Eenden, koekoek en kater
Het wedstrijdbezoek
Het lukte Ajax Vrouwen niet de eindstrijd van het nationale bekertoernooi te bereiken. Op de Eindhovense Herdgang
ontbrak het Ajax aan scorend vermogen om de vroeg (en ongelukkig) opgelopen achterstand goed te maken.
Het is zondagmorgen 18 april.
De dag van de bekerfinale tegen
Vitesse. Tijd voor nieuwe glorie,
tijd voor vers zilverwerk dat in
de prijzenkast mag schitteren.
Maar zover is het nog lang niet
wanneer, het is tien uur 's och
tends, Wendy Nagel mij thuis
komt ophalen. Wendy is lid van
de bestuursraad van Ajax en
heeft mij verrast met een uitno
diging samen de halve finale van
het KNVB Bekertoernooi voor
vrouwen te bezoeken. In Eindho
ven speelt Ajax tegen PSV en
zo'n buitenkansje op een heus
wedstrijdbezoek laat ik mij niet
ontnemen. Hoe mooi is het om
na lange tijd van onthouding
weer een echte wedstrijd te gaan
zien! Wendy ziet er keurig uit:
Ajax-kostuum en even voel ik de
reflexneiging om mijn oude
kostuum met Ajax-logo uit de
kast te pakken en het stof er af
te borstelen. Ik lach de gedachte
weg en stap in.
Lands wegen zijn op een zon
dagochtend vrij van drukte dus
liggen we mooi op schema,
maar toch worden we, tussen
's-Hertogenbosch en Eindhoven,
eerst naar de binnenste rijbaan
gestuurd en daarna tot volledige
stilstand gemaand. Een ongeval,
een krater in de weg? Nee, een
officiële wegenman geeft ruim
baan aan een voltallige eenden
familie die vanaf de middenberm
oversteekt. Vader, moeder en een
achttal mini-eendjes nemen de
tijd voor hun defilé en zorgen
voor een file. Na vijf minuten
koersen we door naar de Herd-
gang waar de beide teams al aan
hun warming-up zijn begonnen.
Alle regels van sanitaire veiligheid
in acht nemend treden we
binnen en nemen de ons toege
wezen plaatsen in. Leuk, een
wedstrijd, eentje met gewicht
want het doel is de finale. PSV is
een behoorlijke tegenstander die
je met respect benadert, maar
geen onoverkomelijk obstakel.
Wij zijn Ajax, toch?! Ik voel de
kriebels die bij een live te bele
ven wedstrijd hoort.
Is het mijn partijdigheid die mij
de sensatie geeft dat Ajax echt
iets beter is dan PSV? Stefanie
van der Gragt sluit de poort af,
Victoria Pelova, dribbelt, Chasity
Grant holt en holt en in de open
plek in het bos, die de Herdgang
eigenlijk is, galmen de staccato
orders van Sherida Spitse. Het
fijne combinatiespel ontbreekt
maar er zit energie in het spel en
ik betrap mij erop dat ik een
beetje binnensmonds commen
taar en aanwijzingen geef. Ik leef
mee en ben werkelijk aangesla
gen wanneer Ajax balverlies lijdt,
PSV over links doorkomt en van
daar een ongevaarlijke voorzet
richting het doel van Lize Kop
zwerft. Lize maakt een verkeerde
inschatting en de bal zeilt zomaar
de verste bovenhoek binnen! Een
koekoeksgoal, onbedoeld vindt de
bal een nest dat eigenlijk niet
voor hem bestemd was. Nou ja,
er zijn nog tachtig minuten te spe
len, de bluts kan uitgedeukt wor
den. Maar bij rust is het nog
steeds 1-0 voor PSV
De mogelijkheden die er in de
tweede helft wel komen worden
door haast en dus onzuiverheid
gedegradeerd, in plaats van gepro
moveerd tot echte kansen. 'Kom
op, Vanity (Lewerissa)!, pak aan,
Kay-Lee (De Sanders)!, vooruit
Nikita (Tromp)!,' hoor ik mijzelf
roepen. Niet te hard, ik ben hier
als uitgenodigd Ajacied, beheer
sing en wat stijl wordt gevraagd.
Ook een vorm van opportu
nistisch voetbal levert niets op
en aan het slot van de partij zien
Wendy en ik juichende PSV' ers
die het bereiken van de finale
vieren en strakke snoetjes bij
de Ajacieden die beseffen dat er
een kans op het winnen van een
trofee voorbij is. Op de terugweg
is het een tijdje stil, de kater is
behoorlijk aanwezig. Maar dan
besef ik, dankbaar, wat een geluk
ik had om een echte wedstrijd te
bezoeken, erbij te zijn. Dat voelde
heel goed. Bovendien is zodadelijk
de finale in De Kuip, televisie
gebonden weliswaar, maar dié
gaan we winnen!
David Endt
