B. V. v/h P. BINDT
ZONEN
van je denkt: hoe is dat in hemelsnaam mogelijk? Veel doelpun
ten zijn echt onhoudbaar, al lijkt dat soms voor het publiek niet.
Die goal van Feyenoord was er zo een. Een meter of zeven voor
mijn doel raakte de bal de grond precies op een klein polletje.
Dat was net genoeg om mij op het verkeerde been te zetten en
je bent machteloos. Natuurlijk heb je weieens mazzel maar
pech ook. Het één heft het ander op. Dat er op mij kritiek is,
weet ik maar ik vind dat niet helemaal terecht. Men verplaatst
zich m.i. te weinig in mijn situatie. Regelmatig heb ik weinig
werk, daar had ik het al eerder over. Wanneer ik na enige tijd
dan toch een bal te verwerken krijg en het is niet naar de zin van
het publiek, wordt er gefloten. Maar dan begrijpt men gewoon
niet dat die ene bal net zo lastig voor de keeper was dan voor
zijn collega die veel werk kreeg te doen en schoten op het doel
ook wel eens minder goed verwerkte. Bij deze laatste valt dat
echter minder op. Die keeper met weinig werk is daarom heus
niet beter of slechter dan die met veel werk.
Bij strafschoppen doe ik eigenlijk niets bijzonders. Ik probeer
wel zo veel mogelijk materiaal te verzamelen over spelers van
andere clubs die regelmatig penalties nemen. Vaak schiet men
ze in de zelfde hoek. Dat gaat niet helemaal op, maar ik heb
er inderdaad ook wel eens profijt van gehad. Soms probeer ik
ook wel eens iemand te dwingen een strafschop in een bepaalde
hoek te schieten, hoewel dat steeds minder lukt omdat de tegen
woordig technisch begaafde spelers daar niet intrappen. Gerrie
Muhren bijvoorbeeld zal dat zeker niet doen. Je kunt iemand
lokken door, wanneer je de bal in de linkerhoek wilt hebben,
iets meer rechts in je doel te gaan staan. Het wil wel eens dat
de tegenstander die gapende linkerhoek ziet en prompt de bal
in die hoek mikt. Is het schot zuiver langs de paal, dan ben ik
kansloos. Is het schot maar iets minder zuiver, wordt de kans
groter de bal te stoppen. Een goed genomen strafschop is echt
onhoudbaar. Niemand neemt de strafschoppen zo goed als bij
ons Gerrie Muhren. Ik zou niet weten in welke hoek hij schiet.
Pers
Alle profvoetballers werken in de dienstverlenende sector. Eigen
lijk zijn wij een stelletje ongesubsidieerde artiesten die ieder
weekeinde duizenden mensen de nodige passieve recreatie bie
den. Voor ons valt het voetballen te vergelijken met het ver
zamelen van postzegels of oude munten. In het begin is het een
hobby, die dan ineens bij sommigen geld waard wordt. Post
zegels en munten krijgen na verloop van tijd een min of meer
hogere waarde en de voetballer kan zich via allerlei opoffe
ringen onder bepaalde voorwaarden opwerken tot profvoetballer
waardoor, eens zijn hobby, deze nu ook geld oplevert. Wat er
precies voor komt kijken om profvoetballer te worden en ook
te blijven, weten maar weinigen. Men gaat op zondagmiddag
naar wedstrijden of bekijkt die op de televisie. En als je nu maar
veel wedstrijden ziet, denkt men, krijg je vanzelf wel verstand
van voetballen. Nou, vergeet het maar Men moet wel dege
lijk bereid zijn zich te verdiepen in de achtergronden van de
spelers, zich te verplaatsen in hun positie. Velen kunnen of wil
len dat niet. Ik merk vaak aan de vragen, die sommige journa
listen stellen. Je vraagt je dan af of men enig verstand van het
voetbal heeft. Vaak is dat niet het geval en ik hou daar ook
rekening mee. Er zijn maar zeer weinig goeie voetbaljournalisten.
De pers is een groot probleem. Ik begrijp niet hoe men bijvoor
beeld de ene week kan schrijven dat een bepaald elftal grandioos
heeft gespeeld en rijp is om kampioen te worden om de week
daarop te publiceren dat datzelfde elftal nog veel moet leren en
het dit seizoen wel erg moeilijk zal krijgen. Het door iedereen
HORECA-
LEVERANTIES
Slagroom
Koffieroom
Telefoon 24 31 16
enz.
20
bejubeld worden is ook zo betrekkelijk; die zelfde mensen laten
je binnen de kortst mogelijke tijd weer vallen als een baksteen.
De pers is hetzelfde. Overheersend negatief. Men begrijpt vaak
niets van ons vak. Uitzonderingen daar gelaten. Maar het zijn
gewoonlijk ondeskundigen die het publiek moeten informeren en
voorlichten. Sportjournalisten zijn ook vaak (te) jonge mensen.
Niet helemaal onbegrijpelijk, want na enige jaren heeft menige
journalist het wel bekeken en gaat een andere richting uit.
Ik mag gerust zeggen dat ik mij met Ajax verwant voel. In die
afgelopen zes jaren heb ik daarin zoveel meegemaakt dat ik
niet zomaar even van club zou veranderen. Belangrijk zijn natuur
lijk de goede verdiensten. Uiteindelijk is het mijn werk. Maar
daarnaast is Ajax organisatorisch een voorbeeld voor velen.
Ook dat is belangrijk. De club is in die zes jaren m.i. weinig
veranderd. Kijk, het gaat allemaal in fases. Natuurlijk, het aan
zien in Europa en in de wereld is vreselijk toegenomen maar
daar is ook jaren aan gewerkt. Voor ons spelers is het ook
belangrijk dat het met de club goed gaat. En wanneer we dan
zien dat Ajax een lichtinstallatie aanschaft, de medische appara
tuur op een hoog peil brengt, kortom: alles steeds beter wordt
verzorgd dan zijn dat natuurlijk voor ons ook prettige omstandig
heden.
In de Michels-periode heb ik zitting gehad in de spelersraad.
Deze driemansformatie werd vier maanden na de komst van
Kovacs opgeheven om welke redenen dan ook. Persoonlijk vond
ik dat jammer omdat je dan toch een stuk contact mist tussen
bestuur en spelers. Onder Michels was dat contact er zonder
spelersraad ook wel, maar Kovacs was nu eenmaal een ander
type trainer. De spelersraad is nu weer terug en ik ben daar
alleen maar blij om.
Natuurlijk heeft het vertrek van Cruyff enige uitwerking gehad
op ons spel. Ik vind dat logisch. Geen elftal op deze aardbol zal
in staat zijn het vertrek van een dergelijke speler ongemerkt te
kunnen opvangen. Wij hebben het, dacht ik, wat dat betreft nog
niet eens zo slecht gedaan en persoonlijk heb ik het gevoel dat
wij over het dieptepunt heen zijn. De gedachte dat Jan Mulder
goed vooruit gaat om de opengevallen plaats in te nemen heeft
een positieve uitwerking op het elftal. Daarnaast nadert decem
ber, de maand waarin Ajax, dacht ik, toch wel wat zal gaan
kopen om de selectie breder te maken. Ik ben er stellig van
overtuigd dat wij binnen korte tijd zeker weer volwaardig terug
komen. De Pers (alweer) heeft er echter weinig toe bijgedragen,
ons, laat ik zeggen, te steunen in een toch wel moeilijke periode.
Ajax was ineens niets meer, zonder Johan stelden we niets voor
enz. enz. Net alsof één speler het succes van een elftal be
paalt. Er moet even een periode overbrugd worden. Als het kan,
op korte termijn.
Mijn optreden als veldspeler, enige jaren geleden, was inderdaad
geen succes. Dat gebeurde tegen Go Ahead Eagles, na het ver
overen van onze eerste Europa Cup in Londen. Ik had toen een
weddenschap met Michels. We hadden nl. enige dagen eerder
tegen Feyenoord gespeeld. In die wedstrijd 13 verlies) liep
ik nogal veel de goal uit om gevaarlijke situaties te voorkomen.
Michels vond mij in die wedstrijd meer een veldspeler dan een
doelverdediger en hij adviseerde om zulks in de finale in Lon
den maar niet te doen. Maar, zei hij, als je in Londen de ,,0"
weet te houden, mag je de rest van de competitie zoveel voet
ballen als veldspeler als je zelf wilt. Nou ja, die weddenschap
ging ik aan. In Londen werd met 20 gewonnen dus ja, ik
moest er aan geloven. Eerst dacht ik nog: zal ik het nu wel doen?
Maar de spelers aarzelden niet om mij middenvoor te zetten.
Echt waar, het is mij erg tegengevallen en het is ook de eerste
en de laatste keer geweest. Het verdelen van je krachten is erg
belangrijk. Toch vind ik het voor een keeper belangrijk om ook
eens als veldspeler te voetballen. Op trainingen doe ik dat vaak.
Je gewoon even verplaatsen in een andere situatie."
Aan het gesprek moet helaas een eind komen; de volgende mor
gen moet Heinz om 7 uur op Schiphol zijn. Er wordt dan afge
reisd naar Manchester voor een wedstrijd ter ere van Dennis
