SNIPPERS EN HERFSTBLADEREN
I
Na een peptalk van trainer Günther de Haan en leider Frits An-
driese beginnen we aan de tweede wedstrijd tegen K.V. ME-
CHELEN en hoewel we wat beter spelen, verliezen we toch op
nieuw, nu met 0-1Een kans op klassering bij de bovenste twee
in de poule lijkt daarmee verkeken.
Zondag 31 maart spelen we eerst tegen PSV, die enigszins ge
lukkig in een 1 -0 zege eindigt door een goal van Nicky. De vol
gende wedstrijd tegen ANTWERP startten we sterk en door
Nicky en Yuri komen we op een 2-0 voorsprong. Vervolgens
verslapt de concentratie en laten we de Belgen terugkomen tot
2-2. Met een totaal van drie punten eindigen we daarmee als
derde in de poule. En dat heeft tot gevolg, dat we om de vijfde
en zesde plaats moeten aantreden tegen S.C. Feyenoord.
Op maandag 1 april gaan we eerst nog met onze spelers op
familiebezoek in de dierentuin van Antwerpen alvorens kwart
over één het fluitsignaal weerklinkt voor de aftrap van de laat
ste wedstrijd.
Ondanks dat de uitslag anders doet vermoeden (5-2 door 2x
Steven, Gene, Tyron en Yuri) is het van onze kant een matige
pot.
Onze fysiotherapeut in opleiding, Henk Siebinga, heeft de eer
ste twee dagen weinig te doen gehad, maar in deze laatste
wedstrijd kan hij zijn schade inhalen, want wat hij niet weet, is,
dat met Feyenoord is afgesproken, dat er enige blessures, het
liefst zover mogelijk bij de bank vandaan in scène zullen wor
den gezet. Ons plan slaagt volledig en Henk is bekaf.
Aan het eind van de middag volgt de prijsuitreiking met aanslui
tend een receptie, die mij de gelegenheid biedt, om namens
Ajax een fraai cadeau aan de organisatie te overhandigen.
Rond half acht vertrekken we naar Nederland. Onderweg blij
ken de spelers van Feyenoord en Ajax nog voldoende energie
over te hebben, om gedurende een uur een zangwedstrijd te
houden.
Via Rotterdam (dag Feyenoord, tot ziens) arriveren we kort na
tien uur bij hetAjax-stadion.
Vermoeid nemen Steven, Jermain, Barry, Marvin, Dave, Serge,
Vincent, Martijn, Ingmar, Mischa, Tyron, Yuri, Nicky, Gene, Sa-
resh en Jean Paul afscheid van Günther de Haan, Frits Andrie-
se, Henk Siebinga en ondergetekende. Nog 361 nachtjes sla
pen en dan gaan we weer naar Lyra en hopelijk zal het resultaat
dan beter zijn dan in 1991
Uitslag
vriendschappelijk:
Ajax-Elinkwijk
Ajax-TerLeede
Feyenoord-Ajax
competitie:
Ajax C2-Swift C1
DWS C2-Ajax C2
Rood Wit C1 - Ajax C2
Ajax C2 - Rapiditas C1
Vespucci C1 - Ajax C2
5-1
2-1
5-1
0-2
1-1
1-1
2-3
2-3
FlorisThoolen
secretaris jong-junioren
Nu alweer zo'n dertig jaar geleden was een vast - door mij met
gezonde tegenzin tegemoet gezien - familie-uitstapje een reis
naar het verre Limburg. Heerlen was de precieze eindbestem
ming van een autorit die eindeloos lang duurde. Het was watje
noemt een reis naar een andere wereldal had je op school net
geleerd dat Limburg bij Nederland hoorde. In Heerlen woonde
een flinke plukfamilie. Heerlijke mensen, maar wanneer ze met
elkaar spraken verstond je ze toch echt niet. Toch bewaar ik
aan Heerlen vrijwel alleen prettige herinneringen, er was zoveel
hartelijkheid. Waar ik werkelijk tegenop keek was die reis.
Amsterdam-Utrecht ging nog wel, al lag er geen egaal asfalt op
de snelweg maar betonnen platen. Volgens mij waren die met
asfalt uit een gigantische tube niet al te netjes aan elkaar vast
gelijmd want in een monotone cadans reed de auto over de
kleine "drempels'Utrecht-'s-Hertogenbosch was ook nog te
doen, vooral door het spektakel van de grote rivieren die je over
kunstwerken van staal en klinknagels overbrugde. Maar na 's-
Hertogenbosch kwam het breekpunt. De weg werd smaller en
daarmee voller. De naald van de kilometerteller zakte regelma
tig onder de zestig kilometer en de reis kreeg daar zijn einde
loos karakter. Verveling was troef en de broodjes smaakten
ook niet meer. Misschien dat ik daarom Eindhoven, die saaie rij
fabrieken rechts van de weg, sindsdien associeer met kleurlo
ze sloomheid. Er leek me niks aan, Eindhoven.
Ik bestrijd niet dat ik het slachtoffer ben van een vooroordeel,
maar dat is dermate sterk in mij vastgeroest dat ik nog steeds
een stoffig gevoel krijg wanneer ik iemand over Eindhoven hoor
praten.
Toen de Limburg-reizen allang geen vast familie-item meer
waren, moest ik de route toch weer regelmatig ondergaan. Tot
aan Eindhoven, om daar met het C-elftal van Ajax tegen PSV te
spelen. Ik kan me niet herinneren er ooit verloren te hebben, al
is het niet denkbeeldig dat de nederlagen bliksemsnel zijn
weggemikt in het vuilnisvat der vergetelheid.
Winst of verlies, GEZELLIG was het nooit in het Philips-sta-
dion. Op onverklaarbare wijze lagen er altijd herfstbladeren op
het veld. Soms waren ze klef en plakten ze onder je noppen
zodat je na een kwartiertje helemaal geen grip meer had op de
bodem, of ze woeien gejaagd door de wind om je heen. Het
was het niet-echt. Je voetbalde wel in een stadion, maar door
die bladeren hing er een zware zweem van amateurisme om
het partijtje voetbal. Nee, het PSV-stadion was niet, zoals bij
voorbeeld de Vijverberg van De Graafschap, de Alkmaarder-
hout van AZ of het Zuiderpark van FC Den Haag, een lekker
stadion.
Nog steeds bezoek ik ongaarne het Philips-stadion. Door alle
verbouwingen ziet het er machtig uit, maar eenmaal binnen in
de catacomben ontbreekt de ware voetbalsfeer. Het ruikt er
naar kantoor en niet naar kleedkamer en de laatste tijd moet ik
er steeds aan denken hoe we dat in het nieuwe Amsterdamse
stadion kunnen vermijden. Je moet in een stadion aan alles
kunnen proeven dat het om voetbal gaat, de geest van Koning
Voetbal moet er rondwaren om je zo nu en dan stevig in je klad
den te pakken.
Maar ik dwaal af.
Na de jaren in het C-elftal kwam ik jarenlang niet meer in het
PSV-stadion tot de multinationale ploeg inderdaad een top
club werden PSV-Ajaxeen "must". In 1985 zag ik Ajax in Eind
hoven met 4-0 verliezen. Niet zo heel erg, want Ajax was al
kampioen, maar het deed evengoed pijn. Een jaar later speelde
Ajax er gelijk. Goeie goal van Van Basten, maarwe hadden
moeten winnen. In het vroege voorjaar van 1987 won PSV met
1 -0 en vijf maanden later ging Ajax met 4-2 ten onder. Weet u
nog wel, het misverstand tussen Rijkaard en Menzo, het bittere
doelpunt van Frank Arnesen. De nederlagen brandden. En om
dat er in zowel iedere voetballer als in iedere voetballiefhebber
een portie bijgeloof schuilt, besloot ik niet meer naar Eindho
ven te gaan om Ajax te zien verliezen. Het hielp! In 1989 pakte
Ajax PSV in Brabant met 4-1 in. Ik was dus terecht niet gegaan
maar het volgende seizoen ging ik weer niet en Ajax verloor
toch. Twee keer Romario.
De magie van het bijgeloof was doorbroken dus dit jaar "kon"
ik weer naar de uitwedstrijd tegen PSV. Had ik het maar nooit
gedaan.
De sfeer op het Centraal Station was al dreigend. Het lijkt er op
dat het bezit van een voetbalkaartje voor sommigen een vrij
brief is om het laatste restje beschaving overboord te gooien.
Drommen holemensen zwalkten oerkreten uitstotend door de
stationsgangen. Gelukkig pakte ik een rustige trein waarin ik
tijd genoeg had om de juistheid of onjuistheid van mijn beslis-
33
