Ajax bezit een schitterende jeugd
Over 2a3 jaar heeft het eerste elftal
vijf tot zes spelers uit de eigen jeugd
goed voor de dag te komen, leder Ajax-elftal ontmoet een tegen
stander die voor 200% gemotiveerd is. Toch is het de eis, dat
AJAX het spel bepaalt. De tegenstander moet achter ons aan
lopen en wij niet achter hem. Dat vereist grote inspanningen van
de spelers, maar daarvoor spelen ze ook in Ajax. Men weet dat
ook. Men wil hard werken en keihard trainen voor een zo goed
mogelijk resultaat. En ja, dan krijg je ieder jaar weer dat moment
waarop een aantal spelers moet afvloeien, reden: dat hun capa
citeiten toch niet ver genoeg reiken Ik zeg je eerlijk: dat
kost mij slapeloze nachten. Maar ja, je ontkomt er niet aan. Jc
kunt nog zo heerlijk een aantal jaren met iemand gewerkt heb
ben, wanneer hij niet ver genoeg komt, valt hij af. Hard maar
waar.
We houden regelmatig een jeugd-instuif. Komen er zo'n 300 jon
gens. Zoek daar maar eens de besten uit. Moeilijk, hoor. Maar
toch, je ziet het vaak wel. Je moet het kaf van het koren kunnen
scheiden. Hoe zie je dat iemand talent heeft? Door z'n hele hou
ding, z'n benadering, z'n spel en vooral z'n techniek. Daar wordt
bij zo'n instuif het meeste op gelet. Techniek. Je pikt ze er soms
zó uit. Maar het gebeurt ook wel, eens dat je later iemand ziet
voetballen, waarvan je je afvraagt: hoe die in hemelsnaam ooit
in Ajax is gekomen. Hij kan er werkelijk niets van. Dat gebeurt
ook. Maar weinig. En onderschat de invloeden van de ouders
niet. Die staan langs de lijn, iedere week weer, ook bij de trai
ning. Laten die jongen, hun zoon, niet los. Léveren (té) veel
commentaar. Dat is voor ons erg hinderlijk. Wanneer een jongen
bij ons traint is ie helemaal van ONS. Dan bepalen WIJ wat hij
wel of niet moet doen. En wat die ouders dan vinden, is niet
belangrijk. Je hoort als trainer wel eens de kreet van een jongen
die verklaart: 'M'n vader zegt dat ik dit of dat niet meer behoef
te doen.' Nou ja, waar blijven we dan! Dit jaar valt het overigens
mee. Dat verschilt nog wel eens van jaar tot jaar. Leo (Been
hakker-TM) heeft wel eens voorgesteld om eens in de twee
maanden die ouders uit te nodigen om met hen over het een en
ander te praten. Is overigens nog niet gebeurd, maar ik ben er
wel een voorstander van.
Tja, wat ben ik voor een trainer? Om te beginnen probeer ik de
jongens zoveel mogelijk plezier te laten beleven aan de training.
Begrijp je? Er moet met plezier gewerkt worden. Iemand die
het niét met plezier doet, komt er niet. Ik weet van mij zelf nog,
dat ik vroeger trainen iets heerlijks vond, hoewel, als semi-prof,
dat vaak niet mee viel. Ik heb jaren in de metaal gewerkt. Dat
betekende iedere morgen om 6 uur opstaan. Hele dag werken,
gauw naar huis, hap eten naar binnenwerken en daarna hard
trainen. Elf uur 's avonds vreselijk moe thuis. Naar bed en de
volgende morgen om 6 uur weer die wekker. Dat heb ik jaren
gedaan. Trainen was heerlijk. Iedere jongen moet er graag
naartoe gaan. Dat plezier moet je ook zien te behouden door het
geven van aangename oefenstof, de omgang moet prettig zijn,
de opvang idem. Mijn benadering is, mag ik zeggen: menselijk,
althans dat probeer ik zónder overigens de oefenstof te doen
verslappen, waarbij ik ook echt wel kwaad kan worden. Maar
aan het einde van iedere training zijn de jongens volledig óp.
Ze hebben het dus niet gemakkelijk!
Natuurlijk is er een verschil in benadering tussen b.v. C-juniores
en het C-elftal. Ik probeer de C-juniores te automatiseren, d.w.z.
iedere keer wijzen op fouten die gemaakt worden. Laat daarin
meepraten, men de fouten erkent en herkent. Iedere keer weer.
Er valt b.v. een tegengoal. In de kleedkamer wordt dat geanaly
seerd: hoe kwam dat? vraag ik dan. En dan hoor je: 'Ja, de rech
tervleugelverdediger ging naar voren zonder dat iemand zijn
plaats opvulde, dat gebeurde in ieder geval niet vlug genoeg.'
En wat was nu direct de fout? 'Ja, foutieve pass rechtstreeks in
de voeten van de tegenstander, linksbuiten van de tegenpartij
verdedigde niet mee, werd onmiddellijk aangespeeld en: doel
punt!' En iedere keer weer herhalen, laten vertellen, want straks
als deze jongens naar de B-juniores gaan, wordt verwacht dat
ze dit allemaal weten en Dirk de Groot niet te veel tijd daaraan
hoeft te besteden. Automatiseren dus, steeds weer herhalen.
Kijk, bij het C-elftal tref je eigenlijk hetzelfde aan, alleen veel
meer geperfectioneerd plus dat je bij het C-elftal informatie
'hebt over je tegenstander. Daar kun je iets 'plannen', kun je de
tactiek uitstippelen op je tegenstander. Bij C-juniores kan dat
natuurlijk niet. Wél tijdens de wedstrijd of in de rust. Maar bij
beide gevallen tref je aan: Ajax bepaalt het spel, Ajax moet de
wedstrijd maken. En winnen, altijd maar: winnen en met een zo
groot mogelijke score.
TOEKOMST
Kijk, voetbal gaat nooit weg. Niet meer weg te denken. Als je
het vergelijkt met mijn tijd, is het enorm verbeterd. Maar vergeet
niet, de omstandigheden zijn ook veranderd. Allemaal full-profs
nu. Niemand hoeft 's morgens om 6 uur op te staan. Alles is
geperfectioneerd. Materiaal, kleding, verzorging, voeding, faci
liteiten. Alles. Daarnaast is het, zoals ik al zei, aanzienlijk moei
lijker om de top te halen dan vroeger. Er wordt veel beter gevoet
bald. Dat het publiek niet komt, heeft andere oorzaken. West-
Duitsland trekt meer publiek, omdat het land groter is en meer
mensen met minder stadions in een directe omgeving. Engeland
evenzo, hoewel daar de sociale omstandigheden een grote rol
spelen. Armoede, geen werk, dus voetbal is het enige waar men
zich kan uitleven en vermaken. Er wordt zowel in West-Duitsland
als in Engeland heus niet béter gevoetbald. De omstandigheden
zijn zoals gezegd anders In Nederland tref je op verschillende
plaatsen verschijnselen aan, dat men plotseling en-massa achter
een club gaat staan. Helaas is dat vaak maar van korte duur,
want wanneer het minder gaat, is de belangstelling weg. In
Engeland blijft men komen.
We zijn natuurlijk wel erg verwend. Het winnen van een Europa
Cup spreekt hier mensen nauwelijks meer aan. Men heeft het
allemaal al eens gezien, dus hoeft het blijkbaar niet meer.
Natuurlijk, bij competitie-wedstrijden laat het spel soms veel te
wensen over. Bij Ajax zie je vaak de tegenstander afbraakvoetbal
plegen, omdat de belangen een rol gaan spelen. De trainer van
de tegenpartij behaalt tegen Ajax ook liever 1 punt met afbraak-
voetbal dan 0 punten met behoorlijk spel. Bij degradatie staat
zijn baantje immers vaak op het spel. Zo is het toch? Zijn be
stuur zit hem ook achter de broek. Het is inderdaad een cirkel
waar je nooit uitkomt. En dan kunnen alle trainers van de ere
divisie wel lekker bij elkaar gaan zitten, maar wanneer iedereen
weer weg is, denkt men individueel toch wat men goed dunkt.
Uiteraard heb ik voorkeur voor type voetballers. M'n hart gaat
uit naar het sierlijke type. Zonder ook maar anderen iets te kort
te willen doen, vind ik Ling grandioos. Ongelooflijke bewegingen
maakt die jongen. Of Simon Tahamata. Schitterend. Ik heb ook
grote bewondering voor het loopvermogen van Dick Schoenaker.
Enorm! Maar het sierlijke type streelt m'n hart. Ik sta op de
banken wanneer Ling iets aparts doet. Of vroeger Piet Keizer.
Grandioos. Johan Cruijff. Ongelooflijk. Ik heb Johan zien komen
als jongetje van 15 jaar. Meetrainen bij de A-selectie; zo mager
als een ram, brutaal, toen al dominerend, voorop lopen, niet
bang
GEMIS
Toen ik ermee ophield, ontdekte ik toch wel veel in het leven
belangrijke dingen te hebben gemist; profvoetbal neemt zóveel
7
