Ons erfgoed
De Gouden Meerbeker gestolen.
ken is en enthousiast blijft vertel
len over het belang van maat
schappelijke betrokkenheid.Waar
komt die enorme hartstocht van
daan? 'Voordat ik bij Ajax werkte
was ik purser bij Martinair,
waardoor ik veel van de wereld
heb gezien. Ik heb onder andere
gevlogen voor de United Nations,
ben regelmatig in Afrika geweest
en heb genoeg ellende en
armoede gezien. En daar is eigen
lijk dat maatschappelijke enorm
geboren. Daarnaast heb ikzelf
geen kinderen. Dat heb ik een
plek kunnen geven. En ik heb
altijd gezegd: ik wil mij inzetten
voor de maatschappij.Toen uitein
delijk dacht ik: daar moet ik wat
mee gaan doen.'
Rolmodel
Ajax' activiteiten op MVO-gebied
zijn inmiddels legio. Iets waar lang
niet iedereen van op de hoogte is.
Is Ajax te bescheiden? 'Wij heb
ben er heel bewust voor gekozen
om nooit met onze borst vooruit
te lopen en te zeggen: kijk eens
wat wij allemaal doen.Wij hebben
een voorbeeldfunctie. Dat is wat
wij normaal vinden, dat hoort bij
ons.'Wat krijgt Ajax daar dan
voor terug? 'Tja, hoe moet ik dat
nou zeggen.Wij moeten het
voorbeeld geven, maar mensen
verwachten dat ookVoor ons is
het belangrijkste dat wij voor
betere leefomstandigheden kun
nen zorgen. Neem bijvoorbeeld
de kinderen in het ziekenhuis: die
kunnen we niet beter maken,
want we zijn geen artsen. Maar
we kunnen er wél een aangena
mer leefklimaat creëren. En dat
proberen wij te doen in Amster
dam, in de Bijlmer en ook over
de wereld waar armoede is, waar
mensen kansarm of ziek zijn.'
Balans en dankbaarheid
De glitter en glamour van de
voetbalwereld staan in schril
contrast met de barre leefom
standigheden waar minder
bevoorrechte mensen zich soms
in bevinden. Hoe valt dat met
elkaar te rijmen? 'Dat is iets wat
mij als mens in balans houdt.
Aan de ene kant heb je die hele
"maffe" voetbalwereld, waar alles
draait om de bal en geld en daar
naast heb je die hele maatschap
pelijke wereld, vol kansarme en
zieke mensen. Het feit dat ik
beide werelden kan en mag mee
maken zorgt ervoor dat ik zelf
een beter mens ben. Het houdt
mij in ieder geval in evenwicht. Ik
ben dankbaar dat wij een hoop
mensen kunnen helpen in de
maatschappij. Ik vind ook dat het
moet, maar ik ben ook dankbaar
dat het kan. Dat we die mogelijk
heid krijgen vanuit de directie en
dat iedereen erachter staat dat
we dat moeten doen.Wat ik
gewoon heel erg graag zou willen
is dat, als ik er niet meer ben, de
afdeling staat zoals-ie staat en
niemand eromheen kan wat ons
MVO-beleid is.'
Jan-Matthijs Harderwijk
en weer terug in het Ajax Museum
Donderdag 22 oktober was het zover. Samen met Wim Schoevaart
en André Kraan hebben we als Erfgoed-delegatie in Schoonhoven
een replica opgehaald van deze beker uit 1916. Het zal het verlies
niet wegpoetsen, maar visueel maakt deze replica onze historie toch
weer wat completer.
Thijs Lindeman
Ja Ajacieden, dit was de krantenkop op
donderdag 17 april 2003. Ik had de nacht
tevoren net zo goed op het bankie in de
woonkamer kunnen blijven zitten, want van
slapen was niets gekomen. Op mijn netvlies
zag ik steeds weer de twee opengebroken
vitrines in het Ajax Museum. De ochtend
ervoor, woensdag de 16 april, was ik
gewoontegetrouw bij het opstarten van de
dagelijkse werkzaamheden eerst even door
het Museum gelopen. Even zien of alles naar
behoren erbij stond
voor de bezoe-
kende supporters.
Nou, het was goed mis.Twee opengebroken
vitrines met twee angstig lege sokkels deden
de schrik je om het hart slaan. Dat de Gou
den Meerbeker weg was had ik meteen al
door, en na wat plussen en minnen werd ook
de Gouden Honkbal vermist. En ik kan u ver
zeker dat je bij het zien van dit alles goed
stuk zit. Je hebt gefaald! Delen van het Ajax
Erfgoed, die aan jou in bewaring waren gege
ven, waren weg. Zeg maar: gepikt.
Van het vervolg traject word je ook niet echt
vrolijk. Politiebureau, pers, verzekering en
steeds maar weer uitleggen wat er vermist
wordt.Tot dan hadden we het idee dat alles
veilig en stond tentoongesteld, maar hierna is
het fijne kammetje door alle maatregelen
gehaald en hebben we de beveiliging verder
opgeschroefd. Dit soort dingen gebeurt nou
eenmaal, roept men dan. Ik kan er niet aan wennen dat de grenzen
tussen het mijn en dijn vervagen of geheel verdwijnen.
AJAX CLUBNIEUWS SEPTEMBER/DECEMBER 2009
