EDO BEUKT NIET MEER
Eind karriere van karaktervolle Ophof in zicht.
"EDO BEUKEN". Een paar jaar geleden hing een
spandoek met dat opschrift steevast aan de kant van de
Reijnoldstribune. De daar aanwezige fans van Edo Ophof
zorgden daarmee voor een -onnodige- extra motivatie voor
de verdediger of middenvelder die als geen ander "alles
uit de kast" kon spelen, de "beuk" erin kon gooien en op
momenten dat Ajax karakter moest tonen voorop ging in
de strijd. Het lot wil dat niet ver van die kort maar krachtige
tekst het eind van Edo's loopbaan zich begon af te teke
nen. Aan het eind van het seizoen 1985-1986, tijdens de
avondwedstrijd tegen FC Den Bosch, sloeg het noodlot toe.
Een duel aan de zijlijn en Edo bleef krimpend van pijn
achter. Na het nog even geprobeerd te hebben verliet
Ophof hinkend het veld.
De knieblessure leek aanvankelijk mee te vallen, maar
achteraf gezien was dat het letterlijke breekpunt van de
voetbalkarriere van Edo, ondanks verwoede pogingen om
zich toch weer terug te knokken naar de top.
Slag om de arm
Nog voordat de kompetitie 1987-1988 begon gooide Edo
de handdoek in de ring. Voorlopig definitief, zoals hij zelf
zegt, al houdt hij nog steeds een kleine slag om de arm.
"Tegen het eind van het trainingskamp in Drenthe, waar
we drie keer per dag trainden en 's avonds een wedstrijd
speelden, bleek dat mijn knie die extreme belasting niet
aankon. Terug in Amsterdam heb ik, in samenspraak met
de medische staf van Ajax en enkele doktoren, het besluit
genomen om, zeker de eerste tijd, niet meer te
voetballen", verhaalt Edo Ophof. "Ik had aanvankelijk
goede hoop dat alles in orde zou zijn. Ik was niet op
vakantie geweest maar had voor mezelf doorgetraind om
optimaal aan het nieuwe seizoen te kunnen beginnen. De
eerste dagen in het trainingskamp gingen voorspoedig
maar toen de arbeid naar het extreme werd doorgetrokken
kwamen er reakties. Stijve knie, de spieren er omheen die
het moeten opvangen, die overbelast raken.
Natuurlijk had ik ook met een aangepaste training kunnen
beginnen, maar ik was al maanden zo bezig en op een ge
geven moment moet je toch kiezen. Je begint aan een
nieuw seizoen waar iedereen voor een plaats moet vechten
en dan is het buigen of barsten. Ik ben een type dat volle
dig wil kunnen voetballen of, in het andere geval, niet.
Om weer een jaar te gaan lopen sukkelen, dat zie ik niet
zitten, daar kan ik niet tegen. Voorlopig neem ik volledige
rust. Dan zal blijken of die knie zich herstelt."
"Voetballen is het mooiste dat er is"
Sinds die eerste blessure tegen FC Den Bosch is er heel
wat water onder de Amstelbruggen doorgestroomd. Je hebt
ook regelmatig nog gespeeld.
Edo Ophof: 'Ja, na die blessure heb ik nog ruim een jaar
doorgevoetbald, naar later bleek met volledig afgescheurde
kruisbanden. Verleden jaar draaide ik door die knie en
scheurde er een stuk van de meniscus af. Toen ben ik
geopereerd. Er zijn kunstmatig nieuwe kruisbanden aange
bracht en de meniscus, die voor viervijfde was ingescheurd
werd ook aangehecht. Toen ik weer hersteld was, speelde
ik met het C-team een oefenwedstrijd tegen Feyenoord, ik
geloof zo eind februari. Toen scheurde juist de éénvijfde
van de beschadigde meniscus die nog natuurlijk vast zat
af. Weer een operatie, weer opnieuw beginnen.
Vanaf dat moment heb ik me gericht op het volgende- dit
seizoen.
28
Edo Ophofs karakter is spreekwoordelijk, maar de ellendi
ge periode die hij achter de rug heeft zal hem, hoewel hij
naar buiten toe daar weinig van liet merken, toch niet
onaangeroerd hebben gelaten.
"Ach, in het begin is het lullig om vanaf de tribune de
wedstrijden te moeten zien, maar dan heb je nog het idee
dat het een kwestie van tijd is voordat je er ook weer bij
bent. Nu is het in feite moeilijker omdat je er echt buiten
valt. Misschien merkt men dat niet zo snel aan me, maar
dat doet verdomde pijn" aldus Edo die nog geen vastom
lijnde plannen heeft voor "het leven na het voetballen".
Vaag heb ik wel een idee en het is ook de bedoeling om
iets te doen wat raakvlakken heeft met de sport. Maar voor
een definitieve beslissing is het nog te vroeg."
Je verwacht natuurlijk altijd een ander afscheid. Je bent
net 28 geworden, altijd aan de top gespeeld en normaal
gesproken moet je nog vijf jaar door kunnen gaan. Wordt
je loopbaan dan door zo'n geval beëindigdjaer zijn
leukere dingen denkbaar. Je voelt je best rot wanneer je ze
op het veld bezig ziet, daar waar je zelf wilt lopen.
Als de knoop is doorgehakt en er geen weg terug meer is,
dan pas ga je echt inzien wat je gaat missen aan het spor
tief bezig zijn, het topvoetbal.
Ik heb van het voetballen altijd genoten, ik ben een liefheb
ber en ik heb met plezier altijd honderd procent gegeven.
Het is het mooiste dat er is."
Omschakelen
Edo Ophof hoort tot de echte Ajacieden. Zonder de ellende
van blessures zou hij dit jaar zijn achtste seizoen als Aja-
cied zijn ingegaan. Nadat hij van NEC naar de Meer kwam
speelde hij vijftien keer in het Nederlands Elftal en maakte
menige triomf in het Ajax-shirt mee.
"Een hoogtepunt is voor mij persoonlijk nog steeds het
eerste kampioenschap met Ajax én mijn debuut in Oranje.
Dat was in de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Frankrijk in de
Kuip. Ik stond meteen in de basis en we wonnen door een
vrije trap van Arnold Mühren", blikt Ophof terug.
Een verschrikkelijk dieptepunt was daarentegen de
uitschakeling in de eerste Europacup-ronde tegen Celtic.
De Schotten scoorden in de laatste minuut het winnende
doelpunt en op zo'n moment moet je wel even twee keer
slikken, vreselijk was dat. Hoe je het ook keert of wendt,
dat was toch Europa Cup-één voetbal, het meest waarde
volle toernooi. Uit speelden we een gave wedstrijd en dan
thuis er op zo'n klote manier uitvliegen
Meer dan je lief is zie je Ajax de laatste tijd vanaf de
tribune voetballen. Wat is je mening over het huidige Ajax?
Edo Ophof: Ik zit natuurlijk op een heel andere manier
