'De Toekomst is onze
huiskamer'
Langs de Zijlijn
Allesbehalve plastic
Naast regulier competitievoetbal bood de Toekomst ook plaats aan een speciale wedstrijd, Lucky Ajax - Maluku All Stars, die mede in
het teken stond van de presentatie van de biografie van Simon Tahamata, 'De Kleine Dribbelaar', geschreven door Tonny van der Mee.
In de rubriek Langs de Zijlijn interviewen we supporters die wekelijks zijn te
vinden op sportpark de Toekomst.
Peter Segerius (84) en Carla ter Meulen (73) hebben elkaar
op de ledentribune van de Johan Cruijff ArenA leren kennen.
Jarenlang waren ze donateurs en in 2006 zijn ze als lid
benoemd. Carla's man is overleden en Peter heeft een part
ner, maar samen gaan ze naar het stadion. Zowel naar de
mannen, de vrouwen en één keer per seizoen naar de Ajax
Veteranen in Purmerend.
halen van de derde ster en het
kampioenschap in 2011 (de wed
strijd Ajax tegen FC Twente, red.)
het mooiste moment.'
Hoe is de liefde voor Ajax ontstaan?
Carla: 'Mijn ouders gingen vanaf
1945 naar de Meer. Ik ging mee.
Eerst met een kinderkaartje, toen
de dameskaart, daarna als dona
teur en tegenwoordig als lid. Nu
klaverjassen we op donderdag
avond één keer in de maand op
de Toekomst. We komen er graag,
het is onze huiskamer. Ajax is een
fijne club.'
Peter: 'Ik ben sinds 1964 donateur.
We voelen ons betrokken bij de
club en wonen bijvoorbeeld de
Algemene Ledenvergadering bij.
Alleen het bestellen van digitale
kaarten voor de Champions
League is op onze leeftijd lastig.'
Voor wie gaan jullie naar het stadion?
Peter: 'Daley Blind is een jongen
van de club. Fijn dat hij terug is
uit Engeland. Hij is de verdediger
die het team kan leiden.'
Carla: 'Mijn favorieten op dit
moment zijn Tadic en Schöne. En
Johan Cruyff, mijn hondje heette
zelfs zo!'
Tamara Schellekens
Peter: 'Ik zag Carla alleen zitten
op de tribune en vroeg of ze bij
me kwam zitten. Nu gaan we al
jaren samen naar Ajax. Ik woon
in Purmerend en na de wedstrijd
brengt Carla mij naar de bus.'
Naast de mannen kijken jullie ook
naar de Ajax Vrouwen. Wat is het
mooiste moment bij Ajax?
Carla: 'Bij de introductie van het
vrouwenvoetbal zijn we bij de
Ajax Vrouwen gaan kijken en
nooit meer weggegaan. Het
mooiste moment is dat we met
de "harde kern" in de bus naar
de bekerfinale zijn gegaan. Met de
vlaggen en discobal. Toen Daphne
Koster nog speelde, was zij onze
favoriet. Nu is dat Liza van der
Most.'
Peter: 'Voor mij was het binnen-
Een column in twee bedrijven: het eerste behelst een compliment,
het tweede een kritische suggestie.
Zondag 7 oktober was voor mij een onvergetelijke dag: 35 jaar na
mijn eigen 'debuut' (Ajax-Feyenoord in september 1983) nam ik
voor het eerst een van mijn kinderen mee naar Ajax. Mijn dochter
Elin, om precies te zijn. Ze is acht. Net als ik in september 1983.
Ik meldde dit voor de wedstrijd op Twitter, waarop iemand
reageerde met de opmerking dat ik @AjaxFancare even moest
'taggen'. Elin en ik waren de deur al uit en misten die tip volledig,
maar de mensen van Ajax Fancare zagen het.
Nog voor de wedstrijd verscheen een leuke dame van Ajax Fan
care bij onze plaatsen: 'Jij bent Elin, toch?' Ze kreeg een tasje met
attenties en een handgeschreven welkomstkaartje. De Ajax-dame
maakte een foto van ons en liet weten dat we die foto nog zouden
'krijgen'. Per e-mail, verwachtte ik, maar in de tweede helft kwam
een andere medewerker een heus debuutcertificaat voor Elin
brengen, met de foto erop.
Ik wist niet dat Ajax Fancare dit doet en was diep ontroerd. Elin
had een prachtmiddag. Dankjewel, Ajax Fancare. Wat een geweldig
gebaar richting onze 'debutanten', niet alleen mijn eigen dochter.
Hulde.
Dan het kritiekpunt. Iedereen weet dat het slecht gaat met onze
planeet. Eén van de meest weerzinwekkende symptomen van
onze roofbouw op Moeder Aarde is de immense 'plasticsoep' in
de oceanen, die grotendeels via vuilstort en rivieren in de oceaan
is beland en daar miljoenen zeedieren het leven kost.
We mogen als Nederlanders trots zijn op onze jonge landgenoot
Boyan Slat, die met zijn organisatie The Ocean Cleanup een geniaal
apparaat heeft ontwikkeld om de plasticsoep te lijf te gaan, maar
het is natuurlijk óók onze plicht om te zorgen dat er minder nutte
loos plastic bijkomt.
Vandaar mijn vraag: past het in deze tijd eigenlijk nog wel om voor
elke Europese thuiswedstrijd 50.000 plastic vlaggetjes te laten
maken voor enkele minuten zwaaiplezier voor aanvang?
Ik merk de laatste tijd dat ik het eigenlijk niet meer vind kunnen.
Kunnen we die traditie eens evalueren? Is 100% afbreekbaar plastic
een optie? Zijn er alternatieve sfeerverhogende attributen te ver
zinnen?
Het is het nadenken waard, al was het maar omdat ik goede hoop
heb dat er nog wel een paar van die avondjes in het vat zitten, dit
seizoen.
Menno Pot
