Mascotte van toen... Daley Blind
De Ajax-mascotte
00
Met ingang van het nieuwe seizoen zet Ajax een nieuwe stap naar volwassenheid van de vrouwenvoetbaltak met de start van een talententeam.
Dat Ajax zeer populair is bij de voetballende meisjes blijkt keer op keer uit de geweldige belangstelling voor de meisjesvoetbaldagen.
In de bijna onuitputtelijke serie
van foto's van Ajax-mascottes
vindt men na enig zoeken onver
mijdelijk een aantal juweeltjes.
Sommige van de foto's kregen
een iconische waarde, zoals het
bekende plaatje van een volwas
sen Frank Rijkaard die zich met
een piepjonge maar apetrotse
Patrick Kluivert op de gevoelige
plaat liet vastleggen. Van een
vader-en-zoon situatie was nog
geen sprake, daar was toch in de
eerste plaats een voetballer-op-
leeftijd voor nodig én een zoon
met voldoende voetbaltalent om
zich in de Ajax-opleiding te mani
festeren.
De elementen kwamen bijeen
op zondag 16 mei 1999. Ajax
speelde de laatste thuiswedstrijd
van het seizoen en twee grote
Ajacieden namen in die wedstrijd
afscheid van hun club. Jari Litma-
nen vertrok naar Liverpool en
aanvoerder Danny Blind sloot
zijn imposante en met lauweren
versierde loopbaan af.
Voor de wedstrijd konden de
met het afscheid gepaard gaande
emoties nog goed in toom wor
den gehouden. Ook toen Danny
Blind na de warming-up
poseerde met... Daley Blind, zijn
zoon die toen in de jongste jeugd
voetbalde. Hoe ver het talent van
Daley hem zou brengen, was op
dat moment nog niet duidelijk,
zoveel jaren van ontwikkeling
voor de boeg. Mooi was het
beeld wel: vader en zoon in de
volle ArenA. Op de tribune
keken mevrouw Blind, Yvonne
en haar beide dochters, Zola en
Frenkie, toe.
Na het laatste fluitsignaal sloeg
de emotie flink toe. Het besef
dat Danny Blind zijn laatste, zijn
allerlaatste wedstrijd voor zijn
club had gespeeld, zorgde voor
betraande gezichten, op het veld
en op de tribune. Er was een
ereronde, het bedanken van het
publiek en ook daarbij was Daley
aanwezig, totdat Litmanen en
Blind gezamenlijk hun laatste
rondgang deden en aan het slot
daarvan bijna bedolven werden
onder het knetterend vaarwel
vuurwerk, afgestoken door de
fanatiekste supporters.
'Volgens mij was ik in dat seizoen
al eens eerder mascotte geweest',
herinnert Daley zich, 'alleen weet
ik echt niet meer bij welke wed
strijd dat was. Mogelijk was het
een seizoen eerder. De extra
beurt tegen RKC bij de laatste
thuiswedstrijd van het seizoen
1998-1999 staat mij natuurlijk wel
bij. Het was een heel bijzonder
moment. Sowieso om het veld op
te komen bij de warming-up, dan
ben je als jongetje van een jaar of
negen echt wel nerveus. Maar het
was natuurlijk extra apart omdat
het de laatste wedstrijd van mijn
vader betrof. Weet je, toen ik op
het veld was, realiseerde ik mij
de impact niet eens zo. Ik deed
zo'n beetje de dingetjes die je als
mascotte doet. Het besef kwam
pas nadat ik na de warming-up
naast mijn moeder en mijn zus
sen op de tribune ging zitten om
naar de wedstrijd te kijken. Ik
merkte aan mijn moeders emo
ties hoe beladen het moment
eigenlijk was. Tranen in haar
ogen, ze hield mij vast, dat soort
dingen deden mij beseffen dat
het niet zomaar een momentje
was. Ze had het duidelijk moeilijk
en dat had ook op mij effect.'
David Endt
