VAN DE VOORZITTER
Na de regenbuien van Portugal werd dit jaar naar een ander
land uitgekeken om als lokatie voor het trainingskamp te
dienen.
Het werd Turkije en het zou een korte, maar intensieve
stage worden met een tweedaags zaalvoetbaltoernooi en
een wedstrijd tegen Galatasaray daarin verweven.
Onze KLM-vlucht maakte een tussenlanding in het zonover
goten Athene met een temperatuur van 17 graden, om uit
eindelijk veilig in Istanbul te landen, alwaar het 5 graden
was en het goot van de regen. Dat begon dus goed.
We logeerden in een prima, wat te druk, modern hotel in het
midden van het oude stadsdeel, op loopafstand van de
grote bazaar, de Blauwe moskee en de Aya Sofia.
Het verkeer bleek een chaos. Er reden veel kleine, gele, 12-
persoons busjes, waar gemiddeld 25 personen in vervoerd
werden. Deze busjes stopten overal waar ze aangehouden
werden. Op zich handig, maar ze blokkeerden aldus wel de
straten.
Onze angst, dat we dagelijks lange busreizen van- en naar
het trainingskamp zouden moeten maken, werd
bewaarheid.
Gelukkig houdt Leo echter van sightseeing, dus hij kon die
tochtjes wel waarderen. Bovendien werd het weer met de
dag beter en soms verscheen er zelfs een bleek zonnetje.
Al met al heerlijk weer om te trainen, hetgeen dan ook twee
maal per dag zeer intensief werd gedaan.
We maakten gebruik van de faciliteiten van Galatasaray, als
mede van hun kleedkamers. Zo kon het dus gebeuren dat
de kledinghaakjes al vol hingen met hun voetbalspullen, zo-
20 dat wij de onze maar op de grond moesten leggen.
De finale van ons team tegen Galatasaray was een echt
spektakel. Tienduizend mensen in de zaal, die uit één mond
hun team aanmoedigden.
We wonnen overtuigend en het publiek gaf ons na afloop
een hartelijk applaus.
Het was hartverwarmend om mee te maken, dat een thuis
publiek het spel én de overwinning van een ander zo kan
appreciëren.
Hartverwarmend was ook ons bezoek aan een nachtclub,
waar enkele zeer fraaie, maar ook minder fraaie dames hun
buikdanskunsten aan ons vertoonden. Nou ja, één lelijke
moet kunnen.
Brian heeft inmiddels een contract afgesloten om na zijn
voetbalperiode in Istanbul een danscarrière te beginnen.
Tsjonge, wat kan hij dansen zeg!!
Ook daar gaf hij een lesje.
Of kregen we met zijn twintigen een kleedkamer welke
groot genoeg was voor een volleybalteam.
Een beetje behelpen dus, maar iedereen lachte en was
vriendelijk en daarom was het niet zo erg wat te moeten
improviseren.
We trainden onder veef belangstelling van pers en publiek,
's Avonds brachten de spelers de tijd veelal in hun kamers
door en genoten wij in de haf van een schouwspel, het
maken van koffie!
U denkt natuurlijk Turkse Koffie. Mis!
Ik bedoel capuccino en espresso. Telkenmale als het meisje
een bestelling moest uitvoeren, stond ze weer bij dat appa
raat te kijken van: "Hoe werkte dat ding nou ook al weer?"
Tengevolge waarvan een simpele kop koffie 20 minuten op
zich liet wachten.