Mijmeringen bij een vriendschap
pelijk potje op het kunstgrasveld
hangen. "Het gebeurt n.l. niet dagelijks dat we een ploeg
als Ajax op bezoek krijgen", zegt hij glunderend.
Daarna willen we nog wat pierewaaien, maar dat blijkt op
een teleurstelling uit te lopen. Alles is op zondag gesloten.
Tenslotte weet Stephan hier nog een tent. Hij is hier n.l.
drie jaar geleden al eens geweest. Rood schijnsel, draaien
de spiegelbal, diverse "spring madammekes" en achterin
een klein zaaltje met knipperende gekleurde verlichting,
waar we toch nog krampachtig de "Lambada" dansen.
Om 23.00 uur staan we dus weer met z'n allen op de pont
naar ons eiland. Sommigen doen daar de disco nog even
aan. De meesten liggen er toch nog op tijd in.
Maandag 8 januari
De velden zijn zeer slecht en kunnen maar één keer per
dag gebruikt worden. Daarom trainen we maar op het
strand en dat is met het zonnetje en de frisse wind best
lekker.
Leo is nog steeds ziek. Volgens de dokter zit hij in de
tweede fase van zijn griep, maar dat maakt zijn toestand er
toch niet beter op. Als je weet, dat je in het Altis Hotel in
Lissabon alles kon laten aanrukken, is het een bijzonder
gezicht om Leo zijn eigen potje thee te zien maken op het
fornuis, dat in iedere kamer aanwezig is.
's Middags fluit ik tijdens de training een partijtje. De "oud
jes" winnen met 3-1 van de "jonkies". Om 19.00 uur heb
ben we bij de Chinees een buffet besteld, zodat een ieder
van de verschillende gerechten kan kiezen wat hij wil. Aan
tafel gezeten begint de vriendelijke en knappe Portugees-
Chinese dame de menukaart uit te delen. Het vuur van het
fornuis brandt ook nog niet. Er blijkt dus niets geregeld te
zijn en het woord buffet verstaan ze niet.
Samen met de voor de gezelligheid uit zijn bed gekomen,
maar nog steeds hoestende Leo en Gertjan stel ik een me
nu samen en kunnen we om acht uur terug komen. Het
eten blijkt erg lekker en dat verzacht veel.
Inmiddels begint onze gast Zsjolt ook tekenen van griep te
vertonen. De kille kamers helpen daarbij niet echt mee.
Voor het slapen gaan wordt de deur van Sjaak Wolffs
dichtgetaped en gebarricadeerd. Daar komt zelfs Houdini
niet meer uit.
Dinsdag 9 januari
Na het ontbijt wordt Sjaak uit zijn gevangenis verlost. Hij
neemt het goed op. Ook Spitz Kohn verdwijnt in de zieken
boeg, zodat Bobby Haarms alleen met de jongens in de
zon en op een goed veld gaat trainen.
Revanche voor gisteren, maar de ouderen winnen weer.
Pim van Dord slaat een prima figuur tussen onze sterren!
Rond een uur of twee vertrekken we naar Lissabon en ne
men we weer onze intrek in Altis.
Daar sommige spelers voortekenen van griep beginnen te
vertonen, besluiten we om vanavond in het hotel te blijven
en PSV—Benfica te laten voor wat het is.
Woensdag 10 januari
Mooi weer. Leo en Spitz blijven ziek. Ook Jan Wouters ver
toont de eerste verschijnselen van griep. We wandelen
over het strand van Estoril, alwaar Sonny nog drie kwartier
pittig traint.
's Middags wordt er gerust en om 18.00 uur vertrekt de
bus naar het stadion. Ikzelf ben vooruit gegaan voor de
officiële ontvangst. We krijgen prachtige kado's van Benfi
ca, Sporting Lissabon en PSV. De Portugezen zijn hartelij
ke gastheren. Het is goed om oude vriendschapsbanden
weer aan te halen.
Helaas verliezen we met 2-0.
Morgenochtend moeten we om 06.30 opstaan, dus ligt ie
dereen vroeg in bed
Natuurlijk heeft de organisatie de pech gehad dat het zo
regende. Anderzijds heeft men datgene wat nodig is voor
een trainingskamp van twee professionele ploegen danig
onderschat.
Je mag een dergelijk evenement natuurlijk nimmer met
een personeelsreisje kombineren.
Twee meisjes moesten de kooltjes uit het vuur halen, wan
neer er iets mis ging. Verder zag je niemand.
Als ik met twee truien aan 's avonds met onze dokter en
Bobby in de eenzame bar zit en één der ECO-directieleden
met een fles champagne in ijs en acht glazen naar zijn ka
mer zie gaan, dan heb' ik daar zo mijn gedachten over.
Voor Uri, Arie en mijzelf was het een prima trip, want we
hebben volop de gelegenheid gekregen om onze staf en
spelers nu eens van dichtbij mee te maken en daardoor
beter te leren kennen.
Dat is wederzijds als heel prettig ervaren en heeft ons dich
ter tot elkaar gebracht.
En zo hoort dat ook!
Michael van Praag
Doordat de vaste begeleider met vakantie was, had ik de
eer en het genoegen "De Kweekvijver van ons zaterdag
voetbal" te mogen vergezellen.
Van de 18 spelers van dit team waren er 10 aanwezig,
hadden er drie de moeite genomen zich af te melden en
waren er vijf zomaar weggebleven.
Door het aantrekken van twee krachten uit de zaterdag 2,
konden wij toch met een compleet team starten. Het viel
mij vooral op, hoe de spelers van dit elftal met de wedstrijd
bezig waren. Van de elf man hadden er zeven een war
ming up gedaan van toch zeker vijf minuten. Voorwaar een
prestatie. Ook de aandacht waarmee naar de leider werd
geluisterd was uitstekend, helemaal als het de laatste mop
betreft.
Met goede moed en met de beste bedoelingen betraden
wij het kunstgrasveld om de strijd aan te binden met
Marken 3.
Het was duidelijk te merken, dat de oliebollen en alcoholi
sche drankjes van Oudejaarsavond een vernietigende uit
werking hadden gehad op de conditie. Mede hierdoor lie
pen we al snel tegen een 0-3 achterstand op. Maar het
wonder gebeurde. In de laatste tien minuten voor de rust
werd de stand nog dragelijk gemaakt door doelpunten van
"onze zwarte parel" Sonny Olaegbe en Herman Pinkster,
de overal aanwezige stuwende kracht. (2-3)
In de kleedkamer, onder het genot van een mok thee,
kwam de donderspeech van de leider als een geschenk uit 41
