Een Ajax-zoon
verlaat het
nest
Samen dankzij Appie
Opnieuw en niet onverwacht verliet een echte Ajax-telg onze club. Davy Klaassen doorliep de Ajax-opleiding, won als jeugdspeler vele prijzen
en ontwikkelde zich tot een vaste waarde voor het eerste elftal. Deze balk van Ajax Clubnieuws is een ode aan Davy, een sieraad van onze club.
Het zat er al een poosje aan te
komen en alles bij elkaar geno
men viel het vertrek van Davy
Klaassen bij Ajax in jaren geme
ten nog iets later dan menigeen
had verwacht. Onvermijdelijk
waren er ook eerder dan deze
zomer van 2017 aanbiedingen
van kapitaalkrachtige clubs uit
grotere competities dan de
onze, maar Davy Klaassen
onderscheidde zich niet alleen
als begaafd voetballer op het
veld maar ook als persoonlijk
heid voor wie het wachten op
het juiste moment van rijpheid
samenviel met de liefde en
betrokkenheid voor zijn club:
Ajax.
Het is altijd met een zucht dat
wij afscheid nemen van onze spe
lers en dat geldt helemaal wan
neer dat een voetballer is die van
jongs af aan in het Ajax-nest is
opgegroeid, daar werd opgeleid
en het mede op grond van dat
lastig te benoemen Ajax-gen tot
Oranje-international en zelfs tot
internationaal erkende topper
schopte. We kennen de (econo
mische) verhoudingen in de hui
dige voetbalwereld en wij hebben
geleerd de keuze voor een bui
tenlandse club te accepteren. En
wij bezitten de wetenschap dat
de opengevallen plekken zullen
worden opgevuld door nieuwe
talenten en we kunnen niet zeg
gen dat Davy 'te vroeg' voor een
andere club kiest. Klaassen heeft
veel aan de club gegeven, toonde
zich in de laatste seizoenen een
voortreffelijke ambassadeur van
Ajax, zowel binnen de lijnen als
daarbuiten. Ook daarom meende
de redactie van het Ajax Club
nieuws het titelblad van deze uit
gave door een foto-collage aan
hem op te dragen. Helaas dwon
gen de droevige gebeurtenissen
rond Nouri ons die keuze te her
zien en de beeldhommage naar
het 'binnenwerk' te verplaatsen.
Het laat onze waardering voor
Klaassen onverlet en wij wensen
de Ajacied een in alle opzichten
rijke voortzetting van zijn loop
baan toe.
Redactie Ajax Clubnieuws
Ik wist dat de kans groot was en het lot heeft inderdaad zo beslist:
ik mis de thuiswedstrijd tegen OGC Nice omdat die precies in
mijn vakantie valt.
Niet zo'n ramp, normaal gesproken. Ik ben het type voetballief
hebber dat aan het eind van het seizoen moe is: een supporter
die net zo'n behoefte heeft aan een zomerstop als de voetballers.
Ajax houdt me het hele seizoen intens bezig, zowel privé als pro
fessioneel. Als het seizoen erop zit, ben ik vaak even 'Ajaxmoe': op
vakantie wil ik er even niets van weten.
Even een paar maanden geen voetbal, zodat het in augustus weer
ouderwets jeukt. Na een paar maanden onthouding weer ouder
wets verrukt zijn bij de aanblik van het stadion, het veld en de
ploeg; ik kan het iedereen aanraden.
Enfin, ik dacht dus dat het me niet zo veel zou doen om onze
eerste kwalificatiewedstrijd op Amsterdamse grond te moeten
missen, maar dit jaar is dat toch anders. Dat komt natuurlijk door
Appie.
Over die vreselijke dag in Oostenrijk hoef ik niets meer te zeggen.
Over het verpletterend slechte nieuws van een paar dagen later
evenmin. We weten allemaal wat er gebeurd is en hoe schaars de
updates sindsdien geweest zijn. Over zijn toestand hoeven we
elkaar niets meer te leren. Wat we wel willen? Samen zijn.
Een partij voetbal in het voorportaal van de Champions League
missen? Ik zit er totaal niet mee. Maar de eerste officiële wedstrijd
van Ajax sinds het moment dat Appie ging liggen... die had ik willen
meemaken, ik had samen willen zijn met mijn medesupporters, van
wie ik de meeste niet eens persoonlijk ken, maar met wie ik dat
ene ding gemeen heb: dat we Ajacieden zijn. Hoe sterk die band is,
zullen we op 2 augustus voelen. En Nice ook.
Ik weet zeker dat de meeste Ajacieden die wél naar de wedstrijd
gaan hetzelfde gevoel hebben. Ik vermoed dat het aantal verkochte
kaarten om die reden hoger is uitgevallen.
Op het moment dat u dit leest, is Ajax - OGC Nice vermoedelijk
al gespeeld. De uitslag? Geen idee. Maar een paar dingen weet ik
zeker. Dat onze nummer 34 erbij was. En dat alle Ajacieden, die
vaak zo onderling verdeeld kunnen zijn, één waren. Misschien wel
meer dan ooit. Dat heeft die kleine toch maar mooi voor elkaar
gekregen.
Menno Pot
