m
Rembrandtsplein 44 Amsterdam-Holland telefoon (020)-
■■■■■I
is nogal eens verschillend. Voor alles moet ik zeggen, dat ik
praktisch nimmer moeilijkheden heb om in dat heiligdom te
mogen werken. Integendeel. Altijd is men mij behulpzaam om
alles zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Want kijk, ieder
land kent niet alleen zijn eigen eetgewoonten, ook het bereiden
van het eten wordt overal weer anders gedaan. En bedenk daar
bij wat ik al eerder gezegd heb, dat je voetballers niets vreemds
of aparts moet voorzetten, want dat het dan niet smaakt Ik
had eens ergens soep gemaakt (het was, geloof ik, op mijn
eerste reis met Ajax naar Turkije) en de balletjes gehakt (in de
soep) had ik zelf gemaakt van vlees, dat ik aldaar had gekocht.
Het was prima gehakt. Ik had de soep opgediend, kwam even
later de eetzaal weer binnen, toen ik tot mijn grote verbazing
zag dat ze bijna allemaal demonstratief de gehaktballetjes op
de rand van hun bord hadden gelegd Nou ja, het was mijn
eerste reis, dus ik dacht dat gaat goed! Maar dat weet je
dan weer voor een volgende keer. Voetballers zijn overigens
gek op soep. Altijd, wanneer we na een vliegreis ergens aan
komen, zeggen ze: „Zeg, Walter, straks een lekker tomaten-
soeppie, hoor!" Het is altijd tomatensoep. Bijna nooit iets
anders.
Een van de moeilijkheden is dikwijls de taal. Voor je hier-en-daar
de mensen aan het verstand heb gebracht wat je nu precies
bedoelt, man, daar gaat heel wat aan vooraf.
In Albanië bijvoorbeeld had je koks die als zij met hun hoofd
„ja" schudden „nee" bedoelden en omgekeerd. Albanië was
trouwens het enige land waar ik slechts met de grootste moeite
in de keuken mocht komen. Die hoteleigenaar wist ineens niet
meer waar de keuken was, er was geen plaats meer, enz. Op
het laatst werd het meer een prestige-kwestie. Maar uiteindelijk
mocht ik er dan toch in. In Oost-Duitsland heb ik eigenlijk de
leukste ervaringen gehad. Die mensen daar waren vreselijk be
hulpzaam en deden alles voor je om het je naar je zin te maken.
Ook in Spanje is het fijn werken. Ik was daar eens bezig een
soep te maken. Op een gegeven moment moest ik even weg en
wat zag ik bij terugkeer tot mijn grote verbazing: tijdens mijn
afwezigheid hadden die Spaanse koks twee enorme Spaanse
pepers in die soep gedaan. Gelukkig dreven die nog boven, dus
kon ik ze gemakkelijk verwijderen. Maar daar zie je weer dat
ieder land zijn eigen gewoonten heeft. In Spanje is het een
normale gang van zaken dat dergelijke specerijen in de soep
gaan. Waarschijnlijk hebben ze gedacht dat ik die kruiden ver
geten was en deden zij die er vast maar in. Of ergens anders,
als ik om een bepaald soort vlees vraag, en ze komen met een
compleet varken aanzetten, wat dan nog helemaal gezaagd moet
worden. Ja, ja.
Niet overdreven
Het eten in het buitenland is natuurlijk niet slecht, het is zoals
gezegd anders bereid en vooral, het smaakt anders. Topatleten
moet je niet vlak vóórdat men een topprestatie moet verrichten,
aparte gerechten voorzetten. Ten eerste waardeert men het niet
maar bovendien heeft men er geen trek in. Ik maak ook veel
liever bijvoorbeeld een lekkere saus met kip en rijst klaar
dan patat met biefstuk, maar Michels zei vaak tegen me, dat ik
aan zoiets niet hoefde te beginnen, want men eet het gewoon
niet. Trouwens in het algemeen is de Hollander in het buitenland
een moeilijke eter. Sportlieden maken daarop geen uitzondering.
Neem de broodmaaltijd. Daar moet altijd kaas bij. Géén vreemde
kaas, nee, Hollandse. En altijd wit brood. Nooit bruin. En ook
pindakaas, ontbijtkoek of zo iets. Nou ja, als je zoiets weet,
dan neem je dat mee.
De laatste tijd ga ik ook nogal eens met het Nederlands Elftal
mee. Moet Coen Moulijn altijd muisjes op zijn brood hebben.
Gewoon gestampte muisjes. Vindt hij heerlijk. Ik bedoel maar
Je moet het de heren zo veel mogelijk naar de zin maken. Na
een maaltijd moeten ze kunnen zeggen dat ze lekker hebben
gegeten. Daarom vaak gewoon aardappelen, vlees en groente.
22
