'Argentina Campeon cfel Mundo
"Gollllll, Maaaradooonaaah, Maradona,
Maradona, ai, ai, ai, ai," huilde de Ar
gentijnse televisie-commentator van
geluk, "Argentina-dos, Inghilterra-
zerooo." Helemaal door het dolle heen
was hij na Diego Maradona's tweede
goal voor zijn land in de halve finale
tegen Engeland op het WK 1986 in
Mexico. Het werd uiteindelijk 2-1 en
de Argentijnen plaatsten zich voor de
halve finale tegen België. Twee goals
van ons aller Diego brachten
Argentinië in de finale tegen West-
Duitsland. Hoe dat afliep weet u vast
allemaal nog wel. Overtuigend werden
de Argentijnen Wereldkampioen door
een 3-2 overwinning op de 'Mann-
schaft.' Of er een derde wereldtitel in
zit voor de mannen van bondscoach
Bilardo hangt voor een groot deel af
van zijn ster: Diego Armando
Maradona.
Kan kleine Diego nogmaals een der
gelijke krachtsinspanning leveren na
een loodzwaar seizoen in de Italiaanse
Serie A?
Krijgt hij wederom voldoende bescher
ming van de scheidsrechters om zijn
talenten tot uiting te laten komen? Blijft
hij vrij van blessures? Dat zijn de vra
gen die Bilardo al geruime tijd kwellen.
Het antwoord zal hij pas kunnen ver
wachten in juni tijdens het WK.
Wie Argentinië zegt, zegt Maradona.
Zo luidt de publieke stelregel. Nu is
dat natuurlijk niet helemaal waar. In
Mexico was Maradona gewoon één
van de Argentijnse spelers die de ene
keer in dienst van het team opereerde
(denk aan de finale) en dan weer de
volledige medewerking van zijn team
vroeg om scherp te kunnen blijven
voor die ene beslissende actie. Argen
tina '86 was een prachtige machine
van spelers die alles voor elkaar over
hadden.
Er waren kwalitatief betere ploegen
aanwezig in Mexico maar de team
geest die heerste in Bilardo's selectie
was er debet aan dat de Argentijnen
onverslaanbaar waren op dat toernooi.
Spelers als Batista, Olarticoechea,
Ruggieri, Burruchaga, Giusti, Enrique,
Cuciuffo en Valdano wilden allemaal in
dienst van elkaar spelen. Zelfs wissel
spelers zoals Garre, Pasculli, Borghi,
Trobbiani en Tapia waren maar bezig
met één ding: gezamenlijk wereldkam
pioen worden.
Als het gaat om motivatie, om de wil
om te winnen ten koste van veel, zo
niet alles, dan is dat toch wat Zuida
merikanen voor hebben op Europea
nen. Spelers die uitkomen voor landen
als Argentinië, Uruguay en Colombia
spelen allereerst voor hun familie,
daarna voor de ploeg, daarna voor het
22
eigen volk, dan voor de vlag, en pas
dan komt het eigen belang om de
hoek kijken.
Zuidamerikanen worden er nogal eens
van beschuldigd dat ze niet tegen hun
verlies kunnen en dat ze hun onvrede
bij een dreigend verlies nogal eens op
gemene wijze botvieren. De oorzaak
die ten grondslag ligt aan deze instel
ling is er simpelweg in gelegen omdat
ze niet willen verliezen, per sé niet. De
frustratie over een verlies is haast on
verdraagbaar. Voor een Europese spe
ler draait de wereld door na een ver
lies in een belangrijke wedstrijd, voor
een Zuidamerikaan stort de wereld bij
kans in...
Vriendschappelijke interlands
Argentinië werd in 1988 wereldkam
pioen en dus hoefde het land geen
kwalificatieduels te spelen voor Italia
'90. Vaak vinden bondscoaches dat
geen voordeel. Ook Bilardo is daar er
gens niet zo blij mee. Argentinië speel
de behalve voor de Copa America,
door de Argentijnen steevast als een
tussenfase op weg naar een wereld
kampioenschap gezien en niet meer
dan dat, slechts vriendschappelijke
wedstrijden. In Nederland weten we uit
ervaring dat zulke duels niet al teveel
waarde hebben. Het zijn wedstrijden
waar nieuw geselecteerde spelers uit
geprobeerd kunnen worden maar ook
dat kent zijn beperkingen. Een oefen-
Claudio Caniggia
