DAVID Het belteam Erfgoed mm 16 Surrealisme Gevoetbald werd er niet in de Johan Cruijff ArenA, maar de stille periode werd zo goed mogelijk benut, onder meer met aanpassingen van de tribunes. Zo zijn de open hoeken van het stadion aangepast tot zitplaatsen. Beste lezer, uw laatste bezoek aan de Johan Cruijff ArenA is alweer van enige tijd geleden, maar er gloort hoop want er is inmiddels iets meer duidelijk geworden over wat voor ons ligt. Hopelijk kan de bal snel weer gaan rollen. Het niet kunnen bezoeken van een voetbalwedstrijd is natuurlijk voor iedere Ajacied zwaar. Wel licht is het voor sommige nog zwaarder vanwege hun leeftijd en hun fysieke en mentale gezondheid. Ten behoeve van deze groep is er vanuit Ajax Fancare een initiatief gestart. Het zogenaamde 70+ belteam. Het team bestaat uit zo'n 25 Ajax-medewerkers, die in een vrij uurtje telefonisch contact opne men met Ajacieden van het eerste uur. Zo hebben spelers als Klaas Jan Huntelaar en Kelly Zeeman, maar ook Ajax-directeur Edwin van der Sar al met verschillende seizoenkaarthouders gesproken. In eerste instantie gaat het daarbij om gezellige gesprekken, maar de leden van het belteam polsen ook of alles nog goed gaat. In de meeste gevallen waren er geluk kig geen schrijnende gevallen, zoals vereenzaming of een gebrek aan (medische) hulp. Ook ondergetekende heeft enkele leuke en mooie telefoon gesprekken gevoerd. Veel Ajacie- den die ik sprak hebben het Gouden Ajax volop meegemaakt en ik was reuze benieuwd naar wat hun mooiste Ajax-herinnering was. Een veel genoemd antwoord was dé mistwedstrijd tegen Liver pool. Het is bijzonder om te horen hoe iedereen deze histori sche match heeft ervaren. Naast het ophalen van Ajax-her- inneringen heeft één telefoon gesprek zowaar gezorgd voor bijzondere bijvangst voor de Erf goedcollectie. Na mijn introductie van het Erfgoed en het Oral History-project, vertelde de moe der van een Ajax-jeugdspeler uit de beginjaren '80 dat ze samen met haar man veel wedstrijden heeft gefilmd van jeugdtoernooien in het buitenland waaraan haar zoon heeft deelgenomen. Het gaat allemaal om bewegend beeld van Ajax-junioren.Tijdens ons telefoongesprek vertelde ze prachtige anekdotes over de Ajax-jeugd en het reilen en zeilen van De Meer in die tijd. Omdat het Erfgoed bezig is met het verzamelen van historische beelden vroeg ik of zij wellicht de banden in bruikleen wilde geven om de beelden te laten digitalise ren voor het Ajax-archief. Hier reageerde zij enthousiast op. We hopen de beelden spoedig te kunnen digitaliseren en toe te voegen aan het archief! Rianne van de Wetering Een paar weken geleden bracht ik een bezoek aan de Johan Cruijff ArenA. De vrij normale dinsdagochtend kreeg een extra glans door de emotie die ik voelde bij het oprijden van de fly-over. De vanzelfsprekendheid van de route had de vele jaren van afwezig heid overleefd. Dat niet Ajax de bestemming was, maar de burelen van het stadionmanagement, deed daar niets aan af. Hoeveel stap pen ik daar had gezet en hoe had, na een krakend begin vol nostal gie naar De Meer, de liefde voor deze plek bezit van mij genomen. Het was een coronastille dag, enkele medewerkers waren aanwe zig, anderen werkten noodgedwongen thuis. De gewoonlijke bedrijvigheid was beperkt tot hier en daar wat arbeid, maar de ontvangst was hartelijk en ik kreeg gelegenheid om even het veld op te gaan. Daar lag het veld, prachtig groen en heerlijk gladge schoren. Niet betreden, natuurlijk niet, dat is een vorm van heilig schennis en daar wilde ik mij, zeker in de rol van gast, niet aan bezondigen. Het stadion is in de loop der jaren steeds meer en nu vrijwel volledig een stadion van Ajax geworden, van de club en van de fans. De aangebrachte veranderingen hebben stuk voor stuk goed uitgepakt. De kleurstellingen werden van neutraal naar partij dig. Was er ooit een gracht? Die leek noodzaak toen de ArenA werd gebouwd, nu is het idee alleen al hopeloos achterhaald. In de open hoeken van het stadion was men bezig die te vullen met tribunes: weer een stap vooruit, opnieuw een nu logisch lijkende aanpassing op weg naar het ideale stadion. Ik keek om mij heen en stelde mij het stadion in volledige bezetting voor, mét die opgevulde hoeken. Hoe imposant, hoe fantastisch! Maar tegelij kertijd wist ik dat de stilte van nu, op deze vrij normale dinsdag ochtend, niet zomaar zou veranderen. De huidige wereldsituatie staat misschien wel een wedstrijdje toe, maar houdt de ambiance die daarvan meer dan de helft is, niet toe. Voetballen in een leeg stadion zorgde, ongeacht het motief, altijd voor een surrealistische ervaring waarin de verhoudingen niet klopten. De verhoudingen kloppen binnen en buiten het stadion niet. Voet balmensen smachten naar het spel én het spel met elkaar beleven, dat is de essentie. We worden op de proef gesteld, maar moeten volhouden. Op een mooie dag stappen we weer in drommen de trappen op, vullen de tempel en onze harten, inhaleren voetbal zoals het hoort en verslaan het surrealisme!

AJAX ARCHIEF

Clubnieuws Ajax (vanaf 1916) | 2020 | | pagina 16