Jan van der
Barry
Langs de Zijlijn
Topscout neemt na
dertig jaar afscheid
Wat is je mooiste moment bij Ajax?
'Dat was in 1995 toen we met
alle vrijwilligers en Ajax-betrokke-
nen per vliegtuig naar de finale
gingen. Tegenwoordig ga ik niet
altijd naar de wedstrijden van
Ajax I. Bij de thuiswedstrijd tegen
PEC Zwolle mag ik familieleden
meenemen.'
DD
Op 1 maart kwam de Ajax Academy Club, waarin voormalig spelers uit de Ajax-opleiding verenigd zijn,
weer eens bijeen. Speciale gast op de Toekomst was voormalig directeur Jeugdopleiding Co Adriaanse.
Jan van der Lee (86, in 2018
geëerd met de Wim Schoe-
vaart Penning) stopt na 30
jaar als vrijwillig topscout bij
Ajax. Het is geen toeval dat
hij juist bij de wedstrijd Ajax
tegen PEC Zwolle afscheid
neemt, want hij is Zwolle
naar. Als er bij iemand de
toevoeging 'Langs de Zijlijn'
van toepassing is, dan is het
bij Jan van der Lee.
Hoe herinner je je de dertig jaar als
vrijwilliger bij Ajax?
'Ik kan mijn periode bij Ajax ver
delen in drie periodes. In 1990
ben ik gevraagd als scout door
Co Adriaanse (voormalig hoofd
jeugdopleidingen, red.). Van Adri
aanse heb ik een goede opleiding
genoten. De eerste tien jaren
waren fantastisch, we stonden
dichtbij het voetbal. In die tijd
werkten we met tien vrijwillige
scouts. Het toenmalige bestuur
en de directie waren beide open
en helder en stelden zich kwets
baar op. De periode van 2000
tot 2010 kenden we weinig top
prestaties. De laatste tien jaar is
er veel veranderd, de fluwelen
revolutie vond plaats. Ajax moet
oppassen dat het niet te groot
wordt. Ik weet niet meer wie
iedereen is. Ook heeft Ajax bui
tenlandse ambities en behoort
het tot de top van de wereld.'
Hoe ziet je weekend als scout eruit?
'Vanmiddag bijvoorbeeld ga ik
kijken bij Go Ahead Eagles OI3
tegen Ajax OI3. Leuk, dat is bij
mij in de buurt. In het weekend
breng ik een bezoek aan SC Hee
renveen en door de week kijk ik
vaak bij PEC Zwolle. Ik heb veel
talenten gescout. Het is alleen
niet handig om namen te noemen,
want het is de vraag wie ze als
eerste heeft "ontdekt". Het is
een samenwerking van meerdere
personen. De spelers die ik scout,
ken ik amper. Ik let vooral op
hun voetbalkwaliteiten. Wekelijks
schrijf ik een uitgebreid rapport
voor Casimir Westerveld. Ook
werk ik graag samen met Marc
Overmars, een aimabele man.
Topscout zijn is een mooie tijds
besteding na mijn pensioen. Het
is niet vrijblijvend, maar wel vrij
willig, hoewel ik een functieom
schrijving van tien tot vijftien
pagina's heb.Vóór mijn pensioen
heb ik jarenlang in de accoun
tancy gewerkt.'
Tamara Schellekens
Op 28 november 2014 werd in de bestuurskamer op de Toekomst
het fotoboek Het Gouden Ajax gepresenteerd in het bijzijn van spe
lers uit die periode.
De gebbetjes vlogen natuurlijk in het rond. Toen de spreekstal-
meester wees op het bijzondere wapenfeit van de aanwezige
keeper Heinz Stuy (de nul in drie opeenvolgende Europacupfina
les!) kwam daar natuurlijk meteen een plagerige reactie van een
ploeggenoot op: 'Hij had gewoon een sterke verdediging voor zich
staan.'
Die opmerking kwam van Barry Hulshoff, een van die verdedigers,
die toevallig op mijn favoriete foto uit dat mooie boek staat, op
bladzijde 175. Ik schreef er al eens eerder over: Barry Hulshoff en
Golden Earring, de band die een stukje van mijn jongenshart vero
verde in de tijd dat ook Ajax zich daar voorgoed nestelde, rond
1983.
Op de foto is het 13 juni 1972. Barry Hulshoff (25) is uitgenodigd
om de Earring gouden platen te overhandigen voor de albums
Eight Miles High (1969) en Seven Tears (1971). Op de foto lopen
ze er ongedwongen keuvelend mee over straat in Hilversum.
Dat juist Hulshoff aan de Earring is gekoppeld, is geen toeval. Hij
is fan. Rockliefhebber. Waar de meeste Ajacieden en Oranjespelers
van The Cats houden (zoetgevooisd, beetje glad) prefereert Huls
hoff het rauwere werk uit die jaren: Wishbone Ash, Ten Years After,
Deep Purple. En de Earring dus.
Ik heb (muziekliefhebbers onder elkaar) altijd een zielsverwant
gezien in de stoere Ajaxverdediger, die als mens net even anders
was dan andere voetballers: progressief rockliefhebber, sociaal
geëngageerd in een beroepsgroep die hij grosso modo wat te
'rechtsig' vond. Ik voelde instinctieve sympathie voor hem en had
hem weleens willen aanklampen. Nu kan dat niet meer.
Ajacieden van mijn generatie herinneren zich Hulshoff als lid van
het trainersdriemanschap dat in januari 1988 de opgestapte Johan
Cruijff opvolgde en het elftal in turbulente, sombere tijden naar
de tweede opeenvolgende Europacup II-finale leidde, tegen
KV Mechelen.
Die nederlaag. Zó onverdiend, zó frustrerend. Ik kon het als der
tienjarige amper verteren en huilde thuis op de bank tranen van
woede en teleurstelling. Ik herinner me dat ook Stanley Menzo
huilde, net als ik. En dat hij vaderlijk werd getroost door Barry
Hulshoff.
Via Stanley troostte Barry ook mij een beetje. Dat was waardevol.
Dankjewel, Barry.
Menno Pot
