Mag ik u iets vragen?
DAVID
Erfgoed
16
Domweg gelukkig zijn
Het bereiken van de finale van de UEFA Europa League maakte een ongekend enthousiasme los onder de supporters. Iedereen wilde erbij zijn
in Stockholm en zij die er waren ondersteunden Ajax op voortreffelijke wijze. Het Amsterdamse Museumplein ontving de thuisblijvers.
Het Ajax Erfgoed heeft, naast het
verwerven en conserveren van
Ajax gerelateerd erfgoed, ook een
informerende functie. Intern en
extern komen er dagelijks vragen
binnen van medewerkers, vereni
gingsleden, fans uit binnen- en bui
tenland, en zo af en toe vragen
van andere (grote) voetbalclubs.
Een groot deel daarvan komt van
verzamelaars. Zij willen graag
meer weten over de waarde van
hun laatste aankoop of willen
meer weten over het historische
verhaal achter hun nieuwe aan
winst. Een mooi voorbeeld is
een mysterieuze Le Coq Sportif
broek. Via het welbekende
erfgoed@ajax.nl e-mailadres
kwam er een vraag binnen over
een blauwe Le Coq Sportif broek
die speciaal ontworpen zou zijn
voor wijlen Johan Cruijff. De
verzamelaar vermoedde dat de
broek ook gedragen zou zijn door
Johan Cruijff en wilde er graag
meer over weten. Na het doen
van enige research moesten wij
deze verzamelaar helaas teleur
stellen. Door het vergelijken van
foto-materiaal konden we vast
stellen dat de broek niet tijdens
een wedstrijd door Johan Cruijff
gedragen was.
Een andere bijzondere vraag
kwam uit Almelo, van de voetbal
club Heracles. Zoals Ajax begrijpt
ook Heracles hoe belangrijk de
clubhistorie is. Vandaar dat men
druk bezig is een nieuw museum
uit de grond te stampen. Zoals
de echte kenners allicht weten,
werd Heracles twee maal lands
kampioen, respectievelijk in sei-
v. tt y
zoen 1926/1927 en seizoen
1940/1941. In die tijd bestond de
grote tinnen schaal nog niet maar
werden er kleine gouden medail
les aan de kampioenen uitgereikt.
Welnu, de vraag uit Almelo was
of de club een replica van één
van de door Ajax gewonnen
landskampioenschapsmedailles
mocht laten vervaardigen, want
de eigen medailles uit 1927 en
1941 bleken zoekgeraakt. In de
trant van nieuwe samenwerkingen
mag de club uit Almelo uiteraard
een replica maken van de door
Ajax gewonnen medaille.
Naast bovenstaand curieus geval
komen er regelmatig vragen
binnen over de (oudste) statistie
ken, vanen en foto's van Ajax,
waarbij het Ajax Erfgoed een
beroep mag doen op (Ajax) histo
ricus Evert Vermeer, (chef wed
strijdvaan) Jack Spijkerman en
het (fotografische) geheugen van
Max Flam en Carel Berenschot.
Houd ook uw ogen en oren
open want zonder vrijwilligers
kan het Ajax Erfgoed niet scoren!
Rianne van de Wetering
en Lotte Oudejans
Titels, prijzen, bokalen en oorkondes, ze zijn prachtig maar ze hoe
ven niet altijd de bevestiging van geluk te zijn. Je kunt ook domweg
gelukkig zijn met een sfeer, een mentale staat van zijn. Noem het
optimaal welzijn.
Op het moment van schrijven heb ik geen weet van welke seizoen-
prijs Ajax al dan niet in de wacht sleept. Voor het chronologisch
besef duid ik de tijd als 'een dag na Ajax - Go Ahead Eagles'. Nu nog
is er ruimte voor prijsdromen, maar dieper dan de vervulling van
welke droom ook, zit in mij dat domweg gelukkig zijn. Dat gevoel
welt op uit iets dat kenmerkend is voor ons Ajacieden: de drang
naar schoonheid en plezier. Dat vanuit die schoonheid en dat ple
zier met enige regelmaat zilverwerk van diverse orden van groot
heid wordt behaald, is evident, sla maar een blik op onze erelijst.
De volgorde is ook in orde.
Het plezier en de schoonheid waren dit seizoen onlosmakelijk aan
het voetbal van het elftal verbonden. Wat een weelde! Wat in de
eerste helft van het voetbaljaar soms nog wat onder de vruchtbare
aarde verscholen lag, bloeide in deel twee in volle glorie op. Jonge
bloemen tussen het frisse gras. Durf gekoppeld aan ambachtelijke
kunde, speelse moed verenigd met het besef van het hoe en
waarom.
De geleide vrijheid van denken en doen die zorgt voor een natuur
lijk effect van opofferingsgezindheid, de overgave om iedere wed
strijd weer naar vol vermogen te voetballen, werkte aanstekelijk.
Zoveel Ajacieden om mij heen zag ik meer dan glimlachen: ik zag
de gelukkige twinkeling in hun ogen. Daarin herkende ik mijzelf, het
had niets te maken met de stand op het scorebord, maar alles met
het domweg gelukkig zijn.
Tijdens de rust van wedstrijden sta ik zelden op om binnen iets te
gaan drinken. Liever houd ik contact met het veld en kijk ik naar de
wisselspelers die dan vaak een balletje trappen. Doorheen hun
kloppende ambitie om deelgenoot te zijn van de wedstrijd, is ook
bij die jongens het plezier merkbaar. Er wordt gespeeld, meer dan
eens zie je een lach op hun gezichten, wanneer een truc lukt of
wanneer in hun rustspel winst behaald werd. Ook dat weerspiegelt
de geest van het team. Een geest die iets tastbaars op kan leveren,
misschien ook niet. Nogmaals: dat weet ik nu nog niet. Maar dat
geluksgevoel is onmiskenbaar, is van een hogere Ajax-orde en zin
dert door de club.
