Een stukje waardering
Erfgoed
16
De jubilarissen onder de Ajax-medewerkers werden op 18 juni door de directieleden Van der Sar, Overmars en Geelen in
het zonnetje gezet. Twee keer per jaar worden jubilerende medewerkers door Ajax tijdens een speciale lunch onderscheiden.
Toen Bob Haarms in 1999 zijn
65ste verjaardag vierde kreeg hij
vele verjaardagsbrieven toege
stuurd. De ene handgeschreven,
de ander keurig getypt, maar uit
alle brieven blijkt de waardering
en het respect voor Ajax' langst
zittende assistent-trainer aller
tijden. Ook staan er leuke anek
dotes in. Toen Ajax te laat leek te
komen voor de uitwedstrijd tegen
Cambuur Leeuwarden en de brug
ook nog eens dicht was, besloot
buschauffeur Toon op aanraden
van Bob Haarms de sirene die op
de bus was gemonteerd aan te
zetten. De brugwachter schrok er
zo van dat hij de brug liet zakken
en met open mond de spelersbus,
die op de andere rijstrook was
gaan rijden, liet passeren.
Simon Tahamata beschreef
Haarms in zijn brief als zijn
tweede vader, Wim Schoevaart
benadrukte zijn tomeloze inzet
voor de gehele club en dokter
Posthuma roemde zijn voetbal
kwaliteiten. 'Vrienden van buiten'
Foppe de Haan en Evert ten
Napel hadden ook mooie woor
den voor Bob Haarms. Foppe de
Haan kende Bob Haarms 'alleen
van afstand', maar vond hem een
fantastische man op basis van zijn
trouw aan 'zijn' Ajax. Evert ten
Napel vroeg zich af wat oer-Aja-
cied Bob Haarms in vredesnaam
ooit bij Volendam (waar hij tussen
1984-1986 onder contract stond)
te zoeken had, aangezien hij 'rood
wit dacht, in rood-wit sliep en
alleen rode kool, rode bietjes met
rode poon at'.Volgens Frank Arne-
sen waren er in Bobby's categorie
maar twee voorbeelden: Sjakie
Wolfs en Bob zelf. Hij stelde dat
dit soort 'ijzeren kerels' een uit
stervend ras was.
Een jaar later nam Bob Haarms
daadwerkelijk afscheid als assis
tent-trainer van Ajax. In een onge
looflijk slechte wedstrijd tegen
MVV op 7 mei 2000 zorgde Chivu
in de slotfase gelukkig voor een
1-0 overwinning. Ik was daarbij,
samen met mijn vader. Mijn vader
wilde vlak voor de blessuretijd al
naar huis om de drukte voor te
zijn. Nu was ik hier sowieso op
tegen, maar die dag voelde ik dat
het extra belangrijk was om te
blijven zitten. Hoewel ik 9 jaar
oud was en niet veel wist van Bob
Haarms, had ik heel goed door
dat er afscheid zou worden geno
men van een echte Ajacied en dat
ik daarbij moest zijn. Ik ben blij dat
ik mijn vader heb weten te over
tuigen en dat we Bob Haarms het
applaus hebben kunnen geven dat
hij verdiende.
Bobby Haarms wie kent hem
niet? Bobby Haarms is een echte
Ajacied!
Ruud Westerink
Stagiaire Ajax Erfgoed
Thuis in mijn boe
kenkast heb ik
een plaatsje inge
ruimd voor een
'kunstwerk'. Het
fluitje aan een
verweerd koord.
En een foto van
Bob bezig met zijn
trainingswerk. Dat
fluitje gaf hij mij bij wijze van symbool, op het moment dat hij met
pensioen ging. Lijstje daar omheen. Toen Bob dood ging, maakte
ik die collage. Zodat de man zo elke dag in mijn buurt bleef.
Haarms betekende veel voor mij.
Nu, tien jaar na Bobs overlijden, staat het Ajax Clubnieuws in het
teken van hem. 'Is zo'n hommage wel van deze tijd?' Ik hoor de
vraag rijzen. Ja, een eerbetoon is, ook tien jaar na overlijden, op
zijn plaats. Om de kerel die Ajax leefde, die Ajax was. De man die
zowel ambassadeur van de club als aanjager van de Ajax-normen
was. Het is waardevol daarbij stil te staan.
De symboliek van clubtrouw en loyaliteit alsook de verantwoor
delijkheid die je als representant van Ajax dient te nemen, wordt
nog steeds vertegenwoordigd door Haarms. Daarom is dit num
mer meer dan een hommage. In deze tijden waarin zakelijkheid
en commercie van onontkoombaar gewicht zijn, is het even zo
belangrijk om het ware Ajax-DNA te koesteren, je te realiseren
hoe belangrijk die tijdloze waarden zijn. Als iedereen binnen de
club een stukje van Bobs clubgevoel bezit en uitdraagt, blijft Ajax
Ajax.
