VAN DE VOORZITTER Na de regenbuien van Portugal werd dit jaar naar een ander land uitgekeken om als lokatie voor het trainingskamp te dienen. Het werd Turkije en het zou een korte, maar intensieve stage worden met een tweedaags zaalvoetbaltoernooi en een wedstrijd tegen Galatasaray daarin verweven. Onze KLM-vlucht maakte een tussenlanding in het zonover goten Athene met een temperatuur van 17 graden, om uit eindelijk veilig in Istanbul te landen, alwaar het 5 graden was en het goot van de regen. Dat begon dus goed. We logeerden in een prima, wat te druk, modern hotel in het midden van het oude stadsdeel, op loopafstand van de grote bazaar, de Blauwe moskee en de Aya Sofia. Het verkeer bleek een chaos. Er reden veel kleine, gele, 12- persoons busjes, waar gemiddeld 25 personen in vervoerd werden. Deze busjes stopten overal waar ze aangehouden werden. Op zich handig, maar ze blokkeerden aldus wel de straten. Onze angst, dat we dagelijks lange busreizen van- en naar het trainingskamp zouden moeten maken, werd bewaarheid. Gelukkig houdt Leo echter van sightseeing, dus hij kon die tochtjes wel waarderen. Bovendien werd het weer met de dag beter en soms verscheen er zelfs een bleek zonnetje. Al met al heerlijk weer om te trainen, hetgeen dan ook twee maal per dag zeer intensief werd gedaan. We maakten gebruik van de faciliteiten van Galatasaray, als mede van hun kleedkamers. Zo kon het dus gebeuren dat de kledinghaakjes al vol hingen met hun voetbalspullen, zo- 20 dat wij de onze maar op de grond moesten leggen. De finale van ons team tegen Galatasaray was een echt spektakel. Tienduizend mensen in de zaal, die uit één mond hun team aanmoedigden. We wonnen overtuigend en het publiek gaf ons na afloop een hartelijk applaus. Het was hartverwarmend om mee te maken, dat een thuis publiek het spel én de overwinning van een ander zo kan appreciëren. Hartverwarmend was ook ons bezoek aan een nachtclub, waar enkele zeer fraaie, maar ook minder fraaie dames hun buikdanskunsten aan ons vertoonden. Nou ja, één lelijke moet kunnen. Brian heeft inmiddels een contract afgesloten om na zijn voetbalperiode in Istanbul een danscarrière te beginnen. Tsjonge, wat kan hij dansen zeg!! Ook daar gaf hij een lesje. Of kregen we met zijn twintigen een kleedkamer welke groot genoeg was voor een volleybalteam. Een beetje behelpen dus, maar iedereen lachte en was vriendelijk en daarom was het niet zo erg wat te moeten improviseren. We trainden onder veef belangstelling van pers en publiek, 's Avonds brachten de spelers de tijd veelal in hun kamers door en genoten wij in de haf van een schouwspel, het maken van koffie! U denkt natuurlijk Turkse Koffie. Mis! Ik bedoel capuccino en espresso. Telkenmale als het meisje een bestelling moest uitvoeren, stond ze weer bij dat appa raat te kijken van: "Hoe werkte dat ding nou ook al weer?" Tengevolge waarvan een simpele kop koffie 20 minuten op zich liet wachten.

AJAX ARCHIEF

Clubnieuws Ajax (vanaf 1916) | 1991 | | pagina 6