Ï2Ê2V
«T
I
wVMr
Rembrandtsplein 44 Amsterdam-Holland telefoon (020)-23 36 57
WÈÊÊÈÊÊÈÊËÊÈÊBBÊËÊIÊIÊIÊÊÊÊIÈÊÊÊIÊÈÊÊIÈÊÊÈÊÊKÊÈÊÈÊÈ
ilfslt;
I HHMH8 ''-HI
p;
uMf®
terug, want tja, Amsterdam is geen Rotterdam en omgekeerd en
ik miste vooral de gezelligheid bij Ajax. Nou ja, je weet hoe dat
ging. Voor een hoog bedrag kwam ik in de Meer terug, tezamen
met Kootje Prins en Gert Bals en ontmoetten we daar Rinus
Michels, die Ajax toen min of meer voor degradatie had behoed.
Overigens vind ik het transfersysteem een beroerde zaak, maar
het vervelende is, dat er nauwelijks een alternatief is te geven.
Zo maar vrijwillig van de ene naar de andere club wandelen lijkt
mij praktisch onuitvoerbaar, omdat iedere speler waarde voor
een club heeft en men zodoende dan stiekum een speler tracht
te behouden door onder tafel te gaan betalen. Een ongezonde
situatie. Toch zal men die belachelijk hoge bedragen aan banden
moeten leggen. Het einde is anders zoek. Niemand is één miljoen
gulden waard. Laat staan nóg meer. Maar ja, de KNVB heeft
verzuimd op tijd in te grijpen en nu is men eigenlijk al te laat.
Vreugde
De tijd die onder Michels aanbrak is, geloof ik, wel uniek ge
weest. In vijf jaar tijd vier maal kampioen van Nederland plus
de KNVB-beker, finale Europa Cup. Allemaal geweldige pres
taties. Plus dat het voor ons financieel een stuk beter werd. De
salarissen werden aangepast, alles werd beter georganiseerd,
het wat meer professionele kwam naar voren, hoewel dat, dacht
ik, bij mij nogal meeviel. Ik beschouwde bij voorbeeld een wed
strijd nooit als een verplicht nummer. Iedere wedstrijd was voor
mij een belevenis, waar ik vreugde aan beleefde. Voetballen heb
ik altijd een fijn vak gevonden, een machtig beroep. Maar in die
paar jaar dat ik niet meer voetbal is er ook al weer veel ver
anderd en ik kan mij wel voorstellen dat een aantal spelers de
wedstrijd van zondag wél als een verplichting gaat beschouwen.
Daarom vind ik het bijvoorbeeld van iemand als Johan Cruijff zo
geweldig dat hij zo veel van het voetballen geniet. Dat kan je
gewoon aan hem zien. Zelfs bij een trainingspartijtje of tijdens
intrappen vóór de wedstrijd kan je zien dat hij werkelijk met
vreugde voetbalt. Dat vind ik prachtig. Als Johan een bal ziet
vergeet hij alle zakelijke en financiële beslommeringen en voet
balt hij met alles wat hij heeft.
Trainen vond ik heerlijk. Ik ging er nooit met tegenzin naar toe.
Je lekker moe trainen. Heerlijk! Dat mis ik nu, geloof ik, wel
het meest; het-niet-meer-moe-kunnen-worden. Natuurlijk ben ik
wel eens moe, maar dat is dan altijd van een andere soort. Zo'n
paar uur lekker trainen, dan voel je je voldaan. Ja, dat mis ik
nu vreselijk. Trouwens de hele overgang van akieve voetballer
naar ineens, zeg maar, niks doen is mij bijzonder zwaar gevallen.
Dat begrijp je natuurlijk wel. Het ging allemaal zo snel. Plotse
ling had je niets meer. Je voelt je ineens vreselijk oud. Werkelijk
waar. De zondagen kwam ik bijna niet door. Tegenwoordig gaat
dat wel, hoewel ik soms nog wel eens de kriebel krijg om weer
volop te gaan voetballen. Maar als ik dan weer die knie voel,
's morgens bij het opstaan bijvoorbeeld, dan weet ik wel beter.
Ik geloof dat ik het wel altijd zal blijven voelen. Hij lag destijds
van binnen helemaal in de puin. De doktoren konden er weinig
meer aan doen. Ik ben anders wel een goed voorbeeld voor de
andere jongens. Neem nu Wim Suurbier. Had ook last van zijn
knie en is er ook aan geopereerd. Volkomen terecht heeft hij de
zaak niet geforceerd om maar weer gauw te kunnen spelen.
Want, zegt ie dan, kijk maar naar Henk. Toch, wat mij is over
komen, kan iedere voetballer gebeuren. Het is het risico van het
vak.
Toen ik dus definitief voor het voetbal was afgeschreven, vroeg
Michels mij of ik niet iets voelde voor het bekijken van aan
staande tegenstanders en het „bespieden" van jeugdig talent.
Ach ja, waarom niet. Ik was natuurlijk wel blij met een dergelijke
functie, want de voetballerij helemaal opgeven lukt mij toch
nooit. Nu ja, zodoende. Ga ik een tegenstander bekijken, dan let
26
