoog zitten. Bij Real Madrid was
hij jaren één van de belangrijkste spe
lers. Hij scoorde enorm veel en hij
sleurde zijn tegenspelers over het hele
veld, ruimte makend voor zijn mede
spelers. Een aanval van geelzucht
maakte naar het leek een einde aan
zijn imposante carrière. In 1987 speel
de hij eigenlijk al zijn afscheidswed-
strijd tegen West-Duitsland voor eigen
publiek. Argentinië won die wedstrijd
met 1 -0 door een goal van Burrucha-
ga. Valdano's actieve voetballoopbaan
was afgesloten.
Bilardo hoopt nu echter dat Valdano
zich nog eenmaal kan opladen om de
aanvalslinie van zijn team te kunnen
versterken. Hij heeft Valdano nodig, als
speler en als inspirator van de spelers
groep die ook al huizenhoog tegen de
sympathieke aanvaller opkijkt.
De aanvalslinie baart Bilardo dus zor
gen. Daarnaast is de vervanging van
libero Brown nog een probleem. Si
mon, zich wekelijks bewijzend in
de Argentijnse competitie en Oscar
Ruggeri zijn de voornaamste kandida
ten voor deze vacature. Ruggeri heeft
voor op Simon dat hij bij een Europe
se topclub speelt (Real Madrid) en dat
hij kan bogen op een grote brok
ervaring.
Verder zal het team dat in Mexico de
wereldtitel veroverde in grote lijnen
ook in Italië zijn opwachting maken.
Normaal gesproken zijn Pumpido,
Cuciuffo, Ruggeri, Olarticoechea, Gius-
ti, Batista, Burruchaga en natuurlijk
Maradona de spelers die hun titel
moeten gaan verdedigen. Spelers die
wellicht in aanmerking komen om in
de selectie voor Italië te worden opge
nomen zijn: Dezotti, Hernan Diaz, Si
mon, Valdano, Enrique, Pasculli, Derty-
cia, Basualdo. Het is duidelijk dat dit
een greep is uit de WK-kandidaten. Bi
lardo is er nog niet uit. Neemt hij wat
meer Europese spelers mee of geeft
hij de voorkeur aan spelers uit de su
persterke Argentijnse competitie? De
'Europeanen' hebben het voordeel dat
ze de Europese voetbalstijl door en
door kennen maar de spelers uit de ei
gen competitie ziet hij vaker spelen en
Bilardo weet dat ook zij qua kracht en
voetbalintellect op een hoog niveau
mee kunnen.
Wie veel naar de satellietzender
Screensport kijkt, weet dat de Argen
tijnse competitie minstens zo sterk is
als de Italiaanse Serie A, de Spaanse
competitie of de Bundesliga.
Maradona en Pasculi zijn blij elkaar weer eens te zien. De gelegenheid is de wedstrijd Napoli
Lecce.
23
